Bitwa pod Shiloh

Bitwa pod Shiloh, zwana także bitwą pod Pittsburgiem (6-7 kwietnia 1862), druga wielka bitwa amerykańskiej wojny secesyjnej, stoczona w południowo-zachodnim Tennessee, zakończyła się zwycięstwem północy i dużymi stratami dla obu stron. W lutym generał Unii Ulysses S. Grant zajął Fort Henry nad rzeką Tennessee i Fort Donelson nad Cumberland. Konfederaci uznali znaczenie tych fortów, porzucając swoją silną pozycję w Columbus w Kentucky i ewakuując Nashville. Kolejnym celem Granta było zaatakowanie kolei w Memphis i Charleston i w tym celu rozbił swoje wojska na Tennessee pod Pittsburgiem. W tym momencie generał A. S. Johnston, dowodzący siłami konfederatów na Zachodzie, i generał P. G. T. Beauregard zbierali siły mające na celu odzyskanie części swoich ostatnich strat. Ponieważ oddziały Unii planowały ofensywę, nie ufortyfikowały swoich obozów. Ku ich zaskoczeniu generał Johnston przejął inicjatywę i zaatakował Granta, zanim nadeszły posiłki. Bitwa została stoczona w lesie przez niedoświadczone oddziały po obu stronach. Johnston został śmiertelnie ranny pierwszego popołudnia. Pomimo rajdu wojsk północnych i posiłków dla Południa, bitwa zakończyła się następnego dnia, gdy armia Unii zajęła obóz, który utraciła dzień wcześniej, podczas gdy Konfederaci powrócili do Koryntu w stanie Missisipi. Chociaż obie strony twierdziły zwycięstwo, była to porażka Konfederatów; obie strony zostały unieruchomione przez następne trzy tygodnie z powodu ciężkich strat-około 10 000 ludzi z każdej strony. Narodowy Park Wojskowy Shiloh (założony w 1894) upamiętnia bitwę.