kariera wojskowa podczas I wojny światowej
Ludendorff został mianowany szefem sztabu 8 Armii. Ludendorff, dynamiczny, ale czasami surowy, a w czasach kryzysu często nerwowy, został przydzielony do starszego generała Paula von Hindenburga, który słynął z żelaznych nerwów. Ludendorff uważał problemy, z którymi borykał się on i jego głównodowodzący, za trudne, ale nigdy nierozwiązalne.
spektakularne zwycięstwo Hindenburga i Ludendorffa nad Rosjanami w sierpniu 1914 roku pod Tannenbergiem w Prusach Wschodnich, bitwa, która przyniosła Hindenburgowi światową sławę, była następstwem klęski Niemiec nad Marną na zachodzie, która sygnalizowała niepowodzenie zmienionego planu Schlieffena Ludendorffa. Przez dwa lata Hindenburg i Ludendorff walczyli z Rosjanami na wschodzie. Plan Ludendorffa, polegający na ogólnej ofensywie przeciwko Rosji, polegającej na tymczasowym zmniejszeniu sił niemieckich na Zachodzie, nie został zatwierdzony przez naczelne dowództwo armii latem 1915 roku.
dopiero w sierpniu 1916 roku, po niepowodzeniu niemieckiej ofensywy pod Verdun i w związku z alianckim atakiem na wschodnim i zachodnim froncie, cesarz ostatecznie mianował obu generałów do objęcia Najwyższej kontroli wojskowej. Podjęli oni próbę przeprowadzenia wojny totalnej poprzez mobilizację całych sił macierzystego frontu, który już wcześniej cierpiał na skutki Brytyjskiej blokady. Ludendorff postawił wszystko na jednej karcie, uparte dążenie do” zwycięskiego pokoju”, który miał zapewnić Niemieckie zdobycze terytorialne na wschodzie i zachodzie. W 1917 roku zatwierdził nieograniczoną wojnę podwodną przeciwko Brytyjczykom, która doprowadziła do przystąpienia Stanów Zjednoczonych do wojny z Niemcami, ale nie do upadku Anglii. Po obaleniu cara w marcu 1917 roku Ludendorff udzielił błogosławieństwa na powrót rosyjskich emigrantów bolszewickich (w tym nieznanego jeszcze W. I. Lenina), w nadziei nakłonienia Rosjan do zawarcia pokoju. Hindenburg i Ludendorff, którzy teraz sprawowali swego rodzaju militarny semidyktatorstwo, również doprowadzili do odwołania kanclerza Theobalda von Bethmanna Hollwega w złudnej nadziei, że „silny człowiek” będzie mógł przejąć przywództwo Rzeszy.
21 marca 1918 roku Ludendorff rozpoczął ogólną ofensywę na Froncie Zachodnim, której celem było rozbicie Armii angielsko-francuskiej i zmuszenie do podjęcia decyzji w Europie przed wejściem w życie Amerykanów. Ale przecenił siłę wojsk niemieckich; ofensywa nie powiodła się, a gdy jesienią 1918 roku doszło do upadku niemieckich sojuszników—Austro-Węgier, Bułgarii i Turcji—Ludendorff zażądał natychmiastowych negocjacji w sprawie zawieszenia broni. Przez jakiś czas nerwy beznadziejnie przepracowanego generała ustąpiły i do Naczelnego Dowództwa trzeba było wezwać psychiatrę. Kiedy Ludendorff zdał sobie sprawę z surowości warunków rozejmu, nalegał, aby wojna była kontynuowana. Widząc, że przywódcy polityczni nie są do tego przygotowani, zaproponował swoją rezygnację, którą Wilhelm II przyjął w październiku. 26, 1918. Jednocześnie cesarz, ku niesmakowi Ludendorffa, nakazał Hindenburgowi pozostać na swoim stanowisku. Tytan siły woli i energii, który próbował niemożliwego, został nagle oderwany od swojej sfery działalności; szok był ogromny. Ludendorff spotkał się z rewolucją, która wybuchła w listopadzie 1918 roku z całkowitą rezygnacją i udał się na kilka miesięcy na emigrację do Szwecji.
chociaż zgodnie z pruskim zwyczajem oficerowie Sztabu Generalnego ponosili wspólną odpowiedzialność za wszystkie podejmowane decyzje, musieli zachować ścisłą anonimowość. Ludendorff jednak, którego ambicja była tak ogromna, jak jego strategiczne dary, pod koniec przegranej wojny twierdził, że był jedynym prawdziwym „dowódcą” I wojny światowej.twierdził, że został pozbawiony zwycięstwa przez złowrogie siły, które działały za kulisami; twierdził, że był, jak Zygfryd w heroicznych germańskich sagach, ofiarą ciosu w plecy. Propagując legendę, że armia niemiecka, niepokonana w terenie, została sabotowana przez „front Ojczyźniany”, zrobił wiele, aby zatruć życie publiczne w Republice Weimarskiej.