wanneer iemand twintig jaar geleden HIV verwierf, zou hij gemiddeld niet meer dan 12 jaar leven. Vandaag de dag kan een jonge persoon die besmet raakt in de ontwikkelde wereld verwachten een bijna normale levensduur te hebben met toegang tot een levenslange, ononderbroken HIV-behandeling. Wereldwijd heeft de HIV/AIDS-gemeenschap hard gewerkt aan de duurzame ontwikkelingsdoelstelling om de aidsepidemie tegen 2030 te beëindigen. Een cruciaal onderdeel van dit plan is om HIV-behandeling bij iedereen te brengen die het nodig heeft. Professor Glenda Gray, voorzitter van de South African Medical Research Council, legt uit hoe belangrijk 90-90-90 is en waarom er zoveel gepraat wordt.
Wat is 90-90-90?
een concept dat in 2013 werd geïntroduceerd door het programma van de Verenigde Naties inzake HIV/AIDS, 90-90-90 is een reeks doelstellingen. Het idee is dat tegen 2020 90% van de HIV-geïnfecteerde mensen zal worden gediagnosticeerd, 90% van de mensen die worden gediagnosticeerd zal worden behandeld met antiretrovirale middelen en 90% van degenen die antiretrovirale middelen krijgen zal viraal worden onderdrukt. Virale onderdrukking is wanneer de virale belasting van een persoon-of de hoeveelheid virus in het bloed van een HIV-positieve persoon – wordt verminderd tot een niet-detecteerbaar niveau.
de strategie is een poging om de HIV-epidemie onder controle te krijgen en is gebaseerd op het principe van universeel testen en behandelen. Wat centraal staat bij” test and treat ” benaderingen is dat als men mensen in een vroeg stadium van hun infectie kan identificeren en met de behandeling kan beginnen zodat ze viraal onderdrukt worden, de verdere overdracht van HIV wordt voorkomen en dit zal gevolgen hebben voor de HIV-incidentie op een populatieniveau.Er zijn wereldwijd naar schatting 36,7 miljoen HIV-positieve mensen. In lijn hiermee zouden de doelstellingen betekenen dat 33,2 miljoen van deze mensen gediagnosticeerd zouden worden, 29,5 miljoen zouden antiretrovirale middelen krijgen en 26,9 miljoen zouden Virale onderdrukking hebben.
volgens enkele van de laatste cijfers zijn er slechts 19,8 miljoen mensen – of 53% – getest. Ongeveer 13,4 miljoen mensen blijven niet gediagnosticeerd. Er zijn 17 miljoen mensen die antiretrovirale middelen gebruiken, terwijl een aanzienlijke 12,9 miljoen mensen niet zijn geïnitieerd met antiretrovirale middelen en onbehandeld blijven. Van degenen die antiretrovirale behandeling ondergaan, hebben slechts 11,6 miljoen virale suppressie, wat betekent dat bijna een derde van de HIV-geïnfecteerde personen die behandeld worden niet viraal onderdrukt wordt. Dit heeft niet alleen gevolgen voor de ontwikkeling van antiretrovirale geneesmiddelenresistentie en toekomstige behandelingsopties; het heeft ook gevolgen voor de verdere overdracht van HIV.
hoe realistisch is dit plan?
dit is een strategie om de HIV-epidemie onder controle te krijgen en naar een HIV-vrije wereld te gaan. Het concept van universele test en behandeling is een ambitieus concept, maar het is een ongelooflijk moeilijk plan om op grote schaal uit te voeren, met name in hulpbronnenarme omgevingen die zwaar belast zijn met HIV.
dit plan houdt in dat de gezondheidsdienst HIV identificeert bij mensen die niet symptomatisch zijn en geen zorg zoeken. Het houdt in dat HIV-tests uit de klinieken en in de Gemeenschap worden uitgevoerd, en vereist nieuwe en innovatieve manieren om mensen op HIV-infectie te laten testen. Om dit plan realiseerbaar te maken moet de gezondheidszorg ernaar streven om HIV-tests ook in de meest afgelegen gebieden van de wereld gemakkelijk beschikbaar te maken.
het tweede onderdeel van dit plan houdt in dat patiënten met een HIV-infectie worden triaged naar de zorg, en dat zij zo dicht mogelijk bij de diagnose met antiretrovirale behandeling moeten beginnen. Mensen die asymptomatisch zijn en goed voelen zich misschien niet klaar om een behandeling voor het leven te beginnen, wat betekent dat er adequate begeleiding en ondersteuning nodig is, en de voordelen voor de gezondheid van een vroege start van de zorg moeten adequaat worden uitgelegd.
antiretrovirale geneesmiddelen moeten altijd op alle plaatsen beschikbaar zijn. Zodra de behandeling is gestart, is het doel om mensen op behandeling en aanhanger te houden, zodat ze viraal kunnen worden onderdrukt en niet in staat zijn om het virus over te dragen aan seksuele partners, en om maximale gezondheidsvoordelen te hebben van een vroege start van de behandeling. Het vereist ook dat landen ten minste drie lijnen van medicamenteuze therapie hebben. Op dit moment hebben slechts vijf landen in Afrika bezuiden de Sahara drie behandelingslijnen voor mensen om over te stappen op zodra ze resistent zijn tegen drugs of toxiciteiten ervaren.
de meeste landen zijn niet in staat deze ambitieuze programma ‘ s te realiseren. Hiervoor zijn verschillende redenen:
Ten eerste hebben zij middelen nodig voor buitengewone toegang tot HIV-tests. Ten tweede hebben ze middelen nodig om drugs aan te schaffen en stock-outs te voorkomen. En tot slot hebben ze middelen nodig om mensen levenslang te behandelen. Geen enkel land, rijk of arm, kan bogen op dit soort toegang of middelen.
hoewel hulpbronnenrijke landen die minder last van de ziekte hebben meer kans hebben om mensen op behandeling te krijgen en te houden, zijn er in zwaar beladen landen moeilijke keuzes te maken als overheid, omdat programma ‘ s als deze buitengewone middelen vereisen.
het omvat een robuust gezondheidssysteem, innovatie om de toegang tot HIV-tests te verbeteren, en antiretrovirale voorzieningen die ononderbroken zullen zijn en alle drie de lijnen ondersteunen in geval van resistentie tegen geneesmiddelen. Het gaat niet alleen om een robuust gezondheidsstelsel, maar ook om een kader van gezondheidswerkers die zijn opgeleid en in staat zijn een goede dienstverlening te leveren.
het vereist ook financiële investeringen en een land dat de investeringscase ziet en bereid is zijn eigen geld en niet dat van donoren in het programma te steken.
welke landen hebben opmerkelijke vooruitgang geboekt op weg naar 90: 90: 90?
in Afrika is Botswana dicht bij het bereiken van het 90-90-90-streefcijfer voor testen, behandeling en virale suppressie. Botswana was het eerste land op het Afrikaanse continent dat vanaf 2002 gratis antiretrovirale behandeling gaf aan mensen met HIV. Bovendien heeft het zijn niveau van dekking bereikt wanneer het verstrekken van behandeling aan mensen met CD4-celtellingen onder 350 cellen/mm3, zelfs alvorens over te gaan tot het verstrekken van behandeling voor iedereen gediagnosticeerd met HIV-infectie.
eerdere internationale beoordelingen van de prestaties van behandelingscascade hebben aangetoond dat Noord-Europese landen en Australië de grootste vooruitgang hebben geboekt bij het bereiken van de 90-90-90-doelstelling.
Zwitserland, Australië, het Verenigd Koninkrijk, Denemarken en Nederland waren goed op weg om dit doel te bereiken. In elk geval moeten gemakkelijk bereikbare verbeteringen in het tempo van de diagnose of het starten van de behandeling deze landen in staat stellen om het doel te bereiken.
welke landen hebben moeite om de 90:90:90-doelstellingen te bereiken?
veel landen hebben moeite om deze doelstellingen te bereiken vanwege de moeilijk te bereiken bevolking. Testen en behandelen heeft enorme uitdagingen, ongeacht het land waarin je woont.
veel van degenen die met HIV worden behandeld, zijn degenen die het gemakkelijkst te bereiken zijn. Dit betekent dat de weg naar universele toegang voor alle bevolkingsgroepen nog steeds grote uitdagingen met zich meebrengt.
in veel regio ‘ s zijn er aanzienlijke dekkingsverschillen. Om Afrika als voorbeeld te nemen: in 2013 varieerde de behandelingsdekking op het continent van 41% in Oost-en zuidelijk Afrika tot 11% in het Midden-Oosten en Noord-Afrika.
ten minste 30 landen in de wereld zijn verantwoordelijk voor 89% van alle nieuwe HIV-infecties. Ten minste 18 van deze landen bevinden zich in Afrika, waaronder Ivoorkust, De Democratische Republiek Congo, Mozambique, Nigeria en Zuid-Afrika. Maar de lijst bevat ook andere landen met lage en middeninkomens zoals Brazilië, China en India, en landen met hoge inkomens zoals de VS.