czasami czuję się jakbym przez całe życie Odyseja rozwiązywała zagadkę moich włosów. Przez pierwsze 12 lat mojego życia, Moja matka obcinała mi włosy wspomnianą wcześniej techniką miski, aby zaoszczędzić pieniądze. W Gimnazjum ogoliłem wszystko, ale rosło we wszystkich kierunkach na tej samej długości, jak miniaturowe Afro.
kiedy próbowałem wyhodować długą, kręconą grzywkę, skończyłem z czarnym kaskiem. Kiedyś pokazałem fryzjerowi zdjęcie włosów Russella Crowe ’ a w „Gladiatorze” i zapytałem, Czy mogę je mieć. Pamiętam tylko, że powoli potrząsał głową.
Azjatyckie włosy są inne. Każdy włos jest grubszy i sztywniejszy, ale jest mniej włosów na cal kwadratowy w porównaniu z białymi lub Latynosami. Wielu Azjatów ma różnie ukształtowane głowy, co oznacza, że wiele popularnych fryzur nie jest osiągalnych. Większość społeczności azjatyckich nie ma historii ani tradycji salonów fryzjerskich i specyficznych fryzur — więc jesteśmy trochę pozostawieni do samodzielnego rozwiązywania problemów.
kiedy przeprowadziłam się do Los Angeles, zdałam się na łaskę miejskich fryzjerów. Ormianin z Westwood uratował mnie z włosów na hełmie sztucznym cięciem Jastrzębia. W Dolinie San Gabriel dostałam tanie, bezsensowne ozdoby od starszych chińskich kobiet, które przypominały mi moją matkę. W Warsztacie fryzjerskim Flower Street koło USC, dostałam pierwszego blaknięcia brzytwy.
fryzury stały się dla mnie kolejnym sposobem na poznanie miasta, dając rzadką okazję do intymnej, niskiej stawki rozmowy z nieznajomym. Zawsze proszę o tę samą fryzurę i zawsze wychodzi inaczej w zależności od tego, gdzie jestem.
odkąd rok temu przeprowadziłem się do West Adams, stałem się pół-regularnym fryzjerem Gabriela.
to sklep z przyciemnianymi szybami, który jest nieco większy niż wagon metra w środku. Około 70% jego klientów to Latynosi, ale to miejsce sąsiedzkie i służy każdemu, kto jest w pobliżu. Widziałem facetów z tatuażami, którzy wyglądali, jakby woleli umrzeć niż się uśmiechać, małych chłopców, którzy płaczą przez całe cięcie, i spoconych kontrahentów, którzy przychodzą w splamionych farbą spodniach, wciąż próbując złapać oddech.
co kilka tygodni fryzjerzy noszą inną, dopasowaną jedwabną kurtkę — pomarańczową na jesień, zieloną na wiosnę lub niebieską tylko dlatego, że dobrze wygląda. Jest dość żywy, z wyjątkiem godziny lub tak w środku dnia, kiedy wszyscy milczą, z zachwytem zwracają uwagę na hiszpańskojęzyczny program radiowy, w którym gospodarze żartują-dzwonią do par i powodują dramat.
wszyscy fryzjerzy są Oaxacanami, z wyjątkiem 45-letniego Edgara Mendozy, którego rodzice pochodzili z Salwadoru i który dał mi fryzurę, która pojawia się w moim felietonie dot portrait.
Mendoza został fryzjerem osiem lat temu po tym, jak jego była żona zostawiła go, by Sam zaopiekował się ich dwoma niepełnosprawnymi w nauce synami. Zrezygnował z pracy jako kierownik zakładu pogrzebowego, aby móc uczęszczać na zajęcia logopedyczne i spotkania terapeutyczne. Barbering pozwalał mu pracować po godzinach, we własnym tempie.
Mendoza dorastał w tym pokoju, który został otwarty w latach 60. jako czarny Salon fryzjerski. Jego mama zabierała go tam, żeby ogolić mu głowę za 3 dolary. Kiedy dostał własne pieniądze, awansował do finału. Pan Thompson, poprzedni właściciel, ukształtował swój pomysł, czym powinien być Salon fryzjerski.
„Ludzie przyszli tylko pogadać.”
u Gabriela Mendoza zachęca wszystkich do rozmowy.
Imigracja to zawsze ogromny temat. Dyskutują o masowych zatrzymaniach na południowej granicy, wyrażają dezorientację, dlaczego Trump może pozostać prezydentem, i opłakują swoje dzieci w college ’ u, których status DACA został unieważniony.
ale przeważnie są żarty, bo śmiech to rzadka przerwa od strachu i stresu.
„dzięki za fryzurę. Doceniam sposób, w jaki masujesz moją głowę i w ogóle.”
uspokój się, głupcze, jestem tylko twoim fryzjerem. Nie zakochuj się!”
Ostatnio wielkim tematem jest to, jak zmienia się West Adams, a jak nie. Jak ruch jest coraz gorszy, a budynki przy Expo Line są coraz wyższe, a czynsz coraz wyższy. Jak graffiti wciąż pojawia się w sklepie z zaopatrzeniem imprezowym obok, i jak ołtarze ze świecami nowenny otaczają ulice.
współczują przyjaciołom i rodzinie, którzy zostali eksmitowani, i o tym, jak daleko jest droga do ich nowych domów w San Bernardino, Palmdale lub Lancaster.
w fotelu czasami klienci mówią o rzeczach, o których nigdy nie mówią, bo dla wielu strzyżenie to jedyna szansa, by siedzieć spokojnie i myśleć. To jedyna terapia, jaką niektórzy z nich kiedykolwiek otrzymają.
fryzura kosztuje 20 dolarów. Kiedy Mendoza zaczynał w sklepie 8 lat temu, to było tylko 10 dolarów. Linie wyszły przez drzwi i ulicą. Niektórzy ludzie przychodzili trzy razy w tygodniu. To wyczerpało fryzjerów i zagroziło zdrowiu biznesu. Mendoza przekonał właściciela do podniesienia cen.
martwi się, że Zakład Fryzjerski nie przetrwa następnej dekady. Namawia właściciela, by wymyślił plan. Próbuje zachęcić pracowników do korzystania z mediów społecznościowych i zwracania uwagi na recenzje Yelp. A przyciemniane szyby doprowadzają go do szału, bo mówi, że to sprawia, że salon fryzjerski wygląda jak Przychodnia lub coś nieprzyjemnego. Postęp jest powolny.
ale na razie sklep prowadzi stałą działalność w zakresie średnich, niskich i zwężeń.
fryzjerzy sprzedają fryzury, ale można powiedzieć, że ich głównym produktem jest duma. Wielu z ich klientów to Robotnicy fizyczni, którzy przychodzą pachnąc brudem i potem, szukając pewności czystego blaknięcia.
lubimy się popisywać „Wiesz, że musimy załatwić tę sprawę z suavecito.”
w zeszłym tygodniu po raz pierwszy poszłam do salonu fryzjerskiego Vinh w Alhambrze. To jedno z niewielu miejsc na południu kraju, które bardzo przypomina Salon Fryzjerski z Azji.
wewnątrz można usłyszeć równoczesne rozmowy w języku mandaryńskim, kantońskim, angielskim i wietnamskim. Jimmy Yim, Steven Tang i Ben Tang, współwłaściciele, mówią wszystkimi czterema językami i przełączają się między nimi z oślepiającą prędkością.
od razu poczułam się jak w domu, kiedy usłyszałam rozmowę o tym, jak jeden z fryzjerów przybrał na wadze i jego dieta nie działała (dla wielu z nas niechciane komentarze na temat wagi są standardowym aspektem czasu spędzonego z rodziną).
„kiedy tu przyjechałem, byłem o wiele chudszy” – tłumaczy fryzjer po mandaryńsku.
„porcje w Ameryce są po prostu za duże” – komentuje klient.
Steven, 48 lat, siedzi mi na krześle i łapie mnie na najnowszych fryzurach dla Azjatów-pompadours i comb-oververs z fades. Ostatnio ludzie przychodzili i pytali o fryzurę „na dwóch blokach”. Jest to styl często spotykany na gwiazdach K-popu, blisko golenia boków i dolnej części pleców, pozostawiając górną długą.
Tang, sam ze sztucznym jastrzębiem, był zaznajomiony z moimi problemami z włosami. Azjatyckie włosy, powiedział, nie jest trudne do cięcia, ale wielu fryzjerów i stylistów nie ma doświadczenia, powiedział. Tył głowy musi być przecięty w określony sposób, aby nie przyklejał się prosto do góry. Trenują swoich fryzjerów, aby „płynęli jak woda” po wybojach i grzbietach, konturując cięcia na różne kształty głowy.
w sklepie toczy się ożywiona debata o sporcie, finansach i zdrowiu. Kandydat Demokratów na prezydenta Andrew Yang jeszcze się nie pojawił, ale rozmawiali o tym, jak naprawdę chcieliby strzyc Jeremy ’ ego Lin. Głównym tematem politycznym są protesty prodemokratyczne w Hongkongu.
po kilku minutach, gdy dwóch barberów zaczęło jeść z ostrych, obwisłych pojemników z bułką, nikt nie narzekał na zapach sosu rybnego. Spędziliśmy 10 minut debatując nad względnymi korzyściami banh mi w Ba Le Sandwich Shop (tańsza, lepsza Kawa) i Banh Mi My Tho (lepszy chleb). Stephen i Ben rozmawiali o tym, jak trudno było przekonać rodziców do usunięcia buddyjskiego ołtarza, który zainstalował ich ojciec, aby zrobić miejsce na nowy sprzęt.
w dzisiejszych czasach około połowa klientów to Azjaci, głównie Chińczycy i Wietnamczycy. Ale to był naprawdę wypadek, powiedział Stephen.
Salon fryzjerski Vinh został założony w 1991 roku przez Vinh Tanga, ojca Bena i Stephena. Vinh był lokalną legendą, która obcinała każdemu włosy-mężczyznom, kobietom lub dzieciom dowolnej rasy — tak długo, jak długo czekali w kolejce.
wieści o umiejętnościach Vinha rozeszły się wśród przyjaciół entuzjastów samochodów Bena, a ich ojciec stał się znany na lokalnej scenie wyścigów ulicznych jako „Stary człowiek na Fremont.”
” z przodu byłaby Kolejka samochodów wyścigowych, w czasach, gdy wszyscy starali się być szybcy i wściekli.”I to trwało jakieś 10 lat” – powiedział Ben.
Azjaci z lokalnych liceów zaczęli przybywać tłumy. Wtedy salon specjalizował się w popularnej fryzurze o nazwie „bang crew cut”, stylu, który łączy blisko przycięte włosy z rozdzieloną grzywką, która przechodziła przez podbródek.
zaczęli przyjeżdżać Azjaci z całego południa i zaczęli przewyższać liczbę innych klientów. Nigdy nie zamierzali zakładać fryzjera z Azji, ale wszyscy naprawdę go potrzebowali.
– ciągle powtarzali, że jesteście tacy jak faceci z filmu „Fryzjer” – powiedział Ben. „Więc po prostu poszliśmy z tym.”