mijn geboortestad—Auburn, NY—is gastheer van een maximaal beveiligde gevangenis. De gevangenis ligt direct in het midden van de stad, genesteld tussen drukke wegen en woonwijken, maar op de een of andere manier zijn vijfendertig meter hoge muren erin slagen grotendeels onzichtbaar te worden. Deze muren zijn echter een visuele en psychologische herinnering aan twee duidelijk verschillende werelden die dezelfde ruimte bewonen.
de mensen op deze foto ‘ s zijn leden van mijn gemeenschap—sommige wonen tegenover de muren van de gevangenis, en anderen hebben achter hen gewerkt. Weer anderen wonen fulltime in de gevangenis. Als een worstelende, postindustriële gemeenschap met een bevolking van minder dan 30.000, zijn de inwoners van Auburn steeds meer afhankelijk geworden van een van de oudste overgebleven industrieën van de stad. Inderdaad, de gevangenis is een van de grootste werkgevers in de provincie, wat betekent dat het (paradoxaal genoeg) financiële en professionele zekerheid heeft geboden aan generaties van leden van de Gemeenschap, waardoor ze achter de gevangenismuren werden getrokken voor werkgelegenheid.
mijn foto ’s onderzoeken deze relatie en bestaan ook om de geschiedenis en correctionele praktijken die ver voorbij de muren van Auburn’ s gevangenis hebben gereisd, in vraag te stellen. Auburn is inderdaad ook onderscheidend vanwege zijn unieke plaats in de strafgeschiedenis. In de jaren 1820, Auburn Gevangenis geïmplementeerd wat bekend werd als de Auburn systeem: een reeks correcties waaronder lockstep, eenzame opsluiting en complete stilte. De gevangenis was ook de thuisbasis van de eerste executie door elektrocutie. Veel van de praktijken die in Auburn begonnen hebben geleid tot het “gevangenis-industrieel complex”, een term die de overlappende belangen van de overheid en de industrie beschrijft, en hoe ze toezicht, politie en gevangenschap gebruiken als oplossingen voor economische, sociale en politieke problemen.Talrijke systemen en correctionele praktijken, waaronder die welke oorspronkelijk achter de muren van Auburn Prison werden toegepast, hebben trauma ‘ s en onrechtvaardigheden gecreëerd en bestendigd die nu door veel mensen en gemeenschappen in het hele land worden gedeeld. Deze geschiedenissen en praktijken, samen met hun trauma ‘ s, hebben geleid tot de systematische onderdrukking en massale opsluiting van veel burgers in de Verenigde Staten.
mijn werk brengt deze geschiedenissen in nauw contact met de kenmerken van de hedendaagse massa-opsluiting om te documenteren en te onderzoeken hoe een gemeenschap—een gemeenschap met gevangenschap in haar botten—deze tweedeling beheert. Dit werk probeert deze trauma ‘ s, De geschiedenis van Auburn, zijn gevangenis en zijn gemeenschap samen te brengen om het gevangenis industriële complex en de wijze van functioneren in vraag te stellen.
Dit werk is een doorlopend portret van Auburn, zowel in het verleden als in het heden.
– Joe Librandi-Cowan