Encyclopædia Britannica beschrijft het Theatre of Cruelty als “een primitieve ceremoniële ervaring bedoeld om het menselijk onderbewustzijn te bevrijden en de mens aan zichzelf te openbaren”. Het gaat verder met te zeggen dat Manifeste du théâtre de la cruauté (1932; Manifest van het theater van wreedheid) en Le Théâtre et son double (1938; het theater en zijn dubbel) beide riepen tot ” Gemeenschap Tussen acteur en publiek in een magische exorcisme; gebaren, geluiden, ongewone landschappen en verlichting vormen samen een taal, superieur aan woorden, die kan worden gebruikt om gedachten en logica te ondermijnen en de toeschouwer te shockeren in het zien van de nederigheid van zijn wereld.”Artaud waarschuwde voor de gevaren van de psychologie in het theater en streefde naar een theater waarin de mise-en-scène, alles aanwezig in de enscenering van een productie, kon worden begrepen als een gecodificeerde toneeltaal, met minimale nadruk op gesproken taal.
Defining Artaud ‘s” theatre “and”cruelty “Edit
in zijn geschriften over the Theatre of Cruelty merkt Artaud op dat zowel” theatre “als” cruelty ” los staan van hun spreektaal. Voor Artaud verwijst theater niet alleen naar een geënsceneerde voorstelling voor een passief publiek. Het theater is een praktijk, die ” ons wakker maakt. Zenuwen en hart, “en waardoor we ervaren” onmiddellijke gewelddadige actie “die” inspireert ons met de vurige magnetisme van zijn beelden en werkt op ons als een spirituele therapeutiek waarvan de aanraking kan nooit worden vergeten.”
wreedheid verwijst evenmin naar een daad van emotioneel of fysiek geweld. Volgens onderzoeker Nathan Gorelick,
wreedheid is, dieper, de niet aflatende agitatie van een leven dat onnodig is geworden, lui, of verwijderd uit een dwingende kracht. Het theater van de wreedheid geeft uitdrukking aan alles wat ‘misdaad, liefde, oorlog of waanzin’ is om ‘onvergeeflijk de ideeën van eeuwigdurend conflict in ons te wortelen, een spasme waarin het leven voortdurend verscheurd wordt, waarin alles in de schepping opstijgt en zich tegen onze vastgestelde rang opwerpt.Voor Artaud is wreedheid niet uitsluitend Sadisme of pijn veroorzakend, maar net zo vaak een gewelddadige, fysieke vastberadenheid om een valse werkelijkheid te verbrijzelen. Hij geloofde dat tekst een tiran over Betekenis was geweest, en pleitte in plaats daarvan voor een theater bestaande uit een unieke taal, halverwege tussen gedachte en gebaar. Artaud beschreef het spirituele in fysieke termen, en geloofde dat alle Theater fysieke expressie in de ruimte is.
The Theatre of Cruelty is created to restore to the theatre a passionate and convulsive conceptie of life, and it ‘ s in this sense of violent strength and extreme condensation of scenic elements that the cruelty on the based on the their must be understanded. Deze wreedheid, die bloedig zal zijn wanneer dat nodig is, maar niet systematisch, kan dus worden geïdentificeerd met een soort strenge morele zuiverheid die niet bang is om het leven de prijs te betalen die het moet betalen.Antonin Artaud, The Theatre of Cruelty, in The Theory of the Modern Stage (ed. Eric Bentley), Penguin, 1968, p.66
blijkbaar moet Artaud ‘ s verschillende gebruik van de term wreedheid worden onderzocht om zijn ideeën volledig te begrijpen. Lee Jamieson heeft vier manieren geïdentificeerd waarop Artaud de term wreedheid gebruikte. Ten eerste wordt het metaforisch gebruikt om de essentie van het menselijk bestaan te beschrijven.Definitie van wreedheid informeert Artaud ‘ s eigen, verklaren dat alle kunst belichaamt en intensiveert de onderliggende wreedheden van het leven om de sensatie van ervaring opnieuw te creëren … Hoewel Artaud Nietzsche formeel citeerde, bevat het een bekende overtuigingskracht, een soortgelijke uitbundige fraseologie en motieven in extremis …
— Lee Jamieson, Antonin Artaud: From Theory to Practice, Greenwich Exchange, 2007, p.21-22
Artaud ‘ s tweede gebruik van de term (volgens Jamieson) is als een vorm van discipline. Hoewel Artaud “vorm wilde afwijzen en chaos wilde aanwakkeren” (Jamieson, p. 22), bevorderde hij ook strikte discipline en strengheid in zijn uitvoeringstechnieken. Een derde gebruik van de term was ‘wreedheid als theatrale presentatie’. The Theatre of Cruelty was bedoeld om de toeschouwer in het midden van de actie te werpen, waardoor ze gedwongen werden om instinctief met de voorstelling om te gaan. Voor Artaud was dit een wrede, maar noodzakelijke daad tegen de toeschouwer, bedoeld om hen te shockeren uit hun zelfgenoegzaamheid. :
Artaud probeerde de esthetische afstand weg te nemen en bracht het publiek in direct contact met de gevaren van het leven. Door van het theater een plaats te maken waar de toeschouwer wordt blootgesteld in plaats van beschermd, beging Artaud een daad van wreedheid tegen hen.
— Lee Jamieson, Antonin Artaud: Van theorie naar praktijk, Greenwich Exchange, 2007, p.23
Artaud wilde het publiek in het midden van het ‘spektakel’ (zijn term voor het toneelstuk) plaatsen, zodat ze er ‘door overspoeld en fysiek aangetast’zouden worden. Hij noemde deze lay – out als een ‘vortex’ – een voortdurend veranderende vorm – ‘gevangen en machteloos’. Hij legde ook een grote nadruk op geluid in plaats van woorden of dialoog, door het opnemen van luide kreten, geschreeuw, griezelige geluiden, of geluiden waardoor het publiek ongemakkelijk te worden. Woorden waren een onvoldoende medium van expressie.Ten slotte gebruikte Artaud de term om zijn filosofische opvattingen te beschrijven.In het theater en zijn dubbelspel toonde Artaud zijn bewondering voor Oosterse vormen van theater, met name de Balinezen. Artaud was van mening dat de focus van het theater in het Westen veel te beperkt was geworden—voornamelijk door het psychologisch lijden van individuen of de maatschappelijke strijd van specifieke groepen mensen te onderzoeken. Hij wilde zich verdiepen in de aspecten van het onderbewustzijn waarvan hij geloofde dat ze vaak de oorzaak waren van de mishandeling van elkaar door de mens. Door een aanval op de zintuigen van het publiek was Artaud ervan overtuigd dat een theatrale ervaring mensen kon helpen destructieve gevoelens te zuiveren en de vreugde te ervaren die de samenleving hen dwingt te onderdrukken. Voor Artaud: “het theater is gemaakt om abcessen collectief af te voeren.”
Taalontoereikendheid
Artaud was van mening dat taal een volstrekt onvoldoende middel was om trauma uit te drukken. Daarom vindt hij dat woorden moeten worden ontdaan van betekenis en gekozen voor hun fonische elementen. Volgens de geleerde Robert Vork wordt “de toespraak op het toneel van wreedheid gereduceerd tot het niet-articuleren van geluiden, kreten en gebrabbel, waardoor een subject niet langer wordt uitgenodigd, maar wordt geprobeerd het bestaan ervan uit te sluiten.”Enigszins paradoxaal beweert Artaud dat zijn personages in staat zijn dingen uit te drukken die anderen niet kunnen zeggen. Vork beweert: “Artaud lijkt te suggereren dat zijn toneelstuk emoties en ervaringen onthult die we allemaal proberen te verbieden en niet willen erkennen, maar die toch voorkomen.”
“Impossible theatre “Edit
Stephen Barber legt uit dat” The Theatre of Cruelty has often called an ‘impossible theatre’—vital for the puurheid of inspiration that it generated, but hopeloos vague and metaforic in its concrete detail.”Deze onmogelijkheid heeft anderen niet belet om een versie van zijn principes te articuleren als de basis voor hun eigen verkenningen. “Hoewel veel van die theaterkunstenaars een artaudiaanse afkomst proclameerden, “betoogt Susie Tharu,” wordt de Artaud die zij aanroepen gekenmerkt door een toewijding die even ahistorisch en transcendent is als hun eigen.”Er is, zegt ze, nog een Artaud en de traditie waar hij vroedvrouw voor was.”