powszechna mądrość mówi nam, że Nowoczesna Artyleria i lotnictwo wojskowe wykorzystały kamienne fortyfikacje przestarzałe. Jednak wieże Flak (Flaktürme) są pozostałością po II wojnie światowej, która wygląda bardziej jak coś z czasów krucjat, a następnie epoki Blitzkrieg.
te monumentalne betonowe fortece miały służyć jako platformy dla baterii dział przeciwlotniczych. Aby wzmocnić obronę powietrzną niemieckich miast, Hitler nakazał budowę serii ogromnych wież w całym kraju. Trzy z tych wież zbudowano w Berlinie, kolejne dwie w Hamburgu i sześć kolejnych w Wiedniu.
wieże nie mogły być lekceważone i były w stanie wystrzelić 8000 pocisków na minutę z zasięgiem do 14 km w pełnym 360-stopniowym polu ognia. Każdy kompleks wież składał się z dwóch oddzielnych wież, jednej z tych 8000 na minutę wież G lub dział oraz wieży L (lub wieży dowodzenia), która służyła jako centrum dowodzenia. Ponadto wieże służyły jako schrony przeciwlotnicze dla maksymalnie 10 000 osób.
mury wieży były 3.5m żelbetu, wystarczająco, aby przetrwać atak konwencjonalnymi bombami przenoszonymi przez alianckie bombowce epoki, ale mało prawdopodobne, aby przetrwać atak tak zwanych Bomb Grand Slam specjalnie zaprojektowanych do burzenia bunkrów wroga.
Flakturm VII w Augarten w Wiedniu jest wieżą flakową trzeciej generacji i był na tyle niebezpieczny, że można go było ogólnie uniknąć przez alianckie siły powietrzne podczas wojny. Zarówno wieże G i L flakturm przetrwały wojnę z niewielkimi uszkodzeniami. Po wojnie, ze względu na ich masywną konstrukcję, zniszczenia uznano za niewykonalne. Większość wież pozostaje nieużywana do dziś i służy jako dom dla kolonii kilku tysięcy gołębi. Dopiero Wieża Flak 2-L (Esterházypark) rozpoczęła nowe życie jako akwarium „Haus des Meeres” w 1956 roku.