Młodzi kreacjoniści Ziemi powszechnie cytowali te odkrycia jako dowód na to, że skamieniałości dinozaurów nie mogą tak naprawdę mieć milionów lat, a więc warstwy skalne (datowane radioaktywnie na ponad 65 milionów lat) nie mogą tak naprawdę mieć milionów lat—i tak, jak twierdzi, cały budynek datowany na starą ziemię zawala się. Istnieje wiele powodów, dla których te twierdzenia są fałszywe. Przeczytałem większość artykułów Schweitzera na ten temat i przejrzałem kluczowe wnioski z nich w 25-stronicowym artykule, który został opublikowany na blogu Letters to Creationists jako „Dinosaur Soft Tissue.”W przypadku wielu danych i odniesień do literatury jest to miejsce, do którego należy się udać. Dla tych, którzy nie chcą przebrnąć przez wszystkie te informacje, oto kilka kluczowych rozwiązań.
tkanki i białka zidentyfikowane w kościach dinozaurów
uwagi te dotyczą głównie kości udowych dwóch okazów dinozaurów, T. rex (ok. 68 mln lat) i hadrozaur kaczodzioby (ok. 80 mln lat). W obu przypadkach skamieniałości zostały zakopane w piaskowcu (co może pomóc pozbyć się szkodliwych enzymów ze zwłok), a skamieniałości zostały przeanalizowane w stosunkowo krótkim czasie po wykopaliskach, co zminimalizowało degradację w wyniku nagłego narażenia na nowy zestaw warunków środowiskowych.
po rozpuszczeniu mineralnej części kości słabym kwasem odzyskano różne rodzaje elastycznych struktur. Dopasowują się do mikroskopijnych porów kości, w których przebywały, więc są głównie oglądane pod mikroskopem. Struktury te obejmują przezroczyste, rozgałęziające się puste naczynia odpowiadające naczyniom krwionośnym występującym u współczesnych zwierząt (np. strusi), a także wyglądające jak współczesne komórki osteocytów (kości). Różne testy biochemiczne wykazały, że struktury te składają się z białka zwierzęcego, wykazując, że pochodzą one z oryginalnej tkanki dinozaura, w przeciwieństwie do biofilmów wytwarzanych przez drobnoustroje, które atakowały pory kostne.
zidentyfikowane białka obejmują kolagen, aktynę i tubulinę. Wiadomo, że mają struktury odporne na degradację, zwłaszcza gdy są usieciowane. Badania wskazują, że te białka z kości dinozaurów są rzeczywiście silnie usieciowane, co wydaje się być kluczowym aspektem ich długowieczności.
żelazo z hemoglobiny krwi może być bardzo skuteczne w promowaniu tego sieciowania i ogólnie pasywacji reaktywnych grup na białkach. Grupa Schweitzera przeprowadziła dramatyczny eksperyment, aby zademonstrować ten efekt, wykorzystując nowoczesne strusie naczynia krwionośne: naczynia krwionośne, które inkubowano w roztworze hemoglobiny (wyekstrahowanej z czerwonych krwinek kurczaka i strusia) nie wykazały oznak degradacji przez ponad dwa lata. W przeciwieństwie do tego, strusie naczynia w zwykłej wodzie wykazywały znaczną degradację w ciągu trzech dni, która jest ponad 240 razy szybsza niż w przypadku hemoglobiny. Pozostałości komórek osteocytów ze skamieniałości dinozaurów są zasadniczo pokryte bogatymi w żelazo nanocząstkami.
poza działaniem żelaza, będąc w kontakcie z mineralnymi ścianami porów i będąc zamkniętym w drobnych porach, z dala od enzymów i innych chemikaliów organizmu, może działać w celu zachowania pozostałości oryginalnych białek. Ponadto, jeśli tkanka miękka jest początkowo wysuszona, zanim się rozpadnie, ulega zmianom, które sprawiają, że jest bardziej stabilna, nawet jeśli jest później nawodniona. Tak więc, kilka prawdopodobnych mechanizmów są znane, aby pomóc wyjaśnić zachowanie tych elastycznych tkanek, i istnieje prawdopodobieństwo, że inne czynniki jeszcze zostać odkryte.
duże różnice w szybkości rozpadu tkanek
istnieje wiele innych przykładów dużej różnicy w szybkości rozpadu tkanek, oprócz wspomnianych powyżej naczyń krwionośnych strusia. Na przykład surowe mięso może zepsuć się w ciągu kilku dni w temperaturze pokojowej, ale będzie przechowywać przez tygodnie w lodówce, a przez lata, jeśli jest zamrożone lub (w przypadku szynek wiejskich), jeśli jest traktowane solą i dymem. Całe ciało może rozkładać ludzką twarz w ciągu miesiąca, jeśli ciało zostanie pozostawione na zewnątrz. Jednak Ten człek znaleziony na duńskim torfowisku wygląda całkiem świeżo po ponad 2200 latach, wykazując różnicę ponad 25 000 (1 miesiąc w porównaniu do 2200 lat) w wskaźnikach rozpadu: