o prawa niepełnosprawności lider Judy Heumann, tumult 2020—najpierw pandemia COVID-19, a następnie reaktywowany ruch przeciwko niesprawiedliwości rasowej—podkreśla, jak wiele pracy pozostaje do zrobienia.
” wszystko jest teraz wrzucane do garnka, prawda?”mówi.
Heumann stanął na czele walki o równouprawnienie niepełnosprawnych Amerykanów. Rozkoszuje się trudnymi sukcesami, ale nie ma błędnych wyobrażeń o tym, jak patrząc wstecz na 30 lat od podpisania ustawy o Amerykanach z niepełnosprawnością (ADA) w dniu 26 lipca 1990 r., wiele jeszcze trzeba zrobić.
tego dnia Stany Zjednoczone stały się pierwszym krajem, który przeszedł kompleksową ochronę podstawowych praw obywatelskich osób niepełnosprawnych, zakazując dyskryminacji osób niepełnosprawnych w szkołach, zatrudnieniu, transporcie i innych kluczowych częściach życia publicznego. ADA zmieni również środowisko fizyczne kraju, nakazując dostępność w przestrzeniach publicznych-rampy wjazdowe, alfabet Braille ’ a na znakach, automatyczne drzwi, krawężniki i windy w autobusach miejskich i inne środki, które ułatwiają ponad 61 milionom Amerykanów żyjących z niepełnosprawnościami pełne uczestnictwo w społeczeństwie.
Heumann, która jako dziecko zachorowała na polio i przez większość życia jeździła na wózku inwalidzkim, dorastała na Brooklynie, gdzie miejscowa Szkoła publiczna odmówiła jej uczęszczania z powodu niepełnosprawności. Ochrona praw obywatelskich osób niepełnosprawnych w tamtych czasach była ograniczona – ani ustawa o Prawach Obywatelskich z 1964 r., ani ustawa o prawach głosu z 1965 r. nie uwzględniały osób niepełnosprawnych jako klasy chronionej.
jej pierwszy atak na Aktywizm nastąpił w 1970 roku, kiedy to Heumann pozwał Radę edukacji Miasta Nowego Jorku, aby stać się pierwszym nauczycielem w mieście, który korzysta z wózka inwalidzkiego. Później przeniosła się do Berkeley w Kalifornii, gdzie pracowała u boku aktywisty Eda Robertsa w Center for Independent Living, pionierskim domu dla osób niepełnosprawnych, opartym na zasadach społeczności i samowystarczalności.
w 1977, ona, inni aktywiści Kitty Cone, Brad Lomax i inni poprowadzili wyczerpującą sesję w budynku Federalnym w San Francisco, aby zażądać, aby rząd egzekwował sekcję 504 ustawy rehabilitacyjnej, która stwierdziła, że organizacje finansowane przez Federację nie mogą dyskryminować osób niepełnosprawnych. (Nowy dokument Netflix Crip Camp, wyprodukowany przez Baracka i Michelle Obamę, zawiera inspirujące materiały dokumentalne z protestu.)
the 504 sit-in united Americans with different kinds of disabilities—people who were hearing or Visual impared, or who used wheelchairs or had mental disabilities—in the precedensed way, Heumann says. – To nas wzmocniło-wspomina. „Mówiąc najprościej, powoli przechodziliśmy od bycia szmacianą, niezorganizowaną grupą osób niepełnosprawnych … do ruchu cross-disability. Naprawdę zdawaliśmy sobie sprawę, że możemy sobie wyobrazić dzień, w którym bariery dyskryminacji mogą zostać zburzone… bez głosów osób niepełnosprawnych, Nie uzyskalibyśmy 504, tak jak to ostatecznie wyszło, ani nie bylibyśmy w stanie uzyskać ADA.”
kiedy prezydent George H. W. Bush w końcu podpisał ADA w 1990 roku, został otoczony przez niektóre z kluczowych osób, które pomogły w jego przejściu, w tym Justin Dart Jr., wiceprzewodniczący Krajowej Rady ds. niepełnosprawności, który rozpoczął epicką ogólnokrajową trasę, aby opowiedzieć się za prawodawstwem kilka lat wcześniej.
„kiedy została uchwalona i podpisana, odbyła się ogromna ceremonia, ponieważ była postrzegana jako niesamowity moment Narodowy, mimo że prawo było niedoskonałe”, mówi Katherine Ott, kustosz w dziale nauki i medycyny w Smithsonian ’ s National Museum of American History. „W tej chwili był to jeden z najszczęśliwszych dni w XX wieku dla osób niepełnosprawnych.”
w ciągu trzech następnych dekad, nowe pokolenie niepełnosprawnych Amerykanów, znane jako „pokolenie ADA”, dorastało w świecie, w którym ich podstawowe prawa były chronione przez prawo. Ale prokurator ma swoje granice.
trzydzieści lat później eksperci twierdzą, że wiele obietnic powszechnej dostępności ADA nie spełniło się-częściowo dlatego, że prawa takie jak sekcja 504 i ADA opierają się na kimś, kto prowadzi proces sądowy-wyjaśnia Beth Ziebarth, która kieruje access Smithsonian, oddziałem Smithsonian Institution, który pracuje nad udostępnieniem muzeów, zoo i ośrodków badawczych dla wszystkich.
„mechanizmem faktycznego wdrożenia ADA pod wieloma względami jest proces, w którym osoba niepełnosprawna składa skargę na brak dostępności” – mówi Ziebarth. „To prowadzi do braku zgodności w całym kraju.”
na przykład Heumann zauważa, że podróże lotnicze—branża Nieobjęta ADA—stały się przez lata” coraz gorsze ” dla osób niepełnosprawnych, szczególnie jeśli chodzi o wsiadanie i wysiadanie z wózków inwalidzkich. Również firmy technologiczne często pozostają w tyle pod względem zapewniania środków dostępności dla niepełnosprawnych użytkowników, przyczyniając się do tzw. „przepaści cyfrowej”.
” ADA jest bardzo ważnym aktem prawnym. Ale nawet gdyby była wdrażana jak najskuteczniej, to i tak nie rozwiązuje innych problemów, z którymi borykają się osoby niepełnosprawne” – mówi Heumann.
kwestie reprezentacji dla wszystkich osób niepełnosprawnych-a zwłaszcza osób kolorowych – są teraz bardziej częścią rozmowy niż kiedykolwiek. Kiedy protesty przeciwko niesprawiedliwości rasowej wybuchły w całym kraju w maju po zabiciu George ’ a Floyda, wielu działaczy niepełnosprawnych szybko zwróciło uwagę, w jaki sposób kwestie praw osób niepełnosprawnych i praw obywatelskich dla Afroamerykanów są ze sobą powiązane, a czasami pomijane. Badania szacują, że jedna trzecia do jednej połowy czarnoskórych Amerykanów zabitych przez policję doświadcza epizodów choroby psychicznej lub ma niepełnosprawność, chociaż nie ma krajowej bazy danych, aby śledzić te statystyki, jak poinformowała reporterka Abigail Abrams w zeszłym miesiącu.
w czerwcu, mieszkająca w Południowej Karolinie aktywistka na rzecz praw osób niepełnosprawnych Vilissa Thompson oglądała migawki z marszami czarnych niepełnosprawnych Lives Matter w Waszyngtonie. „To było naprawdę niesamowite zobaczyć,” mówi Thompson.
w wieku 34 lat Thompson, który jest czarny i korzysta z wózka inwalidzkiego, czuje się szczęśliwy, że dorastał z ADA. Ale ruch niepełnosprawnych musi również liczyć się z rasizmem, inkluzywnością i międzysektorowym zrozumieniem rasy i niepełnosprawności, mówi.
„jeśli masz zamiar mówić o czarnym wyzwoleniu lub wolności, prawa niepełnosprawności muszą być zaangażowane w historię i odwrotnie”, mówi Thompson.
na swojej stronie internetowej, Ramp Your Voice, Thompson napisała obszernie o czarnych przywódcach Ruchu Na Rzecz Praw Osób Niepełnosprawnych, których historie są często pomijane w historycznej narracji, aktywistów takich jak Brad Lomax, który odegrał kluczową rolę w 504 Sit-In, łącząc aktywistów z Partią Czarnej Pantery, która dostarczała gorące posiłki ludziom tkwiącym w budynku Federalnym.
w 2016 roku Thompson rozpoczął hashtag #DisabilityTooWhite, aby zwrócić uwagę na historie medialne, które skupiają białych niepełnosprawnych, które są używane do dziś: „musimy zrozumieć, że czarni niepełnosprawni zawsze byli częścią obu ruchów, ruchu praw osób niepełnosprawnych i Ruchu Praw Obywatelskich, niezależnie od tego, czy uzyskują uznanie, czy nie”, mówi.
poza godną uwagi rocznicą, ADA wydała wiadomość o konflikcie tego, kto i co konkretnie chroni ADA. Fałszywa odznaka przywłaszczająca prokuratorowi generalnemu jako pretekst do unikania noszenia masek-twierdzenie, którego Departament Sprawiedliwości się wyparł—rozkwitło na Facebooku i Twitterze podczas pandemii COVID-19.
„To przykre, że ludzie używają ADA w ten sposób, aby uniknąć odpowiedzialności i tego, co mogą zrobić w tym czasie. To groteskowe nadużycie mandatu.”
Osoby niepełnosprawne, które również mają podstawową chorobę przewlekłą, są prawdopodobnie narażone na większe ryzyko ciężkiej choroby spowodowanej COVID-19, a osoby mieszkające w domach opieki lub instytucjach narażone są na większe ryzyko przeniesienia, podkreśla Heumann. Według wstępnych badań pracownicy niepełnosprawni byli również nieproporcjonalnie dotknięci skutkami finansowymi krajowego zamknięcia.
pandemia przyniosła również głębokie różnice w opiece medycznej nad osobami niepełnosprawnymi: na przykład w marcu grupy zajmujące się prawami osób niepełnosprawnych w Waszyngtonie i Alabamie złożyły skargi przeciwko stanowym planom racjonowania wentylatorów, o czym minyvonne Burke informowała wówczas dla NBC News. Plany te sugerowały, że pracownicy służby zdrowia mogą zdecydować się nie używać respiratorów u pacjentów niepełnosprawnych w przypadku niedoboru.
„to było od nowa zagadnienie eugeniki”, mówi Ziebarth, odnosząc się do długiej historii przymusowej sterylizacji i eutanazji, którą znosili niepełnosprawni Amerykanie, szczególnie pod koniec XIX wieku i na początku XX wieku. „To trochę przerażająca rzeczywistość: nie jesteśmy daleko od tego, by wszystko wróciło do tego, co było na początku XX wieku.”
dla Ziebarth pokazuje, jak kruchy może być ciężko wygrany postęp. „Zdajemy sobie sprawę, że dla młodszych pokoleń bardzo ważne jest zrozumienie, że Twoje prawa mogą zostać ci odebrane”, mówi Ziebarth. „Musimy być czujni. Inaczej możemy stracić wszystko, o co ludzie tak ciężko walczyli.”