Tribune

een ander type militaire tribune was de tribuni celerum. In de vroege jaren van Rome waren ze cavaleriecommandanten. Ze namen ook deel aan de rituelen die het begin en het einde van het campagneseizoen begeleidden.

als officieren droegen tribunes fijnere harnassen en een mantel (paludamentum) die hen onderscheidden van gewone legionairs. Tribunes hadden veel administratieve en logistieke verantwoordelijkheden, waaronder het beheer van de voedselvoorziening van de legionairs, hun algemene gezondheid en de algemene veiligheid van het kamp van het Legioen – het kiezen van elke nacht, bijvoorbeeld, de Nachtwacht en het kamp wachtwoord. Tribunes stelden ook nieuwe rekruten op en voerden gerechtigheid uit, waaronder Martials, waar de tribune boetes kon opleggen, het loon kon verlagen, lijfstraffen kon bevelen en de doodstraf kon verklaren voor soldaten die schuldig waren aan overtredingen van de legerregels. Om hem bij te staan in zijn taken had een tribuun een aantal administratieve assistenten (principales en librarii) om rapporten, verslagen en roosters op te stellen.Tribuni Plebis

volgens de traditie werden de eerste tribunes van het plebs opgericht in 494 v. Chr.om de comitia plebis tributa, Rome ‘ s Assemblee van het plebs (de gewone burgers die geen lid waren van de aristocratische patriciërsklasse) te dienen. De titel kan afkomstig zijn van, en dus werd de rol toegewezen aan, de eerste stam leiders van de stad, hoewel het kantoor van tribuni militum al bestond. Het oorspronkelijke aantal is ook onduidelijk en lag tussen de twee en vijf. Zekerder is dat er in 449 v.Chr. tien tribunen waren.

de tribunes, die zelf plebs moesten zijn, waren de officieren van de volksvergadering. In deze hoedanigheid verzamelden ze het plebs (ius agendi cum plebe), stelden ze wetsontwerpen voor waarover gestemd moest worden, en namen ze bindende resoluties aan (plebisites), eerst alleen over het plebs en daarna, vanaf 287 v.Chr. met de lex Hortensia, over alle Romeinse burgers. Naast het aannemen van wetgeving die nodig is voor het functioneren van de staat en die de wil van de Senaat weerspiegelt, kunnen tribunes ook hun eigen wetten voorstellen. Een andere functie was het uitvoeren van openbare vervolgingen voor de vergadering (iudicia populi). Deze kunnen tegen personen zijn die worden beschuldigd van misdaden als omkoping (ambitus) of verraad (perduellio). De door de tribunes vastgestelde straffen varieerden van boetes tot executie.

Tribunes beschermden het plebs tegen misbruik door magistraten. In ruil daarvoor zwoeren het plebs een eed (lex sacrata) die de tribunes een heilige onschendbaarheid (sacrosanctitas) gaf en de garantie dat het plebs hen met hun eigen leven zouden beschermen. Andere bevoegdheden werden toegekend aan de tribunes, waaronder:

• dwang – het recht om zijn wil op te leggen aan en een belediging van een individu te herstellen door het gebruik van boetes, gevangenisstraf, lijfstraffen of de doodstraf.Intercessio-om wetten, decreten of acties van de Senaat of van magistraten en medetribunalen die hij in strijd acht met de belangen van het plebs te blokkeren of te veto ‘ s.
• ius auxilii-de bescherming van het plebs tegen willekeurige straffen die onrechtmatig worden bedreigd door een magistraat.Vanaf het midden van de 2e eeuw v. Chr.was een tribuun gerechtigd om zich aan te sluiten bij de Senaat. De bevoegdheden van de tribunes om wetgeving te beïnvloeden werden zo groot, vooral na hun praktijk van het vormen van een partnerschap met generaals in het Romeinse leger, dat Sulla verminderde hun vermogen om nieuwe wetten voor te stellen, blokkeren van de voorstellen van de Senaat, en zich kwalificeren voor de Senaat in 81 v.Chr. Echter, de aanhoudende onrust uit protest tegen deze maatregelen leidde ertoe dat de tribune in 70 v.Chr. zijn volledige bevoegdheden terugkreeg. De tribunes hadden consequent gevochten tegen de hogere klassen in de 2e en 1e eeuw v.Chr. en verwierven een reputatie als revolutionairen binnen het staatsapparaat. Zoals de hedendaagse historicus Polybius verklaarde: “ze zijn gebonden om te doen wat het volk besluit en vooral om zich te concentreren op hun wensen” (Hornblower, 1505). Het is dan ook geen verrassing dat de tribunes in de keizerlijke periode uiteindelijk tot een verwaarloosbare politieke rol werden gereduceerd door Augustus, die het grootste deel van hun bevoegdheden zelf op zich nam, de tribunicia potestas.