fysiotherapeut Alex Conty onderzoekt het ankerliermechanisme van de voet en hoe dit de rest van het lichaam kan beïnvloeden.
een ‘ankerlier’ verwijst naar een eeuwenoud mechanisme dat wordt gebruikt voor het verplaatsen van zware objecten.
het ankerlierapparaat is een hef – of trekinrichting bestaande uit een kabel of riem die zich om een horizontaal geplaatste trommel wikkelt en die met de motor of door het draaien van een kruk draait.
volgens John Hicks (uit 1954) zijn de botten en ligamenten van de voet gerangschikt in een driehoekige boogstructuur. Beginnend posteriorly, de hielbeen (hielbeen), het middengewricht (bovenkant van de voet) en dan de eerste middenvoet-phalangeale gezamenlijke (grote teen gezamenlijke) vormen de driehoekige boog. De plantaire fascia strekt zich uit van het hielbeen (hielbeen) tot de proximale vingerkootjes van de tenen vormt de basis van deze driehoek. Als de tenen (vooral de grote teen) worden opgetild, trek je aan/wind je de plantaire fascia op, dit verkort de afstand tussen tenen en hiel, waardoor de voetboog (mediale longitudinale boog) wordt verhoogd en dit is de essentie van het Ankerliermechanisme.
de voet heeft verschillende belangrijke functies. Het maakt voortstuwing door de ruimte, aanpassing aan oneffen terrein, absorptie van schokken en ondersteuning van het lichaamsgewicht. Terrein aanpassingsvermogen is noodzakelijk om te lopen of lopen op oneffen oppervlakken.
de voet vormt een stijve hefboom die ons de mogelijkheid geeft om af te duwen, voornamelijk van de grote teen. Verticale krachten van lichaamsgewicht reizen naar beneden en hebben de neiging om de mediale longitudinale boog plat te maken, terwijl de grond reactie krachten naar boven reizen, wat dit afvlakkende effect kan bevorderen.
het Ankerliermechanisme in werking:
als de voet de grond raakt, worden de tenen gebogen en is de boog hoog (volledig buiten adem). Deze positie is ideaal voor het absorberen van de schok van het gehele lichaamsgewicht.
op de grond strekken de tenen zich uit, waardoor de plantaire fascia ontspannend is. De voetboog vlakt af onder de verticale belasting van het lichaam, waardoor het gewicht op een gecontroleerde manier wordt verspreid.
verdere afvlakking van de boog wordt beperkt door de plantaire fascia, die, naast de treksterkte, een bepaalde hoeveelheid voetboog behoudt, zelfs in een gewichtsdragende positie.
tijdens de voortstuwing (als we onze tenen eraf duwen) wordt de hiel omhoog gehesen, waardoor de tenen buigen. De buiging van de tenen leidt tot een wikkeling van de plantaire fascia rond de middenvoetskoppen aan de basis van de grote teen. De fascia wordt aangespannen, til de hiel verder naar boven en comprimeren alle gewrichten in de voet. Dit verandert de voet van een losjes verpakte zak met botten in een stijve hendel, om het lichaam voort te stuwen.
tijdens een loopcyclus (hoe we lopen), drukken veel krachten de voet en kunnen ze de voetboog verstoren. Zonder een mechanisme om deze boog te onderhouden, konden we niet op een systematische en efficiënte manier lopen, waarbij we lichaamsgewicht, schokken en oneffen terrein absorbeerden.
de oriëntatie van de plantaire fascia helpt de boog tijdens het lopen te behouden en draagt in belangrijke mate bij tot de juiste hoeveelheid en timing van pronatie en supinatie tijdens de loopcyclus.Als we kijken naar het ankerliermechanisme en de biomechanische link ervan, kunnen we begrijpen waarom een abnormale loopcyclus, ‘luie’ stappen of een veranderde voetpositie tijdens het lopen, een negatieve invloed zal hebben op de rest van het lichaam, wat kan leiden tot verwondingen en/of stress op andere gewrichten, spieren en ligamenten!