een van de minst bezochte nationale parken in de Verenigde Staten biedt een vreemd gezicht voor degenen die bereid zijn om zich in de afgelegen wilde gebieden te wagen. In de Kobukvallei vervangen gouden zandkorrels de sneeuwvlokken die typisch geassocieerd worden met het Noordpoolgebied. Ze vormen een enorme strook zand opgestapeld boven op de aarde. Geflankeerd door rivieren en dichte clusters van bomen, zien de duinen eruit als een woestijnlandschap willekeurig geploegd in het bos van Alaska.De grote Kobuk-zandduinen zijn de grootste actieve zandduinen van het Noordpoolgebied. Samen met twee kleinere duinen, bedekken ze de grond in een grofweg 30 vierkante mijl zandhoop die op sommige plaatsen tot 100 meter hoog reikt. Hun aanwezigheid, hoewel niet op hun plaats, is te wijten aan een natuurlijk geologisch fenomeen dat plaatsvond tijdens de laatste ijstijd.
toen de gletsjers zich terugtrokken tijdens de Illinoiaanse ijstijd, keerden de enorme brokken ijs over hun onderliggende rotsen, vermalen ze tot stukjes en lieten stukken fijn zand achter in hun kielzog. Na verloop van tijd tilde de wind het zand in de lucht voordat het werd afgezet in de Kobuk-vallei, waar het grotendeels beschut blijft, maar nog steeds kwetsbaar voor de genade van de wind.
hoewel ze er kaal uitzien, zijn de duinen de thuisbasis van hordes arctische wilde dieren. Grassen, rogge en zelfs de zeldzame Kobuk locoweed (een bloem die alleen in de vallei bloeit) gedijen langs hun randen en hellingen. Beren, wolven, elanden en vossen laten hun afdrukken achter in het zachte zand. Twee keer per jaar trekken ongeveer een kwart miljoen kariboes over de duinen als onderdeel van hun trek.
ook mensen bezochten ooit de zandheuvels. Zo ‘ n 8.000 jaar geleden richtten vroege Arctische kolonisten jachtkampen op langs hun randen, die ze gebruikten als basis om het grote wild dat voorbijging na te jagen.