ludy rdzenne w Stanach Zjednoczonych rozwinęły odrębne, ale komplementarne lub nawet przystające wierzenia religijne i praktyki związane ze środowiskiem naturalnym. Nie ma jednej „religii rdzennych Amerykanów”, nie ma jednorodnego zestawu wierzeń i praktyk; są raczej odmiany perspektyw religijnych, które mają pewne podobieństwa. Od północno-wschodniego Haudenosaunee („ludzie z Longhouse” / sześć Narodów / Irokezów) do północno-zachodniego Wanapum („ludzie Rzeczni”), od południowo-zachodniego Muskogee (Potok) do południowo-wschodniego Seminole, i począwszy od Stanów Zjednoczonych do lakotów (Siuksów), Chippewa, Cherokee i wielu innych, rdzenne ludy rozwinęły szerokie poczucie duchowości, a nie zorganizowane i stratyfikowane religie z ujednoliconymi i wymuszonymi wierzeniami. Rodzime formy duchowości tolerują alternatywne światopogląd; nie próbują narzucać innym narodom swojego rozumienia sacrum. Pokazuje to nie słabą wiarę, ale zrozumienie, że rzeczywistość duchowa nie może być w pełni zdefiniowana przez żadną kulturę. Taka tolerancja umożliwiła kulturową integralność pośród dyfuzji wierzeń i rytuałów. Tylko Hopi starsi (lub Arizona) społeczeństwa węża zrobić taniec deszcz z żywymi, jadowite węże zaciskane w zębach, tylko Diné (Navajos Arizony i Nowego Meksyku) pogrzebać pępowinę noworodka obok ich zagrody owiec, łącząc je z Matką Ziemią i ich społeczności w życiu i śmierci, i tylko Wanapum (lub Oregon i Waszyngton) marzycieli wybranych przez Stwórcę poprzez spontaniczne wizje używać snów i wizje do prowadzenia społeczności i połączyć je z cyklem łososia rzeki Columbia; ale Hopi, Navajo, Wanapum i wszystkie ludy tubylcze uważają swój świat za Matkę Ziemię, Świętą i żywą opiekunkę i odpowiednio się nią opiekują; i wszyscy uznają jednego wielkiego świętego lub wielką tajemnicę lub Dziadka i mniejsze duchy, które prowadzą, strzegą i leczą. Duchowość zwykle koncentruje się na obecnym życiu-fizycznych, społecznych i psychologicznych potrzeb-a nie na życiu pozagrobowym. Obrzędy religijne są wspólne lub osobiste: Starszy kieruje kultem społeczności, ale jednostki rozwijają swoją własną relację ze Świętym zarówno indywidualnie-paląc świętą fajkę lub śpiewając duch-dany osobisty śpiew-i wspólnie, mijając fajkę wokół Świętego kręgu, aby być palonym przez wszystkich, lub skupiając się na duchu podczas tańca słońca. Wznoszący się dym Świętej rury oferuje Stwórcy ujednolicone modlitwy wszystkich stworzeń. Ich jedność wyraża się również w modlitwie często składanej przez starszych przed zgromadzeniami obywatelskimi lub religijnymi: „Pozdrawiam wszystkich moich krewnych.”Relacje” to nie tylko grupa etniczna czy wszyscy ludzie, ale także wszystkie żywe istoty. Życie jest święte i wzięte tylko z konieczności. Jelenie i bawoły są zabijane dla jedzenia, odzieży, schronienia i narzędzi, nigdy dla sportu; a modlitwa wdzięczności jest wyrażana do pojedynczego zwierzęcia lub jego ducha gatunku (takiego jak ludzie jeleni) za jego dar życia, aby zaspokoić ludzkie potrzeby. W tańcu słońca (ludy równin), tancerze mający nadzieję na wizję składają w ofierze kawałek mięsa wyrwanego ze skóry i mięśni klatki piersiowej podczas tańca do tyłu (dmuchanie kości orła gwizduje zaciśnięte w zębach, podczas gdy inni bębnią bicie serca matki Ziemi i śpiewają święte pieśni) z centralnego drzewa, do którego są przywiązani linami i szaszłykami. Ceremonia szałasu potu lub” potu ” oczyszcza uczestników z dolegliwości fizycznych, duchowych i psychicznych. W kopulastej konstrukcji z wygiętych wierzb udrapowanych zwierzęcymi skórami lub ciężkimi kocami, w całkowitej ciemności reprezentującej łono matki Ziemi, obfite pocenie się występuje, gdy starszy kropi wodę na gorących skałach w centralnym dole. Oczyszczeni uczestnicy odradzają się. Ludy tubylcze wierzą w duchy stróżów, które mogą ujawnić się w formie zwierzęcej podczas samotnego poszukiwania wizji. Zwierzęcy przewodnik nadaje swoim ludzkim relacjom szczególne moce lub spostrzeżenia. Wśród Oglala Lakota niedźwiedź przynosi uzdrawiającą moc i odwagę, Wilk uczy współpracy w polowaniu i stabilności rodziny, żółw prowadzi kobiety i tarcze wojowników. W niektórych kulturach zwierzęta są totemami klanowymi: honorowanymi za swoje atrybuty lub, częściej, jako przewodnicy i dawcy specjalnej mocy, na których nie wolno polować. Spotkania ze światem duchów zdarzają się zwykle w świecie przyrody, z dala od wspólnoty. Nowe miejsca spotkania stają się święte; czasami spotkania są poszukiwane w miejscach uświęconych przez doświadczenia innych. Takie święte miejsca mogą być rozpoznawalne za pomocą symbolicznych oznaczeń lub cech naturalnych, lub mogą być znane tylko przywódcom duchowym, lub mogą obejmować całą górę lub las. Rodzima moralność podąża za ustnymi prawami przyrody, nadanymi przodkom przez Stwórcę. Nie ma „rozdziału Kościoła od państwa.”Prawo religijne jest prawem cywilnym. Moralność jest nauczana poprzez historie i przykład i wiąże się z troską o wspólnotę jako całość, w tym o przyszłe pokolenia.
sny, wizje i duchowi przywódcy
rdzenne ludy mają moc przewodnią snów i wizji. Wizje są poszukiwane-poprzez modlitwę, post i heroiczne praktyki (takie jak poszukiwanie wizji, w którym suplikant spędza cztery dni samotnie poszcząc w odległym obszarze, szukając połączenia z duchem stróżem, lub podczas tańca słońca, gdy suplikant tańczy przez cztery dni w gorącym słońcu, mając nadzieję na przesłanie ze świata ducha)-lub wizja jest spontaniczna: osoba na modlitwie otrzymuje nieoczekiwane wezwanie od ducha poprzez niezwykłe obrazy, słowa i potężny przepływ energii. Prorocy są mężczyznami i kobietami powołanymi do bycia posłańcami Ducha, którzy czasami przewidują i interpretują przyszłe wydarzenia. Znane przepowiednie pochodzą z klanów Hopi na południowym zachodzie oraz z XVIII-wiecznego wodza Seneki na północnym wschodzie. Duchowi przywódcy (którzy mogą być również prorokami) są niezwykłymi osobami obdarzonymi duchowymi mocami, czasami wyrażanymi poprzez lecznicze rytuały; uzdrowiciele wykorzystują swoją wiedzę o ziołach i połączeniach umysłu z ciałem. Nonnatywy nazywają rodzimych uzdrowicieli „medicine men” lub „medicine women”, ale ich zdolności są zarówno duchowe, jak i lecznicze, a często bardziej psychiczne niż farmakologiczne.
termin „szaman” jest kolejnym błędnym określeniem, terminem pochodzenia syberyjskiego, ale szerzej stosowanym przez antropologów, badaczy religii i niektórych zwolenników „New Age”. Duchowi przywódcy (przez sny, wizje i instrukcje) i uzdrowiciele (przez intuicję, instrukcje i doświadczenie) wydają się mieć niezwykłą wiedzę na temat fizycznych i psychicznych potrzeb swoich pacjentów i środków zaradczych na te potrzeby. Wiele z nich ma wtórne zatrudnienie (Cieśla, rybak itp.) w celu finansowego uzupełnienia ich pierwotnego powołania jako uzdrowiciela. Uzdrawiające moce są ich darem od Stwórcy dla wspólnoty; nie pobierają opłat za używanie świętej mocy (która jest postrzegana jako przebywająca w nich lub przepływająca przez nie), ale przyjmują dary wdzięczności. Znani przywódcy duchowi XX wieku to czarny Łoś (Lakota), Phillip Deere (Muskogee), David Sohappy, Senior (Wanapum) i Leon Shenandoah (Onondaga). W XIX wieku Wovoka (Paiute) miał wizję i uczył tańca duchów: Jego zwolennicy powinni tańczyć, nosić koszule z duchami i podążać drogą niestosowania przemocy, aby zobaczyć swoich przodków powracających z martwych i przynieść Odnowiony świat, w którym rdzenne ludy odzyskają swoje ziemie i sposób życia.
Dyfuzja transkulturowa
w ostatniej połowie XX wieku zainteresowanie rdzennymi kulturami wywołane publikacją pism przywódców duchowych, aktywizmem Ruchu Indian amerykańskich i negocjacjami traktatowymi doprowadziło do rozpowszechnienia wierzeń i praktyk ludów tubylczych wśród nonnativów. Rodzime perspektywy ekologiczne oparte na duchowości stały się bardziej doceniane i zawłaszczane przez inne tradycje religijne i organizacje ekologiczne. Historycy uznają teraz wkład rządów Haudenoshaunee w rozwój Konstytucji USA. Grupy New Age przywłaszczyły sobie aspekty rodzimej duchowości, czasami z troską, uznaniem i szacunkiem, ale często powierzchownie lub w celach komercyjnych. Rdzenna starszyzna ma nadzieję, że transkulturowa dyfuzja pobudzi szacunek dla rdzennych wierzeń, Kultury i suwerenności oraz promuje zwiększoną troskę o Matkę Ziemię przez szersze społeczeństwo.
Zobacz teżoblack Elk; Ecospirituality; Native American Church; New Age Spirituality; pejotl; Szamanizm; Duchowość; Sun Dance; Sweat Lodge; Totem; Visionary; Vision Quest.
Bibliografia
Brown, Joseph Epes. Duchowe dziedzictwo Amerykanindian. 1982.
Lame Deer, Archie Fire i Richard Erdoes. Gift ofPower: Życie i Nauki lekarza Lakota. 1992.
DeMallie, Raymond J., ed. Szósty Dziadek-Nauki czarnego łosia przekazane Johnowi G. Neihardtowi. 1985.
Duch Ziemi: Teologia Ziemi. 1984.
Hultkrantz, Åke. The Religions of the American Indians, translated by Monica Setterwall. 1980.
Lyons, Oren R., and John C. Mohawk, eds . Wygnani w Krainie wolnych: demokracji, Narodów indyjskich i theU.S. Konstytucja. 1992.
Thomas E. Fools Crow. 1980.
Wyobraź sobie bogato: mityczne narracje Indian Ameryki Północnej. 1988.
Wall, Steve I Harvey Arden. Spotkanie Ze Starszyzną Duchową Rdzennych Amerykanów. 1990.
John Hart