het farmacologische doel van de anti-ige-therapie is het neutraliseren van IgE en het remmen van de productie ervan om type I overgevoeligheidsreacties te verminderen. De therapie is gebaseerd op gehumaniseerde IgG1-antilichamen die aan vrij IgE en aan membraan-gebonden ige op B-cellen binden, maar niet aan ige die door de hoge affiniteit IgE wordt gebonden.Fc-receptoren op basofielen en mestcellen of door het IgE met lage affiniteit.Fc-receptoren op B-cellen. Na bijna 20 jaar sinds de oprichting, zijn therapeutische anti-IgE antilichamen (anti-IgE) onderzocht in ongeveer 30 Fase II en III klinische studies in vele allergieindicaties, en een lood antilichaam, omalizumab, is goedgekeurd voor de behandeling van patiënten (12 jaar en ouder) met matig-tot-ernstig allergisch astma. Anti-IgE heeft de rollen van IgE in de pathogenese van astma bevestigd en geholpen het concept “allergisch astma” in klinische praktijk te definiëren. Het is getoond om veilig en doeltreffend te zijn in het behandelen van Pediatrisch allergisch astma en het behandelen van allergisch rhinitis en wordt onderzocht voor het behandelen van pinda-allergie, atopic dermatitis, latexallergie, en anderen. Het heeft potentieel voor gebruik te combineren met specifieke en rush immunotherapie voor verhoogde veiligheid en werkzaamheid. Anti-IgE lijkt dus een profylactische en therapeutische optie te bieden voor matige tot ernstige gevallen van vele allergische ziekten en aandoeningen waarbij IgE een belangrijke rol speelt. Dit hoofdstuk bespreekt de evolutie van het anti-IgE concept en de klinische studies van anti-IgE op verschillende ziekte indicaties, en presenteert een uitgebreide analyse van de veelvoudige ingewikkelde immunoregulerende farmacologische effecten van anti-IgE. Tot slot, beoordeelt het andere benaderingen die ige of IgE-uitdrukkende cellen van B richten.