Fechner publiceerde chemische en fysische artikelen en vertaalde chemische werken van Jean-Baptiste Biot en Louis Jacques Thénard uit het Frans. Hij schreef ook verschillende gedichten en humoristische stukken, zoals de Vergleichende Anatomie der Engel (1825), geschreven onder het pseudoniem “Dr.Mises.”
Elemente der PsychophysikEdit
Fechners baanbrekende werk was zijn Elemente der Psychophysik (1860). Hij ging uit van de monistische gedachte dat lichamelijke feiten en bewuste feiten, hoewel niet herleidbaar tot de andere, verschillende kanten van een werkelijkheid zijn. Zijn originaliteit ligt in het proberen om een exacte wiskundige relatie tussen hen te ontdekken. De bekendste uitkomst van zijn onderzoek is de wet die bekend staat als de wet Weber–Fechner, die als volgt kan worden uitgedrukt:
“opdat de intensiteit van een sensatie kan toenemen in de rekenkundige progressie, moet de stimulus toenemen in de geometrische progressie.”
de wet is enorm nuttig gebleken, maar faalt voor zeer zwakke en voor zeer sterke gewaarwordingen. De wet van Fechner is dat sensatie een logaritmische functie is van fysieke intensiteit. S. S. Stevens wees erop dat een dergelijke wet geen rekening houdt met het feit dat waargenomen relaties tussen stimuli (bijvoorbeeld papier gekleurd zwart, donkergrijs, grijs, lichtgrijs en Wit) onveranderd zijn met veranderingen in de totale intensiteit (d.w.z., in het niveau van verlichting van de papieren). Hij stelde in zijn beroemde artikel uit 1961, getiteld “To Honor Fechner and Repeal His Law”, voor dat intensiteit van stimulatie gerelateerd is aan perceptie via een machtswet.
de algemene formule van Fechner voor het bereiken van het aantal eenheden in een sensatie is S = C log R, waarbij S staat voor de sensatie, R voor de stimulus numeriek geschat, en c voor een constante die afzonderlijk moet worden bepaald door experiment in elke specifieke volgorde van gevoeligheid. Fechners redenering is bekritiseerd omdat stimuli composiet zijn, maar sensaties niet. “Elke sensatie, “zegt William James,” presenteert zich als een ondeelbare eenheid; en het is heel onmogelijk om een duidelijke betekenis te lezen in de notie dat ze massa ‘ s van eenheden gecombineerd.”
The Fechner color effectEdit
In 1838 bestudeerde hij ook de nog steeds mysterieuze perceptuele illusie van wat nog steeds het Fechner kleureffect wordt genoemd, waarbij kleuren worden gezien in een bewegend patroon van zwart en Wit. De Engelse journalist en amateurwetenschapper Charles Benham stelde in 1894 Engelstaligen in staat om het effect te leren door de uitvinding van de tol die zijn naam draagt, Benham ‘ s top. Of Fechner en Benham ooit daadwerkelijk ontmoet oog in oog om welke reden dan ook is niet bekend.In 1878 publiceerde Fechner een artikel waarin hij het begrip mediaan ontwikkelde. Later verdiepte hij zich in experimentele esthetiek en dacht hij aan het bepalen van de vormen en afmetingen van esthetisch aangename objecten. Hij gebruikte vooral de afmetingen van schilderijen als zijn database. In zijn Vorschule der Aesthetik uit 1876 gebruikte hij de methode van extreme rangen voor subjectieve oordelen.
Fechner wordt over het algemeen toegeschreven aan de invoering van de mediaan in de formele analyse van gegevens.
Synesthesiedit
in 1871 rapporteerde Fechner het eerste empirische overzicht van gekleurde letterfoto ‘ s Onder 73 synestheten. Zijn werk werd in de jaren 1880 gevolgd door dat van Francis Galton.
Corpus callosum splitEdit
een van Fechners speculaties over bewustzijn had betrekking op hersenen. Tijdens zijn tijd was bekend dat de hersenen bilateraal symmetrisch zijn en dat er een diepe verdeling is tussen de twee helften die verbonden zijn door een verbindende band van vezels genaamd het corpus callosum. Fechner speculeerde dat als het corpus callosum zou worden gesplitst, twee afzonderlijke stromen van bewustzijn zouden resulteren-de geest zou worden twee. Toch geloofde Fechner dat zijn theorie nooit zou worden getest; hij was incorrect. In het midden van de twintigste eeuw werkten Roger Sperry en Michael Gazzaniga aan epileptische patiënten met een gesegmenteerd corpus callosum en merkten op dat Fechners idee juist was.
gulden snede hypothesedit
Fechner construeerde tien rechthoeken met verschillende verhoudingen van breedte tot lengte en vroeg talrijke waarnemers de vorm van de “beste” en de “slechtste” rechthoek te kiezen. Hij hield zich bezig met de visuele aantrekkingskracht van rechthoeken met verschillende verhoudingen. Deelnemers kregen expliciet de opdracht om alle associaties die ze hebben met de rechthoeken, bijvoorbeeld met objecten van vergelijkbare verhoudingen, buiten beschouwing te laten. De rechthoeken die door het grootste aantal deelnemers als “beste” en door de minste deelnemers als “slechtste” werden gekozen, hadden een verhouding van 0,62 (21:34). Deze verhouding staat bekend als de” gulden snede ” (of gulden snede) en verwijst naar de verhouding tussen de breedte en lengte van een rechthoek die het meest aantrekkelijk is voor het oog. Carl Stumpf was een deelnemer aan deze studie.Er is echter een voortdurende discussie geweest over het experiment zelf, omdat het feit dat Fechner opzettelijk de resultaten van de studie afwees die slecht aan zijn behoeften beantwoordden, bekend werd, waarbij vele wiskundigen, waaronder Mario Livio, Het resultaat van het experiment weerlegden.In zijn postuum gepubliceerde Kollektivmasslehre (1897) introduceerde Fechner de Zweiseitige Gauss ‘ sche Gesetz of tweedelige normale verdeling, om rekening te houden met de asymmetrieën die hij had waargenomen in empirische frequentieverdelingen op vele gebieden. De verspreiding is onafhankelijk herontdekt door verschillende auteurs die op verschillende gebieden werkzaam zijn.Fechners Paradox
in 1861 meldde Fechner dat als hij naar een licht keek met een donker stuk glas over één oog en dat oog sloot, het licht helderder leek te worden, ook al kwam er minder licht in zijn ogen. Dit fenomeen wordt nu Fechner ‘ s paradox genoemd. Het komt voor omdat de waargenomen helderheid van het licht met beide ogen open vergelijkbaar is met de gemiddelde helderheid van elk licht dat met één oog wordt bekeken.