Euglena Viridis: siedlisko, Budowa i ruch / pierwotniaki

w tym artykule omówimy Euglena Viridis: – 1. Pokrój i siedlisko Euglena Viridis 2. Kultura Euglena Viridis 3. Struktura 4. Locomotion 5. Odżywianie 6. Oddychanie 7. Wydalanie 8. Zachowanie 9. Reprodukcja 10. Pozycja 11. Inne Euglenoidalne Wiciowce.

spis treści:

1. Przyzwyczajenia i środowisko Euglena Green
2. Kultura Euglena Green
3. Budowa Euglena Green
4. Ruch Euglena Green
5. Zasilanie Euglena Green
6. Oddech Euglena Green
7. Zaznaczenie Euglena Green
8. Zachowanie Euglena Green
9. Rozmnażanie u Euglena Zielona
10. Pozycja Euglena Zielona
11. Niektóre inne Эвгленоидные žgutikonoscy

1. Zwyczaje i siedlisko eugleny zielonej:

Euglena Zielona (gr. eu = true; glene = eye-ball lub eye-pupil; L., viridis = green) jest pospolitym, samotnym i wolnym żyjącym słodkowodnym wiciowcem. Występuje w basenach Słodkowodnych, stawach, rowach i wolno płynących strumieniach. Występuje w obfitości, gdzie występuje znaczna ilość roślinności.

stawy w dobrze utrzymanych ogrodach zawierające rozkładającą się azotową materię organiczną, taką jak gałązki, liście i twarze zwierząt itp., są dobrym źródłem tego organizmu. Na ogół żyje z innymi gatunkami rodzaju. Czasami są tak liczne, że nadają wodzie wyraźny zielonkawy kolor lub czasami tworzą zieloną warstwę szumu na powierzchni wody stawu.

2. Kultura Euglena Viridis:

kultura Euglena Viridis może być łatwo przygotowana w laboratorium za pomocą następującej metody. Zagotować krowie lub końskie łajno w wodzie destylowanej w ajar i pozostawić do ostygnięcia przez dwa dni. Następnie włóż do słoika kilka chwastów ze stawu zawierającego Eugleny i umieść słoik w pobliżu dobrze oświetlonego okna. Za kilka dni Eugleny pojawią się w tym wlewie azotowym.

3. Struktura Euglena Viridis:

kształt:

Euglena viridis jest wydłużona i wrzecionowata. Przedni koniec jest tępy, środkowa część jest szersza, podczas gdy tylny koniec jest spiczasty.

Rozmiar:

Euglena viridis ma około 40-60 mikronów długości i 14-20 mikronów szerokości w najgrubszej części ciała.

Pellicle:

ciało pokryte jest cienkim, elastycznym, twardym i mocnym periplastem skórnym lub pellicle, który znajduje się pod błoną plazmatyczną. Ma ukośne, ale równoległe prążki zwane myonemes na całym obwodzie. Jednak według Chadefauda (1937), otoczka zbudowana jest z zewnętrznej cienkiej warstwy epikutykułu i wewnętrznej grubej warstwy naskórka.

obie warstwy osadu są obecne na całym ciele, ale tylko epikutykuł kończy się przednio umieszczoną cytofarynką i zbiornikiem.

granulek składa się z włóknistego elastycznego białka, ale nie z celulozy. Ślizg zachowuje określony kształt ciała, jest jednak na tyle elastyczny, że umożliwia tymczasowe zmiany kształtu ciała, o tych zmianach kształtu mówi się jako o ruchach metabody lub euglenoidów.

:

elektronowe badanie mikroskopowe pellicle ujawnia, że jest on wykonany ze spiralnie rozmieszczonych pasków. Paski te są połączone na obu końcach korpusu komórki i każdy ma rowek wzdłuż jednej krawędzi i rowek wzdłuż drugiej. Krawędzie sąsiednich pasków nakładają się i artykulują w taki sposób, że grzbiet jednego paska pasuje do rowka drugiego.

w rzeczywistości przegubowe grzbiety nadają blaszce Prążkowany wygląd. Tuż pod paskami i równolegle do nich znajduje się rząd wydzielających śluz ciał śluzowych i wiązek mikrotubek (rys. 12.3).

Cytostom i cytopharynx:

na przednim końcu znajduje się lejkowaty cytostom lub usta komórkowe nieco po jednej stronie Centrum. Cytostom prowadzi do krótkiej kanalikowej cytofarynki lub przełyku, która z kolei łączy się z dużym kulistym pęcherzykiem, zbiornikiem lub workiem flagellar. Cytostom i cytopharynx nie są używane do spożycia pokarmu, ale jako kanał do ucieczki płynu ze zbiornika.

wakuola skurczowa:

duże ciało osmoregulacyjne, wakuola skurczowa leży w pobliżu zbiornika z jednej strony. Otoczona jest kilkuminutowymi dodatkowymi wakuolami kurczliwymi, które prawdopodobnie łączą się ze sobą tworząc większą wakuolę. Wakuola kurczliwa odprowadza nadmiar wody i niektóre odpady metabolizmu do zbiornika, skąd wychodzi przez cytostom.

Flagellum:

pojedynczy, długi, podobny do bicza flagellum wyłania się z cytostomu przez cytopharynx. Długość flagellum różni się u różnych gatunków Euglena, ale u Euglena viridis jest tak długa jak ciało zwierzęcia. Powstaje przez dwa korzenie od podstawy zbiornika po stronie przeciwnej do wakuoli kurczliwej.

każdy korzeń pochodzi z blepharoplastu (gr., blepharon = powieka; plastos = utworzone) lub granulki podstawnej, która leży osadzona w przedniej części cytoplazmy.

według niektórych pracowników istnieją dwie wici, jedna długa i druga krótka, z których każda powstaje z granulki podstawowej znajdującej się w cytoplazmie u podstawy zbiornika. Krótkie flagellum nie rozciąga się poza szyjkę zbiornika i często przylega do długiego flagellum dając wygląd bifurkacji.

flagellum składa się z zewnętrznej kurczliwej protoplazmatycznej osłony i wewnętrznego elastycznego osiowego włókna, aksoneme. Dystalna część flagellum zawiera liczne drobne włókna znane jako mastigonemes, które wystają wzdłuż jednej strony pochwy i dlatego flagellum jest typem stichonematycznym.

struktura elektronowa wici:

mikroskopowe badanie elektronowe wici ujawnia, że składa się z dwóch środkowych i dziewięciu obwodowych włókien. Każdy fibril centralny jest pojedynczy, podczas gdy włókna obwodowe są sparowane, mając w każdym po dwa fibrile sub-fibrile. Jeden z dwóch podpowłókniaków każdego obwodowego fibrilu nosi podwójny rząd krótkich rzutów zwanych ramionami; wszystkie ramiona są skierowane w tym samym kierunku.

dwa środkowe włókna znajdują się zamknięte w wewnętrznej błoniastej powłoce. Wszystkie włókna są zamknięte w zewnętrznej powłoce protoplazmatycznej ciągłej z błoną komórkową. Istnieje dziewięć włókien wtórnych między włóknami centralnymi i obwodowymi.

wszystkie te włókna łączą się z blepharoplastem lub granulką podstawy. Manton (1959) zasugerował, że mastigonemy, włosy podobne do włókien kurczliwych, powstają z dwóch z dziewięciu włókien obwodowych.

piętno:

w pobliżu wewnętrznego końca cytopharynx w pobliżu zbiornika znajduje się czerwona plama oka lub piętno. Składa się z płytki kropel lipidowych, pigmentu karotenoidowego w postaci czerwonych granulek hematochromu, które zabarwiają się na niebiesko jodem. Stygmat ma kształt kielicha z bezbarwną masą oleistych kropelek w jego wklęsłości, które pełnią funkcję soczewki. Piętno jest wrażliwe na światło.

ciało Paraflagellarne lub fotoreceptor:

niewielki obrzęk znany jako ciało paraflagellarne leży albo na jednym korzeniu, albo na skrzyżowaniu dwóch korzeni wici. Ciało paraflagellarne jest wrażliwe na światło i jest uważane za fotoreceptor. Ostatnie badania chadefauda i Provasoliego wykazały, że piętno i ciało paraflagellarne razem tworzą aparat fotoreceptorowy.

cytoplazma:

cytoplazma Euglena Viridis jest zróżnicowana na zewnętrzną warstwę ektoplazmy i wewnętrzną warstwę endoplazmy. Ektoplazma jest cienka, przezroczysta lub nie ziarnista, podczas gdy endoplazma jest bardziej płynna i ziarnista. W endoplazmie znajdują się jądra, chromatofory i ciała paramylum.

jądro:

Euglena ma pojedyncze, duże, okrągłe lub owalne i pęcherzykowe jądro leżące w określonej pozycji, zwykle w pobliżu środka lub w kierunku tylnego końca ciała. Istnieje wyraźna błona jądrowa. Jądro zawiera centralny organ znany jako endosome (który jest również znany jako nucleolus lub kariosome).

chromatyna tworzy małe granulki w przestrzeni między błoną jądrową a endosomem. Istnieje duża ilość nukleoplazmy.

chromatofory lub chloroplasty:

promieniując od środka ciała Eugleny, istnieje kilka smukłych, pasmowych jak wydłużone chromatofory. Chromatofory zawierają zielony pigment, chlorofil a i b, wraz z β-karotenem i są również znane jako chloroplasty.

Euglena Viridis wywodzi swój zielony kolor z tych chromatoforów. Chloroplasty są ułożone w sposób gwiezdny lub podobny do promieni gwiazd. Każdy chromatofor lub chloroplast składa się z bardzo cienkiej części środkowej znanej jako pirenofor, która jest zamknięta przez pirenoida.

pyrenoid jest zamknięty między parą półkuli zbudowanych z paramylum. Paramylum jest skrobią polisacharydową (β-1, 3 glukan), która nie nadaje zabarwienia jodowi. Dokładna obserwacja chloroplastów sugeruje obecność w nich grup chlorofilowych blaszek nośnych lub tylakoidów.

każdy tylakoid nosi trzy blaszki; tylakoidy są umieszczane w stromie lub matrycy chloroplastów, a także zawierają rybosomy i globulki tłuszczu. Chloroplast jest ograniczony potrójną otoczką membranową.

ciała Paramylum:

ciała Paramylum o różnych kształtach i rozmiarach znajdują się rozproszone po całej endoplazmie. Są to ciała refrakcyjne i zawierają magazynowany materiał spożywczy w postaci paramylum, który jest produktem fotosyntezy.

Pozostałe cytoplazmy:

cytoplazma zawiera również inne komponenty komórkowe, takie jak aparaty Golgiego, retikulum endoplazmatyczne, mitochondria, których liczba jest większa w pobliżu zbiornika oraz rybosomy, które znajdują się rozproszone w endoplazmie, retikulum endoplazmatycznym i chloroplastach.

4. Poruszanie się w Euglena Viridis:

istnieją dwie metody poruszania się w Euglena Viridis, mianowicie:

(i) ruch Flagellarny

(ii) Ruch Euglenoidalny

(i) ruch Flagellarny:

Vickerman i Cox (1967) zasugerowali, że flagellum ma bezpośredni wpływ na ruch. Przedstawiono jednak kilka teorii wyjaśniających mechanizm ruchu flagellar. Butschli zaobserwował, że flagellum podlega szeregowi ruchów bocznych i w ten sposób wywierany jest nacisk na wodę pod kątem prostym do jej powierzchni.

ciśnienie to tworzy dwie siły, jedna skierowana równolegle, a druga pod kątem prostym, do głównej osi ciała. Równoległa Siła popycha zwierzę do przodu, a siła działająca pod kątem prostym obraca zwierzę na własnej osi.

Gray (1928) zasugerował, że seria fal przechodzi z jednego końca flagellum na drugi. Fale te tworzą dwa rodzaje sił, jeden w kierunku ruchu, a drugi w kierunku kołowym z główną osią ciała. Pierwszy popędzi zwierzę do przodu, a drugi obróci zwierzę.

przez dość długi czas powszechnie przypuszczano, że flagellum jest skierowane do przodu podczas ruchu flagellar, ale teraz ogólnie przyjmuje się, że flagellum jest proste i turgid w skutecznym uderzeniu i spada do tyłu w uderzeniu odzyskiwania.

Ostatnio Lowndes (1941-43) zwrócił uwagę, że flagellum jest skierowane do tyłu podczas ruchu. Według Lowndesa, seria fal spiralnych przechodzi kolejno od podstawy do wierzchołka skierowanego do tyłu wici z prędkością około 12 na sekundę ze wzrostem prędkości i amplitudy.

fale przebiegają wzdłuż flagellum w sposób spiralny i powodują, że ciało Eugleny obraca się raz na sekundę. Tak więc, w swoim ruchu, śledzi spiralną ścieżkę wokół linii prostej i porusza się do przodu. Szybkość ruchu wynosi 3 mm na minutę.

jednak ruch wici wiąże się ze skurczem wszystkich jego włókien. Energia skurczu tych włókien pochodzi z cząsteczek ATP utworzonych w mitochondriach blepharoplastów.

(ii) Ruch Euglenoidalny lub Metabol:

Euglena czasami wykazuje bardzo osobliwe, powolne ruchy wijące. Perystaltyczna fala skurczu i ekspansji przechodzi przez całe ciało od przedniego do tylnego końca, a zwierzę porusza się do przodu. Ciało staje się krótsze i szersze najpierw na przednim końcu, potem w środku, a później na tylnym końcu.

ten rodzaj ruchu nazywa się ruchem euglenoidalnym, w którym następuje powolny i ograniczony ruch. Ruchy euglenoidów są spowodowane skurczami cytoplazmy lub skurczami mionemów obecnych w cytoplazmie poniżej pęcherzyka.

5. Żywienie Euglena Viridis:

tryb żywienia u Euglena jest miksotropowy, tj., odżywianie odbywa się albo przez holofityczne lub saprofityczne lub przez oba tryby.

(i) Holofityczne lub autotroficzne odżywianie:

w Euglenie głównym sposobem odżywiania jest holofityczne lub roślinopodobne. Żywność jest wytwarzana fotosyntetycznie, podobnie jak w roślinach, przy pomocy dwutlenku węgla, światła i chlorofilu obecnego w chromatoforach. Chlorofil rozkłada dwutlenek węgla na węgiel i tlen w obecności światła słonecznego.

tlen jest wolny, a węgiel jest zatrzymywany i łączony z pierwiastkami wody w celu utworzenia węglowodanów (polisacharydów), takich jak paramylum. Paramylum różni się od skrobi tym, że nie staje się niebieskie z roztworem jodu. W Euglenie rezerwowy pokarm przechowywany jest w postaci refraktywnych ciał paramylalnych, a ich liczba jest obfita w dobrze karmionej Euglenie.

(ii) odżywianie saprofityczne lub Saprozoiczne:

w przypadku braku światła słonecznego Euglena otrzymuje pokarm przez inny sposób odżywiania znany jako saprofityczny, osmotroficzny lub saprozoiczny. W tym trybie zwierzę wchłania przez ogólną powierzchnię ciała niektóre substancje organiczne w roztworze z rozkładającej się materii w środowisku zwierzęcia. Potrzebują soli amonowych, zamiast azotanów, do ich źródeł azotu.

Euglena może przetrwać na odżywianiu saprozoicznym, gdy traci chlorofil w całkowitej ciemności. Zwykle utracone w ciemności chlorofile odzyskuje się w świetle. Ale w formach takich jak E. gracilis zmiana jest trwała, tzn. chlorofile raz utracone nie są odzyskiwane. Odżywianie saprofityczne może również uzupełniać normalne odżywianie holofityczne.

pinocytoza występuje również u podstawy zbiornika do pobierania białek i innych dużych cząsteczek. Gdy organizm wykazuje przy użyciu więcej niż jednej metody, mówi się, że wykazuje mixotropowy tryb odżywiania.

Euglena wykazuje zarówno odżywianie holofityczne, jak i saprozoiczne, dlatego wykazuje miksotropowy tryb odżywiania. Trawienie jest prowadzone przez enzymy wydzielane do wakuoli pokarmowych przez otaczającą cytoplazmę.

6. Oddychanie u Euglena Viridis:

u Euglena Viridis wymiana gazów (pobieranie O2 i wydzielanie CO2) odbywa się poprzez dyfuzję przez powierzchnię ciała. Absorbuje rozpuszczony tlen z otaczającej wody i wydziela dwutlenek węgla przez dyfuzję.

istnieją wszelkie powody, aby sądzić, że w ciągu dnia tlen uwalniany podczas fotosyntezy jest wykorzystywany do oddychania, a dwutlenek węgla wydzielany w oddychaniu może być wykorzystany do fotosyntezy.

7. Wydalanie u Euglena Viridis:

eliminacja dwutlenku węgla i azotowego produktu odpadowego (amoniaku) odbywa się przez ogólną powierzchnię ciała poprzez dyfuzję. Przynajmniej część wydalania odbywa się jednak przez wakuolę kurczliwą.

Osmoregulacja:

ponieważ Euglena Viridis ma półprzepuszczalny osad i żyje w wodzie, dzięki czemu woda stale wchodzi do jej ciała przez endosmozę. Usuwanie nadmiaru wody z organizmu jest znane jako osmoregulacji. Eliminacja nadmiaru wody odbywa się za pomocą wakuoli kurczliwej.

dodatkowe wakuole kurczliwe zbierają nadmiar wody z otaczającej cytoplazmy i uwalniają ich zawartość do głównej wakuoli kurczliwej, która stopniowo zwiększa rozmiar, a w końcu pęka i zmusza wodę do zbiornika. Z wody zbiornika wydostaje się przez cytosom przez cytofarynkę. Wraz z tym rozpuszczalne w wodzie odpady są również wyrzucane z organizmu.

Ostatnio Chadefaud zauważył, że wakuola kurczliwa jest otoczona wyspecjalizowaną cytoplazmą ziarnistą i wydalniczą. Wakuola skurczowa okresowo osiąga swój maksymalny rozmiar i zapada się, aby rozładować swoją zawartość do zbiornika (tj.

jednocześnie w cytoplazmie wydalniczej pojawia się kilka małych wakuoli pomocniczych. Wakuole te następnie łączą się ze sobą tworząc nową dużą wakuolę (tj., diastole), który osiąga maksymalny rozmiar i zapada się, aby rozładować wodę tak jak poprzedni.

8. Zachowanie Euglena Viridis:

Euglena Viridis reaguje na różne bodźce i jest bardzowrażliwy na światło. Płynie w kierunku zwykłego światła, takiego jak to z okna i unika silnego światła. Jeśli badana jest kultura Euglena, większość zwierząt znajdzie się z boku w kierunku światła. Ma to wyraźną korzyść dla zwierzęcia, ponieważ światło jest niezbędne do asymilacji dwutlenku węgla za pomocą jego chlorofilu.

Euglena odpłynie z dala od bezpośrednich promieni słońca. Bezpośrednie światło słoneczne zabije organizm, jeśli będzie działać przez długi czas. Jeśli naczynie zawierające Eugleny zostanie umieszczone w bezpośrednim świetle słonecznym, a następnie połowa z nich zostanie zacieniona, zwierzęta unikną zacienionej części, a także bezpośredniego światła słonecznego i pozostaną w małym paśmie między nimi w świetle najlepiej dla nich odpowiednim (rys. 12.9), czyli ich optimum.

pływająca Euglena porusza się w sposób spiralny obracając się i wirując wokół własnej osi, ale wykazuje reakcję wstrząsową, gdy zmienia się kierunek światła.

stwierdzono, że obszar przed plamą oka jest bardziej wrażliwy na światło niż jakakolwiek inna część ciała. Euglena orientuje się równolegle do promieni światła, gdy ciało paraflagellarne (fotoreceptor) jest zacienione przez piętno lub gałkę oczną. Zwierzę dostosowuje swoją pozycję do kierunku światła poruszającego się w jego kierunku lub od niego.

gdy zwierzę się obraca, piętno działa jak ekran, ciało paraflagellarne jest na przemian odsłonięte lub osłonięte, gdy światło pada na nie z boku. Zwierzę dostosowuje się do momentu, gdy ciało paraflagellarne jest stale odsłonięte, dzieje się tak, gdy źródło światła znajduje się prosto z przodu lub z tyłu.

Euglena daje unikanie reakcji na bodźce mechaniczne, termiczne i chemiczne na wzór prób i błędów (phabotaxis). Po pobudzeniu przez zmianę, Euglena w większości przypadków zatrzymuje się lub porusza do tyłu, obraca się silnie w kierunku grzbietowej powierzchni, ale nadal kręci się na swojej długiej osi.

tylny koniec działa wtedy jako sworzeń, podczas gdy przedni koniec śledzi okrąg o szerokiej średnicy w wodzie. Zwierzę może płynąć do przodu w nowym kierunku z dowolnego punktu w tym okręgu. To jest unikanie reakcji.

9. Rozmnażanie u Euglena Viridis:

Euglena Viridis rozmnaża się bezpłciowo przez podłużne rozszczepienie dwudzielne i rozszczepienie wielokrotne. Odbywa się również Encystment. Rozmnażanie płciowe nie zachodzi, choć u niektórych gatunków występuje jego prymitywna forma.

(i) podłużne rozszczepienie binarne:

w okresach aktywności, w sprzyjających warunkach wody, temperatury i dostępności pokarmu, Euglena rozmnaża się przez podłużne rozszczepienie dwudzielne. Rozszczepienie jest zawsze symetrogenne, tzn. macierzysta Euglena dzieli się na dwie córki eugleny, które są do siebie dokładnie identyczne.

jądro dzieli mitoza. Endosom wydłuża się poprzecznie i staje się zwężony na dwie w przybliżeniu równe części. Podział jądrowy odbywa się w obrębie błony jądrowej.

organelle na przednim końcu, takie jak stigma, blepharoplasty, reservoir, cytopharynx i chromatophores i paramylum ciała są również powielane. Ciało zaczyna się dzielić wzdłuż, od przedniego końca w dół do tylnego końca, co powoduje powstanie dwóch osobników potomnych.

Stary flagellum zostaje zachowany o jedną połowę, podczas gdy nowy flagellum jest rozwijany przez drugą, wakuola kurczliwa i ciało paraflagellarne nie dzielą się, ale znikają i powstają ponownie u osobników potomnych.

(ii) wielokrotne rozszczepienie:

wielokrotne rozszczepienie zwykle odbywa się w stanie zamkniętym. Czasami w okresach spoczynku lub nieaktywności encystment występuje w Euglenie. Masa cytoplazmy i jądra wewnątrz torbieli ulegają powtarzającym się podziałom mitotycznym, dając początek 16 lub 32 małym osobnikom.

po powrocie sprzyjających warunków torbiel pęka, a osobniki córki uciekają z torbieli. Każda córka rozwija różne organelle i rozpoczyna normalne życie. Niektórzy pracownicy uważali osobniki córki za zarodniki, a proces ten za sporulację.

(iii) stadium Palmella:

czasami, zwykle w niesprzyjających warunkach, duża liczba euglen zbliża się do siebie, traci wić i staje się zaokrąglona. Wydzielają galaretowatą powłokę lub śluzowatą matrycę, w której pozostają osadzone. Stan ten nazywany jest stadium palmella, które jest często postrzegane jako zielone szumowiny na powierzchni wody stawów.

osobniki w stadium palmelli prowadzą aktywność metaboliczną i rozmnażają się w wyniku rozszczepienia binarnego. Po nadejściu sprzyjających warunków galaretowata powłoka pęcznieje przez absoprt wody i eugleny są uwalniane. Regenerują wić i rozpoczynają normalne, aktywne życie.

(iv) Encystment:

w niekorzystnych warunkach, takich jak susza, ekstremalnie zimno lub ekstremalnie gorąco, niedobór żywności i tlenu Euglena ulega encystment. Przede wszystkim Euglena staje się nieaktywna, traci wić i wydziela wokół siebie torbiel. Torbiel jest wydzielana przez ciała śluzowe leżące poniżej pęcherzyka.

torbiel jest grubościenna, zaokrąglona i ma kolor czerwony ze względu na obecność pigmentu zwanego hematochromem. Torbiel ta jest typu ochronnego.

w stanie encystycznym pomyślnie przechodzą okresy niesprzyjających warunków. Podczas encystment, binarne rozszczepienie może wystąpić jeden lub więcej razy, w wyniku 2 do 32 małe córki euglenae wewnątrz torbieli. Po powrocie sprzyjających warunków pękają ściany torbieli, zwierzęta stają się aktywne i wychodzą z torbieli, aby prowadzić normalne, swobodne życie pływackie.

w rzeczywistości encystment występuje tylko w niesprzyjających warunkach i podczas tego stanu występuje rozproszenie Eugleny na rozległy obszar.

10. Pozycja Euglena Viridis:

Euglena Viridis wykazuje wiele cech roślin, takich jak chloroplasty z chlorofilem i żywieniem holofitycznym, ale jest uważana za zwierzę ze względu na następujące fakty:

(i) jej granulek jest zbudowany z białek, a nie z celulozy, jak u roślin.

(ii) obecność blepharoplastów, porównywalnych z centriolami.

(iii) obecność piętna i ciała paraflagellarnego, struktur światłoczułych.

(iv) obecność wakuoli kurczliwych, których nie ma w roślinach.

(v) Saprozoiczny sposób odżywiania, a także holozoiczny, jak twierdzą niektórzy zoolodzy.

(vi) obecność podłużnego rozszczepienia binarnego, który nie występuje u roślin.

11. Niektóre inne wiciowce Euglenoidalne:

(i) Euglena Gracilis:

jest mały, wydłużony, wrzecionowaty o długości około 50 mikronów. Chloroplasty są duże, płaskie, płytkowate i liczą około dziesięciu. Każdy chloroplast nosi białkowy pirenoid. W przeciwieństwie do Euglena viridis, jego chloroplasty utracone w ciemności nie mogą zostać odzyskane. Jego cytoplazma zawiera wiele ciał paramylum w połączeniu z chloroplastami (Fig. 12.14 A).

(II) Euglena Spirogyra:

jest to duży rozmiar, mierzący około 95 mikronów długości i 18 mikronów szerokości. Jego ciało jest wydłużone, wrzecionowate i tylnie jego ciało jest wyciągnięte jako ogon. Występują liczne, małe, tarczowate chloroplasty bez pirenoidów. Charakteryzuje się ciałami paramylum w cytoplazmie (rys. 12.14 B).

(iii) Astasia Longa:

jest to typowa postać euglenoidalna i ogólnie przypuszcza się, że jest to postać wybielona Euglena gracilis. Nie znaleziono chloroplastów, stygmatów i ciał paraflagellarnych. Wykazuje odżywianie przez osmotrofię z powodu braku chloroplastów, a jego cytoplazma zawiera wiele ciał paramylum (Fig. 12.14 C).

(iv) Paranema Trichophorum:

jest to wiciowiec euglenoidalny o nieco pienistym ciele. Uważa się, że żywi się holozocznie przez fagotrofię na dość dużych mikroorganizmach. Z jego dwóch wici, jedna jest ruchoma i długa, podczas gdy druga jest ciągła i przymocowana do powierzchni ciała. Nie znaleziono ciała piętowego i paraflagellarnego. Jego cytoplazma zawiera wakuole pokarmowe i wiele małych ciał paramylalnych.

charakteryzuje się obecnością dodatkowego aparatu prętopodobnego zwanego trichitami w cytopharynx (Fig. 12.14 D).