księżyc Neptuna wykazuje aktywność na poziomie powierzchni wskazującą na związki organiczne i oceany pod powierzchnią
Triton jest niezwykle unikalnym, choć często zapomnianym księżycem w porównaniu do Io i Europy. Ponieważ jest księżycem Neptuna, jest na tyle daleko w Układzie Słonecznym, że nigdy nie byliśmy w stanie wydać na zasoby niezbędne do zbadania jego pełnego potencjału. Triton był obserwowany tylko raz-przez Voyagera 2, kiedy przechodził przez niego w 1989 roku. Więc co to ujawniło o tym Księżycu?
zacznijmy od tego, gdzie znajduje się Triton w naszym Układzie Słonecznym. Jest to największy z 14 znanych księżyców Neptuna i uważany jest za nieregularny księżyc, co oznacza, że okrąża planetę w dziwnym kształcie wstecznym. W przeciwieństwie do innych większych księżyców w naszym Układzie Słonecznym — orbitujących w tym samym kierunku co ich planeta macierzysta – Tryton orbituje w kierunku przeciwnym do Ruchu Wskazówek Zegara, podobnie jak Neptun orbituje w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara. Oznacza to, że Tryton najprawdopodobniej nie powstał obok Neptuna, lecz był obiektem lecącym w przestrzeni kosmicznej, który znalazł się na orbicie Neptuna. To, czym dokładnie jest ten obiekt, może Was zaskoczyć, ponieważ nie jest to księżyc, Tylko planeta karłowata nieco większa od Plutona, wychwycona Z Pasa Kuipera.
„po prostu dowiadujemy się, że wiele planet to małe planety i nie wiedzieliśmy wcześniej, faktem jest, że w naukach planetarnych obiekty takie jak Pluton i inne planety karłowate z Pasa Kuipera są uważane za planety i nazywane planetami w codziennym dyskursie na spotkaniach naukowych” ~Alan Stern, amerykański inżynier
więc jak dokładnie został schwytany Tryton? Aby uchwycić obiekt i zacząć orbitować wokół planety, musi stracić rozpęd. Nie wiemy na pewno, co spowodowało, że Tryton stracił pęd, ale wiodąca teoria jest taka, że Tryton był kiedyś częścią systemu binarnego, takiego jak Pluton i Charon, a po zbliżeniu się do Neptuna, siła grawitacji spowodowała rozpad systemu, a księżyc Trytona został odesłany, a Tryton stracił wystarczająco dużo pędu, aby zostać przechwycony.
w odniesieniu do powierzchni i składu Trytonu, jest on w rzeczywistości bardzo podobny do Plutona, co ma sens, ponieważ obie są planetami karłowatymi Z Pasa Kuipera. Obie planety karłowate mają lodową powierzchnię z niewielką ilością wody i dwutlenku węgla. Mają bardzo płaski teren bez widocznych pasm górskich lub ekstremalnie wysokich lub niskich wysokościach. Oba mają niewielkie ilości kraterów, co wskazuje, że powierzchnia jest młoda i stale odnawiana. Podobnie jak Pluton, wśród pól z przeważnie białymi pokrywami lodowymi znajdują się czerwonawe plamy, które są znane jako tholiny, organiczny związek o lepkiej konsystencji smolistej, spowodowany przez lód metanowy reagujący z promieniami słonecznymi.
pomimo tego, że jest to związek organiczny, niekoniecznie oznacza życie, mimo że związki organiczne są podstawą całego znanego życia we wszechświecie. Nawet jeśli życie zaczęło kwitnąć na Trytonie, najprawdopodobniej jest zbyt zimno, aby utrzymać wszelkie zaawansowane formy życia, ponieważ na powierzchni jest średnio -235 stopni Celsjusza. Ale nie patrzymy na powierzchnię. O wiele ciekawsze jest to, że obieramy warstwy i zaglądamy pod skorupę Trytona. Obecnie uważa się, że Triton ma skalisty płaszcz krzemianowy i metaliczny rdzeń, co daje mu dużą gęstość, nawet jak na planetę karłowatą. Ze względu na tę gęstość, konwekcja ciepła i energii może być wystarczająca, aby utworzyć podpowierzchniową warstwę Oceanu tuż pod lodowatą powierzchnią — podobnie jak to, co uważa się za znajdujące się pod powierzchnią Europy, Enceladusa i innych większych księżyców o dużej gęstości.
podobnie jak kilka innych wybranych księżyców, kriowolkanizm jest obserwowany na Trytonie, procesie, w którym ciekła woda wybucha z płaszcza i płynie jak magma na Ziemi. To dlatego powierzchnia tych planet karłowatych jest uważana za tak młodą-świeża woda stale wybucha i ponownie zamarza na powierzchni. Ponadto na powierzchni znajdują się równiny „lawy”, które są gigantycznymi płaskimi obszarami zestalonej wody. Są one ważne, ponieważ uważa się, że erupcje wszelkiego rodzaju przyniosą składniki odżywcze i minerały z niższych warstw na powierzchnię i mogą być źródłem wyżej wymienionych cierni. jeśli tak jest, teoretyzowane oceany pod powierzchnią mają warunki możliwe do rozwoju życia.
„wcześniej znaliśmy co najwyżej trzy miejsca aktywnego wulkanizmu: księżyc Jowisza Io, ziemię i prawdopodobnie księżyc Neptuna Tryton” ~ John Spencer, amerykański aktor
oprócz równin lawy i erupcji wody, istnieje również kilka linii uskoków przecinających powierzchnię Księżyca, wskazujących na aktywność tektoniczną. Łącząc wszystkie znane nam fakty dotyczące aktywności na powierzchni Trytona, jest to jedyny logiczny wniosek stwierdzający, że planeta karłowata ma atmosferę. Pomimo tego, że atmosfera jest cieńsza niż spodziewali się naukowcy, wciąż jest wystarczająco gęsta, aby utrzymać pogodę prawie 5 mil nad powierzchnią Trytona.
na zdjęciach wykonanych przez Voyagera 2 na horyzoncie widać cienką warstwę chmur. Na zdjęciach Voyagera 2 zauważalne jest również to, że wszystkie ciemne smugi spowodowane kriowulkanizmem idą w tym samym kierunku, co wskazuje na przeważający wiatr jadący w określonym kierunku. Atmosfera wydaje się zamglona, co uważa się za spowodowane węglowodorami, które nie zostały jeszcze rozbite na tholiny przez światło słoneczne.
ciągłe odkładanie się związków organicznych przez kriowolkanizm, parowanie lodu i ponowne zamarzanie w wyniku sezonowych zmian oraz bogata w pogodę aktywna atmosfera sprawiają, że Tryton jest bardzo dynamicznym światem, w przeciwieństwie do żadnego innego księżyca w naszym Układzie Słonecznym. Jest to bardziej planeta karłowata-rodzeństwo Plutona – niż Księżyc, mimo że krąży wokół planety zamiast słońca i ma największą możliwość życia w naszym Układzie Słonecznym.