materiał mitu Filomela był wykorzystywany w różnych dziełach twórczych—artystycznych i literackich—przez ostatnie 2500 lat. Na przestrzeni wieków mit kojarzył się z wizerunkiem Słowika i jego pieśnią opisywaną jako niezwykle piękną i smutną. Dalsze wykorzystywanie wizerunku w dziełach artystycznych, literackich i muzycznych wzmocniło to skojarzenie.
od starożytności i wpływów OvidEdit
począwszy od Odysei Homera, starożytni dramaturdzy i poeci przywoływali w swoich utworach historię Filomeli i Słowika. Przede wszystkim był to rdzeń tragedii Tereusa Sofoklesa (zagubionej, zachowanej tylko we fragmentach), a później zestawu sztuk Filoklesa, bratanka wielkiego dramaturga Ajschylosa. W agamemnonie Ajschylosa prorokini Kasandra ma wizjonerskie przeczucie własnej śmierci, w którym wspomina Słowika i Itysa, lamentując:
ach na twój los, o piskliwy Słowiku!
trochę pociechy dla Twoich nieszczęść było niebo,
Odziało cię w miękkie brązowe pióropusze, a życie oprócz zawodzenia (ing)—
w swojej poetyce Arystoteles wskazuje na ” głos wahadłowca „w tragedii Sofoklesa Tereus jako przykład poetyckiego urządzenia, które pomaga w”rozpoznaniu” —zmianie z niewiedzy na wiedzę—tego, co wydarzyło się wcześniej w fabule. Takie urządzenie, według Arystotelesa, jest” wymyślone „przez poetę, a więc jest”nieartystyczne”. Związek między pieśnią słowika a poezją przywołuje Arystofanes w komedii ptaki i poezji Kallimacha. Rzymski poeta Wergiliusz porównuje żałobę Orfeusza za Eurydykę do”lamentu słowika”.
chociaż opowiadanie o micie Owidiusza jest bardziej znaną wersją tej historii, miał kilka starożytnych źródeł, na których mógł się oprzeć, zanim ukończył Metamorfozy w 8 n. e. Wiele z tych źródeł było bez wątpienia dostępnych dla Owidiusza za jego życia, ale zostały utracone lub przychodzą do nas obecnie tylko we fragmentach. W swojej wersji Owidiusz przeredagował i połączył wiele elementów z tych starożytnych źródeł. Ponieważ jest najbardziej kompletną, trwałą wersją mitu, stanowi podstawę wielu późniejszych dzieł.
w XII wieku francuski trouvère (Trubadur) Chrétien de Troyes, zaadaptował wiele mitów, o których mowa w Metamorfozach Owidiusza, na starofrancuski. Jednak de Troyes nie był sam w adaptacji materiału Owidiusza. Geoffrey Chaucer opisał tę historię w niedokończonym dziele The Legend of Good Women i krótko nawiązał do mitu w swoim epickim poemacie Troilus i Criseyde. John Gower włączył tę opowieść do swojego Confessio Amantis. Nawiązania do Filomeli są powszechne w motetach epok muzycznych ars nova, ARS subtilior i ars mutandi przełomu XIV i XV wieku.
w Anglii elżbietańskiej i Jakubowejedytuj
w epoce późnego renesansu i elżbietańskiej wizerunek Filomeli i Słowika zawierał elementy żałoby i piękna po poddaniu się aktowi przemocy. W swoim długim poemacie „The Steele Glas” (1576) poeta George Gascoigne (1535-1577) przedstawia „Filomel” jako przedstawiciela poezji (Poesys), jej siostrę Progne jako satyrę (Satyra), a Tereusa jako „vayne Delight”. Charakterystyka Filomeli i Słowika była taka, że kobieta decydowała się wykonywać swoją wolę w odzyskiwaniu głosu i stawianiu oporu siłom, które próbują ją uciszyć. Krytycy zwracali uwagę na użycie przez Gascoigne ’ a mitu Filomela jako osobistego apelu i na to, że w wierszu toczył walkę ze swoimi wrogami, którzy gwałtownie sprzeciwiali się jego wierszom. W poemacie Gascoigne 'a” The complaynt of Philomene ” (1576) mit jest używany do zobrazowania kary i kontroli.
w „The Nymph’ s Reply To The Shepherd”, Sir Walter Raleigh (1554-1618) przekazuje pocieszenie dotyczące ostrego odrzucenia przez nimfę romantycznych postępów Pasterza w duchu „czasu leczy wszystkie rany”, cytując w drugiej zwrotce (wśród kilku przykładów), że w końcu, wraz z upływem czasu, Filomel stanie się „głupi” na swój własny ból i że jej uwaga zostanie odciągnięta od bólu przez nadchodzące wydarzenia życia.
w dworskim poemacie miłosnym Sir Philipa Sidneya (1554-1586) „Słowik” narrator, zakochany w kobiecie, której nie może mieć, porównuje swoją sytuację romantyczną do sytuacji filomeli i twierdzi, że ma więcej powodów do smutku. Jednak niedawna krytyka literacka określiła to twierdzenie jako seksistowskie i niefortunną marginalizację traumatycznego gwałtu Filomeli. Sidney twierdzi, że gwałt był „nadmiarem miłości” i mniej dotkliwy niż bycie pozbawionym miłości, o czym świadczy tekst: „ponieważ chęć jest bardziej biada niż zbyt wiele posiadania.”
dramatopisarz i poeta William Szekspir (1564-1616) często korzysta z mitu Filomeli—przede wszystkim w swojej tragedii Tytus Andronik (ok. 1588-1593), gdzie postacie bezpośrednio odnoszą się do Tereusza i Filomeli w komentowaniu gwałtu i okaleczenia Lavinii przez Aarona, Chirona i Demetriusza. Do Filomeli należą również: lukrecja w gwałcie lukrecji, Imogen w Cymbelinie oraz kołysanka Titanii we śnie Nocy Letniej, w której prosi Filomel o „śpiewanie w naszej słodkiej kołysance”. W sonecie 102 Szekspir zwraca się do swojego kochanka („piękna młodość”) i porównuje swoją poezję miłosną do pieśni słowika, zauważając, że „jej żałobne hymny uciszyły noc” (linia 10) i że jako poeta „trzymał język” (linia 13) w szacunku do piękniejszej pieśni słowika, aby „nie nudził cię Moją pieśnią” (linia 14). Emilia Lanier (1569-1645), poetka uważana przez niektórych badaczy za kobietę określaną w poezji Williama Shakespeare ’ a jako „Mroczna Dama”, kilka odniesień do Filomeli w swoim poemacie patronalnym „the Description of Cookeham” w Salve Deus Rex Judaeorum (1611). Wiersz Lanier, dedykowany Margaret Clifford, hrabinie Cumberland i jej córce Lady Anne Clifford, nawiązuje do „różnych layes” Filomeli (wiersz 31), a później do jej „żałobnej pieśni” (wiersz 189).
wizerunek słowika pojawia się często w poezji tego okresu wraz z nim i jego pieśniami opisywanymi przez poetów jako przykład „radości” i wesołości lub jako przykład melancholii, smutku, smutku i żałoby. Jednak wielu używa słowika jako symbolu smutku, ale bez bezpośredniego odniesienia do mitu Filomeli.
w dziełach klasycznych i Romantycznychedytuj
poeci w epoce romantycznej przekształcili mit i zaadaptowali obraz słowika z jego pieśnią na poetę i „mistrza sztuki wyższej, która mogłaby zainspirować ludzkiego poetę”. Dla niektórych romantycznych poetów Słowik zaczął nawet przybierać cechy muzy. John Keats (1795-1821) w „odie do Słowika” (1819) idealizuje słowika jako poetę, który osiągnął poezję, którą sam Keats pragnie napisać. Keats bezpośrednio wykorzystuje mit Filomela w” Wigilii św. Agnieszki ” (1820), gdzie gwałt Madeline przez Porfira odzwierciedla gwałt Filomeli przez Tereusa. Współczesny keatsowi poeta Percy Bysshe Shelley (1792-1822) przywołał podobny obraz słowika, pisząc w swojej obronie poezji, że ” poeta jest Słowikiem, który siedzi w ciemności i śpiewa, aby pocieszyć swoją samotność słodkimi dźwiękami; jego słuchacze są jak ludzie zauroczeni melodią niewidzialnego muzyka, którzy czują, że są poruszeni i zmiękczeni, ale nie wiedzą, skąd i dlaczego.”
we Francji Philomèle była operową inscenizacją opowiadania, wyprodukowaną przez Louisa Lacoste ’ a za panowania Ludwika XIV.
po raz pierwszy opublikowana w zbiorze lirycznych ballad, „The Nightingale” (1798) jest staraniem Samuela Taylora Coleridge ’ a (1772-1834), aby odejść od skojarzeń, że pieśń słowika była melancholijna i utożsamiała ją z radosnym doświadczeniem natury. Zauważył, że „w przyrodzie nie ma nic melancholijnego”, (wiersz 15) wyrażając nadzieję ” nie możemy tak bluźnić / słodkie głosy natury, zawsze pełne miłości / i radości!”(wiersze 40-42).
na zakończenie wiersza Coleridge pisze, że ojciec zabiera płaczącego syna na zewnątrz w nocy:
i ujrzał księżyc, i, uciszony od razu,
wstrzymuje szloch i śmieje się najcichszy,
podczas gdy jego piękne oczy, które pływały z rozpływanymi łzami, ”
czy Brokat w żółtym promieniu Księżyca! Cóż!-
to bajka ojca: Ale jeśli to niebo
da mi życie, jego dzieciństwo dorośnie
zaznajomione z tymi pieśniami, aby z nocą
kojarzyła mu się radość.—
Coleridge i jego przyjaciel William Wordsworth (1770-1850), który nazwał słowika „ognistym sercem”, przedstawili go „jako przykład naturalnej twórczości poetyckiej” i „głosu natury”.
:
- w serii Vanity Fair Williama Makepeace ’ a Thackeraya z lat 1847-1848, Becky Sharp wykonuje szarady Clytemnestry (Zabójcy królów) i Filomeli (znienawidzonej niemowy króla, który skłonił go do zabicia) przed księciem regentem Anglii. Co więcej, jej występ Filomeli jest stylizowany na sztukę z epoki Ludwika XIV, nawiązując do możliwości zostania kolejną markizą de Maintenon.
- w wierszu „Filomela” (1853) angielskiego poety Matthew Arnolda (1822-1888) poeta pyta, słysząc płacz uciekającego słowika, czy może znaleźć spokój i uzdrowienie na angielskiej wsi z dala od Grecji, chociaż lamentuje nad swoim bólem i namiętnością „wieczną”.
- w swoim poemacie „the Burden of Itys” z 1881 roku Oscar Wilde opisuje Itys jako symbol sztuki greckiej, a przyjemność kontrastuje z Chrystusem. Krajobraz Grecji jest również porównywany do krajobrazu Anglii, a konkretnie Kentu i Oksfordu.
- Algernon Charles Swinburne (1837-1909) napisał wiersz „Itylus” oparty na historii, w której Filomela i Procne, po przemianie w Słowika i jaskółkę, pytają, Kiedy będą w stanie zapomnieć o żalu po zabiciu Itylusa—odpowiedź brzmi, że zapomną, kiedy skończy się świat.
- angielska poetka Ann Yearsley (1753-1806) w lamentowaniu cierpień afrykańskich niewolników powołuje się na MIT i wyzwania, że jej pieśń „nauczy smutnego Filomela głośniejszej nuty”, w swoim abolicjonistycznym wierszu „Wiersz o Nieludztwie handlu niewolnikami” (1788)
- W „A la Juventud Filipina” Filipiński bohater narodowy José Rizal (1861-1896) wykorzystał wizerunek Filomela jako inspirację dla młodych Filipińczyków, aby użyć ich głosów do mówienia o hiszpańskiej niesprawiedliwości i kolonialnej opresji.
we współczesnych dziełach
mit Filomeli utrwala się głównie dzięki pojawieniu się jako potężne urządzenie w poezji. W XX wieku amerykańsko-brytyjski poeta T. S. Eliot (1888-1965) bezpośrednio odniósł się do mitu w swoim najsłynniejszym wierszu, The Waste Land (1922), gdzie opisuje,
zmiana Filomela, przez barbarzyńskiego króla
tak niegrzecznie wymuszona; jednak tam Słowik
wypełnił całą pustynię nienaruszalnym głosem
i wciąż płakała, a świat wciąż ściga,
„dzbanek dzbanek” do brudnych uszu.
Eliot posługuje się mitami, aby przedstawić motywy smutku, bólu i tego, że jedynym możliwym odzyskaniem lub regeneracją jest zemsta. Kilka z tych wzmianek odnosi się do interpretacji mitu innych poetów, w tym Owidiusza i Gascoigne’ a. Odniesienia Eliota do śpiewanych przez zakon słowików w „Sweeney and the Nightingales” (1919-1920) są bezpośrednim nawiązaniem do morderstwa Agamemnona w tragedii Ajschylosa—w której Grecki dramaturg bezpośrednio przywołał mit Filomeli. Poemat opisuje Sweeneya jako brutala i że dwie kobiety w poemacie spiskują przeciwko niemu za jego złe traktowanie ich. Odzwierciedla to nie tylko elementy śmierci Agamemnona w sztuce Ajschylosa, ale także zemstę siostry na Tereusie w micie.
w wierszu „Do Słowika” Argentyński poeta i bajkopisarz Jorge Luis Borges (1899-1986) porównuje swoje wysiłki jako poeta do lamentu ptaka, choć nigdy go nie słyszał. Opisuje utwór jako „inkrustowany mitologią” i że ewolucja mitu ją zniekształciła—że opinie innych poetów i pisarzy powstrzymały zarówno poetę, jak i czytelnika od słuchania oryginalnego dźwięku i poznania istoty utworu.
kilku artystów zastosowało relację Ovida do nowych tłumaczeń lub przeróbek, lub zaadaptowało historię na scenę. Brytyjski poeta Ted Hughes (1930-1998) użył tego mitu w swojej pracy Tales from Ovid (1997), która była luźnym tłumaczeniem i opowieścią dwudziestu czterech opowieści z metamorfoz Ovida. Zarówno izraelski dramaturg Hanoch Levin (w The Great Whore of Babylon), jak i angielska dramatopisarka Joanna Laurens (w The Three Birds) pisali sztuki oparte na tej historii. Historia została zaadaptowana na operę przez szkockiego kompozytora Jamesa Dillona w 2004 roku oraz kompozycję wokalną amerykańskiego kompozytora Miltona Babbitta z tekstem Johna Hollandera z 1964 roku.
kilka pisarek wykorzystało mit Filomeli w zgłębianiu tematu gwałtu, kobiet i władzy (inicjacja) i tematów feministycznych, w tym pisarka Margaret Atwood w noweli „Słowik” opublikowanej w namiocie (2006), Emma Tennant w opowiadaniu „Filomela”, Jeannine Hall Gailey, która wykorzystuje mit w kilku wierszach opublikowanych w Becoming the Villainess (2006) i Timberlake Wertenbaker w sztuce miłość Słowika (2006). 1989) (później adaptowana na operę o tym samym tytule skomponowaną przez Richarda Millsa). Kanadyjska dramatopisarka Erin Shields zaadaptowała mit w sztuce If We Were Birds (2011), która zdobyła nagrodę Gubernatora Generalnego za dramat w 2011 roku. Niedawno poetka i pisarka Melissa Studdard ożywiła mit w swoim wierszu” Filomela 's tongue says” (2019), opublikowanym w maju 2019 roku w Poetry magazine.