Wąwóz Olduvai

Olduvai Gorge lub Oldupai Gorge znajduje się na granicy obszaru ochrony Ngorongoro i Parku Narodowego Serengeti w Tanzanii. Jest to stromy wąwóz w Dolinie Wielkiej szczeliny. To światowej sławy paleoantropologiczne miejsce było badane przez ponad 40 lat przez Louisa Leakeya i jego rodzinę. Wąwóz o długości 30 mil (40 km) przyniósł liczne szczątki kopalne od pliocenu do plejstocenu (od około pięciu milionów do 10 000 lat temu), w tym czaszkę prymitywnego hominida australopithecus boisei („Dziadek do orzechów”) i homo habilis („człowiek, który używał narzędzi”).

na miejscu znaleziono również pozostałości kamiennych narzędzi, kości zwierzęcych i innych wczesnych szczątków hominidów. Skamieniałe ślady stóp, przedstawiające przedludzkie hominidy chodzące w pozycji wyprostowanej, znalezione przez Mary Leakey w pobliskim Laetoli, są uważane za jedno z największych odkryć paleoantropologicznych XX wieku. Opierając się na odkryciach w wąwozie Olduvai i innych odkryciach w Tanzanii, naukowcy doszli do wniosku, że współcześni ludzie po raz pierwszy pojawili się we wschodniej Afryce.

opis

’Wąwóz Olduvai – wąwóz o stromych zboczach w Dolinie Wielkiej szczeliny we wschodniej równinie Serengeti w Północnej Tanzanii. Nazwa wąwozu pochodzi od Masajskiego słowa oznaczającego dziką roślinę sizalu Sansevieria ehrenbergii, potocznie nazywaną Oldupaai.

często nazywany „kolebką ludzkości”, wąwóz jest jednym z najważniejszych prehistorycznych miejsc na świecie i przyczynił się do lepszego zrozumienia wczesnej ewolucji człowieka. Prace wykopaliskowe zostały zapoczątkowane przez Louisa Leakeya w latach 50. i kontynuowane przez jego rodzinę.

miliony lat temu było to miejsce dużego jeziora, którego brzegi były pokryte kolejnymi złożami popiołu wulkanicznego. Około 500 000 lat temu aktywność sejsmiczna skierowała pobliski strumień, który zaczął przecinać osady, odsłaniając siedem głównych warstw w ścianach wąwozu.

stratygrafia jest niezwykle głęboka, a warstwy popiołów wulkanicznych i kamieni umożliwiają datowanie radiometryczne osadzonych artefaktów, głównie poprzez datowanie potasowo-Argonowe.

główne złoża Olduvai znajdują się w zlewni jeziora o średnicy około 16 mil (25 kilometrów). Skały pod Kotliną datowane są na 5,3 mln lat temu. Pierwsze artefakty w Olduvai (narzędzia kamykowe i choppery) datowane są na około dwa miliony lat temu, ale skamieniałe szczątki ludzkich przodków zostały znalezione nawet 2,5 miliona lat temu. Odsłonięte złoża wykazują bogatą faunę kopalną, liczne szczątki hominidów i przedmioty należące do jednego z najstarszych kamiennych narzędzi, zwanego Olduwan. Wąwóz Olduvai wyróżnia się najstarszymi znanymi dowodami konsumpcji mamutów, przypisywanymi Homo erectus około 1,8 miliona lat temu.

wyróżniono siedem głównych łóżek, od najstarszych do najmłodszych: Łóżko I, łóżko II, łóżko III, łóżko IV, „łóżka Masek”, „łóżka Ndutu” i ” łóżka Naisiusu.”

łóżko i ma 2,100,000 lat i ma 197 stóp grubości. Powstaje głównie z wypływów lawy, osadów wulkaniczno-popiołowych i innych osadów. Górna część łoża zawiera urozmaiconą faunę i ślady przemysłu Olduwańskiego. Kości z tej warstwy nie pochodzą od współczesnych ludzi, ale od prymitywnych hominidowych form Australopithecus boisei i pierwszych okazów Homo habilis odkrytych przez Louisa i Mary Leakey, co dowodzi, że współcześni ludzie po raz pierwszy pojawili się w Afryce, a nie w Azji, jak wcześniej sądzono.

to łóżko ma dowody na obozowiska i podłogi mieszkalne wraz z narzędziami krzemiennymi. Szczątki znalezione na tych stanowiskach obejmują różne narzędzia Olduwańskie, kości i zęby zwierząt, głównie z dużych antylop. Znaleziono również luźno zbudowany krąg bloków lawy, co sugeruje powstawanie surowych schronów.

powyżej tego, w łóżku II, narzędzia kamykowe zaczynają być zastępowane przez bardziej wyrafinowane siekiery ręczne przemysłu Abbevillian, wykonane przez Homo erectus. Warstwa ta datowana jest na około 1,5 miliona lat temu.

łoże II ma 66-98 stóp grubości i ma od 1 150 000 do 1 700 000 lat. Posiada dwa główne podziały warstwy skalnej-górny i dolny-które zostały oddzielone erozją. Dolna część łóżka II jest podobna do łóżka I. górna część powstała po przesunięciach uskoków, które zmniejszyły rozmiary starożytnego jeziora. To właśnie w tej części łóżka II zaczyna pokazywać się rozwój przemysłu Acheulskiego. Znaleziono tu również szczątki Homo habilis, Homo erectus i Australopithecus boisei.

wąwóz został zmodyfikowany przez uskoki i erozję, po czym powstały łóżka III i IV. Te dwa łóżka wahają się od 1,150,000 do 600,000 lat temu, i wyprodukowały narzędzia Acheulean i skamieniałości Kości Homo erectus.

łóżka powyżej nich są nazywane ” łóżkami Masek „(600 000 do 400 000 lat temu),” łóżkami Ndutu „(400 000 do 32 000 lat temu) i” łóżkami Naisiusu ” (22 000 do 15 000 lat temu).

złoża Masek nagromadziły się w okresie wielkich uskoków i wulkanizmu około 400 000 do 600 000 lat temu. Istnieje tylko jedno duże stanowisko archeologiczne w tych łóżkach, ze znaleziskami z acheulskiego przemysłu narzędziowego.

łóżka Ndutu zostały utworzone przez uskoki, erozję i wypełnienie wąwozu około 32 000 lat temu. W tych łożach odkryto dwa stanowiska datowane na Środkową epokę kamienia.

ostatnim z łowisk archeologicznych jest Naisiusiu, które leży w dnie wąwozu na obecnej głębokości. Zawiera jedno miejsce, które ma narzędzia mikrolitowe i jeden kompletny szkielet Homo Sapiens, oba datowane na 17 000 lat temu.

mniej niż 30 mil (45 kilometrów) na południe od wąwozu Olduvai, w Laetoli, jest miejscem, w którym Mary Leakey odkryła skamieniały ślad stóp sprzed 3,7 miliona lat. To odkrycie, dowód na to, że bardzo wczesne hominidy chodzą wyprostowane na dwóch nogach bez użycia rąk, wymagało zmian w teoriach dotyczących ewolucji dwunożności.

na skraju wąwozu znajduje się Muzeum wąwozu Olduvai, które prezentuje wystawy dotyczące historii wąwozu.

Muzeum

Muzeum wąwozu Olduvai znajduje się w obszarze ochrony Ngorongoro w Północnej Tanzanii na skraju wąwozu Olduvai, bezpośrednio tam, gdzie Wąwóz dzieli się na dwie części.

muzeum zostało założone przez Mary Leakey pod koniec lat 70. i pierwotnie miało pomieścić paleoantropologiczne artefakty z okolic. Po jej śmierci muzeum przeszło pod kontrolę Departamentu Kultury tanzańskiego rządu. W połowie lat 90-tych, J. Paul Getty Museum ’ s Department of Conservation odnowiony i dodany do Muzeum. Obejmowało to nowe skrzydło z wystawami, które zostały zaprojektowane przez J. Paul Getty Museum.

muzeum posiada jedną salę poświęconą rodzinie Leakey i ich pracy w wąwozie Olduvai. W sali tej znajdują się historyczne artefakty z obszaru wąwozu Olduvai, a także wykresy i mapy wyjaśniające proces wykopalisk kopalnych. Wiele artefaktów jest oryginalnych, ale niektóre są odlewami (w szczególności czaszki hominidów). Przylegająca sala poświęcona jest wyłącznie skamieniałym śladom Laetoli. Na wystawie znajduje się odlew, który został wykonany z części śladu śladowego w 1996 roku przez J. Paul Getty Museum. Towarzyszy temu kilka wykresów i fotografii opisujących i ilustrujących proces powstawania śladów Laetoli. Istnieje również duża ilustracja przedstawiająca trzech Australopithecus afarensis spacerujących przez obszar 3,6 miliona lat temu.

oprócz tych wewnętrznych eksponatów muzealnych istnieją również dwa zewnętrzne obszary wykładowe, które są wykorzystywane do prezentacji orientacyjnej prowadzonej przez pracowników muzeum. Personel składa się głównie z członków lokalnego plemienia Masajów, którzy przebywają w obozie Leakeys. W szczycie sezonu Muzeum przyjmuje około 150 odwiedzających dziennie, którzy na safari w obszarze ochrony Ngorongoro.

• Leakey, L. S. B. 1960. Przodkowie Adamsa, Ewolucja człowieka i jego kultury. Nowy Jork: Harper & Row Publishers.
• Leakey, L. S. B. 1974. Według dowodów, wspomnienia z lat 1932-1951. Harcourt Brace Jovanovich, Inc.
• Leakey, Richard E. & Roger Lewin. 1977. Pochodzenie. Boston, MA: E. P. Dutton. ISBN 0525171940
• Pickering, R. 1968. Historia geologiczna Ngorongoro.

wszystkie linki

• stawanie się człowiekiem
• Ngorongoro Kolebka życia
• Fundacja Leakey
• strona internetowa Leakey