Marianne Moore ‘ s poëzie wordt gekenmerkt door taalkundige precisie, scherpe en indringende beschrijvingen en scherpe observaties van mensen, plaatsen, dieren en kunst. Haar gedichten weerspiegelen vaak haar preoccupatie met de relaties tussen het gewone en het ongewone, pleiten voor discipline in zowel kunst en leven, en omarmen terughoudendheid, bescheidenheid en humor. Ze gebruikte dieren vaak als centraal beeld om thema ‘ s als onafhankelijkheid, eerlijkheid en de integratie van kunst en natuur te benadrukken. Moore ‘ s werk is vaak gegroepeerd met dichters als H. D., T. S. Eliot, William Carlos Williams, Wallace Stevens, Ezra Pound, en, later, Elizabeth Bishop, aan wie ze een vriend en mentor was. In zijn inleiding tot haar geselecteerde gedichten (1935) schreef Eliot: “Living, the poet is carrying on that struggle for the maintenance of a living language, for the maintenance of its strength, its subtlety, for the preservation of quality of feeling, which must be kept up in every generation … Miss Moore is, I believe, one of those who have done the language some service in my lifetime.Moore werd geboren in 1887 in de buurt van St. Louis, Missouri en groeide op in Carlisle, Pennsylvania. Ze behaalde een BA in biologie en histologie van Bryn Mawr College; vroege gedichten zoals “A Jelly-Fish” werden voor het eerst gepubliceerd in literaire tijdschriften van het college. Na zijn afstuderen, Moore studeerde aan Carlisle Commercial College en doceerde aan de Carlisle Indian School. Moore en haar moeder, die toegewijd waren aan elkaar, verhuisde naar New York City in 1918 en Moore begon te werken bij de New York Public Library in 1921. Haar eerste bundel gedichten (1921) werd geselecteerd en gearrangeerd door H. D., die werk verzamelde dat was verschenen in tijdschriften zoals anderen, the Egoist en Poetry magazine. Moore ’s tweede bundel Observations (1924) bevatte gedichten die Moore koos om alle vormen en thema’ s van haar poëzie weer te geven. Het boek bevatte klassieke Moore gedichten zoals “Marriage”, een lang gedicht met collage-achtige assemblages van citaten en fragmenten, en “An Octopus”, een gedetailleerde verkenning van Mount Rainier. Genoemd naar de vorm van de gletsjer rond de berg, wordt het gedicht beschouwd als een van Moore ‘ s mooiste.Moore was de redacteur van het invloedrijke literaire tijdschrift Dial van 1925 tot 1929, toen het tijdschrift werd gesloten. Moore ‘ s werk aan de wijzerplaat breidde haar kring van literaire kennissen uit en introduceerde haar werk aan een meer internationaal publiek. Moore publiceerde geselecteerde gedichten in 1935. Het boek bevatte gedichten uit observaties en stukken die tussen 1932 en 1934 waren gepubliceerd. De jaren ’30 en’ 40 waren productieve jaren voor Moore: ze publiceerde The Pangolin and Other Verse (1936), What Are Years (1941), en necessary (1944). Het laatste deel bevatte Moore ‘ s anti-oorlog gedicht “in Disrust of Merits,” dat door W. H. Auden werd beoordeeld als een van de beste gedichten uit de Tweede Wereldoorlog. Moore, echter, beschreef het gedicht als “gewoon een protest—onsamenhangend, uitroepteken.”Moore’ s opmerkingen over poëzie waren notoir dubbelzinnig-haar gedicht ” Poetry “begint,”I too dislike it “—en ze beschreef zichzelf ooit als een ” happy hack.”
Moore ‘ s Collected Poems (1951) won zowel de Pulitzer Prize in poetry als de National Book Award. Haar latere werken waren onder meer a translation of the Fables of La Fontaine (1954); Like a Bulwark (1956); O, to Be a Dragon (1959); Tell Me, Tell Me: Granite, Steel, and Other Topics (1966); and The Complete Poems of Marianne Moore (1967), die opnieuw werd uitgegeven in 1981 met herzieningen van vroege gedichten en aanvullende gedichten die later in het leven werden geschreven.Moore ’s volledige gedichten genereerden controverse in beide edities voor de belangrijke revisies van Moore’ s vroege werk, waaronder haar zware bewerkingen van het gedicht “Poetry.”Moore schreef als een briefje aan haar volledige gedichten,” omissies zijn geen ongevallen-M. M.”Echter, critici vonden het snijden van “poëzie” van 31 regels naar drie een vergissing. Anthony Hecht schreef ooit dat als ” een bewonderende lezer Ik voel dat ik een aantal rechten in de materie. Haar gedichten zijn nu voor een deel van mij, en ik ben er blij mee omdat ze een geest van grote fastidious, een delicate en sluwe morele gevoeligheid, een tact, een decorum, een rechtschapenheid, en ten slotte en meest ontroerende, een vermogen tot pure lof dat absoluut bijbelse ontzag in zich heeft. Zij (en de Heer. Auden, ook, zoals het zal blijken) hoezeer ik ook een uitzondering wil maken op de veranderingen die ze hebben gemaakt, hebben een velddag voor Ph.D. kandidaten voor de komende jaren, die versies kunnen verzamelen en komen met theorieën over waarom de veranderingen werden gemaakt.”
naast poëzie schreef Moore een aanzienlijk aantal prozastukken, waaronder recensies en essays. Haar prozawerken bestrijken een breed scala aan onderwerpen: schilderen, beeldhouwen, literatuur, muziek, mode, kruidengeneeskunde en sport—ze was een fervent honkbalfan en schreef de liner notes voor Muhammed Ali ‘ s plaat, I Am The Greatest! Moore ‘ s prozawerken omvatten A Marianne Moore Reader (1961), Predilections (1955), en The Complete Prose of Marianne Moore (1987).Moore werd zeer gewaardeerd als dichter tijdens haar leven en werd zelfs een beetje een beroemdheid, beroemd om haar tricorn hoed en cape en te zien in tijdschriften als Life, The New York Times en The New Yorker. Ford Motor Company vroeg haar om te komen met namen voor een nieuwe serie auto ‘ s, hoewel ze haar suggesties afgewezen. Moore ’s onderscheidingen en prijzen waren onder andere de Poetry Society of America’ s Gold Medal for Distinguished Development, de National Medal for Literature en een eredoctoraat van Harvard University. Ze overleed in 1972 in New York City.