Johann Sebastian Bachs chaconne is voor bijna elk instrument gearrangeerd: van het onheilspellend klinkende orgel tot de solo-fluit of de heerlijk schaarse marimba. Of luister naar deze vertolkingen van een ondernemende klarinettist en een even ambitieuze saxofonist. Of wat dacht je van dit dreigende arrangement voor trompet en orkest en deze lyrische uitvoering van twee cello ‘ s. Er is echt een regeling voor iedereen.
maar het is iets spectaculairs als een groot violist de chaconne uitvoert.Tim Fain ’s live optreden tijdens Krista’ s gesprek met Bernard Chazelle in WXQR ‘ s Bachstock is geen uitzondering. Voor een full house in de Greene Space speelde hij Bachs chaconne, het vijfde en laatste deel uit Partita No. 2. Zoals onze hoofdredacteur Trent Gilliss opmerkte: “Het is een zeldzaamheid en een voorrecht om zonder orkest naar een vioolsolo van 15 minuten te kunnen luisteren.”Vooral een geweldige performance als die van Tim Fain, die bekend staat om zijn opwindende opnames in Black Swan en 12 Years a Slave.Bach componeerde de chaconne ergens tussen 1718 en 1720. Historici speculeren dat Bach het componeerde na terugkomst van een reis en dat zijn vrouw (en de moeder van zeven van zijn kinderen) Maria Barbara was overleden. Collega-componist Johannes Brahms beschreef het stuk in een brief aan Clara Schumann als volgt::
” op een staaf, voor een klein instrument, schrijft de man een hele wereld van de diepste gedachten en meest krachtige gevoelens. Als ik me voorstelde dat ik het stuk had kunnen maken, zelfs bedacht, ben ik er vrij zeker van dat de overmaat van opwinding en wereldschokkende ervaring me uit mijn gedachten zou hebben verdreven. Als je niet de grootste violist in de buurt hebt, dan is het wel het mooiste plezier om gewoon naar de sound in je hoofd te luisteren.”
maar terwijl Brahms een componist was uit de romantiek van de muziek (voor wie persoonlijke emoties voorop stonden), bewoonde Bach niet dezelfde wereld. In een essay voor de la recensie van boeken, Michael Markham schrijft:
“er is geen bewijs dat Bach zelf van mening was dat de chaconne een volledig uitzicht op het universum codeerde of zijn eigen emotionele diepten uitklonk. Dergelijke romantische begrippen zouden nooit zijn opgekomen bij een hofcomponist die eind 1600 was opgeleid tot Lutherse stadsorganist. Het creëren van kunst toen en er was geen daad van persoonlijke expressie, maar een van burgerlijke of religieuze dienst. Natuurlijk konden emoties worden afgebeeld en boodschappen worden afgeleverd. Maar musici van Bachs generatie hoefden geen emotie te voelen om die te kunnen afbeelden. Het was de volgende generatie, te beginnen met Bachs eigen zoon Carl Philipp Emanuel, die begon te eisen dat een muzikant emoties uitdrukt op een manier die we ‘authentiek’zouden noemen.”
in “Discovering the Cosmology of Bach” suggereert Bernard Chazelle verder dat Bach naast zijn burgerlijke en professionele plicht componeerde voor de glorie van God alleen. Voor hem is Bachs chaconne niet machtig omdat hij zelf rouwt; het brengt eerder een meer universeel, ingewikkeld en in wezen menselijk verdriet over.:
” in tegenstelling tot andere componisten richt Bach zich op de allerjongeren, het kind en mensen van een bepaalde leeftijd, zoals ik. En probeert het midden weg te laten. Wat ik hiermee bedoel is dat er allerlei mentale, psychologische disposities zijn uit de opera die hij totaal gemeden heeft. Afgunst. Hebzucht. Lust. Jaloezie. Ik bedoel, dit is het brood en boter van de opera. Hij is daar nooit geweest. Daar had hij geen interesse in. Zijn muziek probeert dingen als ontzag uit te drukken. Genade. Dankzij. Angst. Schroom. Hoop. Allerlei gevoelens die een kind kan hebben, en een oudere persoon kan hebben, maar geen van deze seksuele onzin in het midden. En, dus, in die zin, denkt hij heel anders over de dood dan zijn eigen ervaring. Hij verloor zijn ouders voor zijn tiende. Hij verloor zijn beide ouders, en toen verloor hij de helft van zijn kinderen. Hij verloor 10 kinderen. Dit zijn verschillende tijden, verschillende omstandigheden, en voor ons kan het heel verrassend zijn om deze reacties te zien.
aan zijn muziek kun je zien dat zijn emotie rauw is. Het is zo gecontroleerd, maar het is zo diepgaand. Dit is een man die echt rouwt. Ik bedoel, je zult de chaconne horen. Het is een dans. Maar het is een rouwdans. Ik weet het, het lijkt een paradox. Maar het is zeer ontroerend en-van iemand die duidelijk een enorm gevoel heeft. En toch is het zeer gecontroleerd.
luisteren naar de chaconne is net zo rijk en gelaagd als het verhaal achter de muziek. Welke Betekenis je ook toeschrijft aan de chaconne — persoonlijk, burgerlijk, goddelijk, of helemaal geen — het zal zeker zijn sporen achterlaten. U kunt luisteren naar de gehele chaconne in de ingebouwde audio en download de opname voor later luisteren.