paroksetyna jest selektywnym inhibitorem wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), o działaniu przeciwdepresyjnym i przeciwlękowym activity.In dobrze zaprojektowane badania trwające od 6 do 24 tygodni, paroksetyna podawana doustnie w dawce od 10 do 50 mg/dobę była istotnie skuteczniejsza niż placebo, co najmniej tak samo skuteczna jak trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (TCA) i tak samo skuteczna jak inne leki z grupy SSRI i inne leki przeciwdepresyjne w leczeniu dużych zaburzeń depresyjnych. Nawrót lub nawrót po upływie 1 roku od uzyskania początkowej odpowiedzi był istotnie mniejszy w przypadku stosowania paroksetyny w dawce od 10 do 50 mg / dobę niż w przypadku placebo i podobny do tego w przypadku stosowania imipraminy w dawce od 50 do 275 mg / dobę.Skuteczność paroksetyny w dawce od 10 do 40 mg/dobę była podobna do skuteczności TCA i fluoksetyny w dawce od 20 do 60 mg/dobę w 6 – do 12-tygodniowych badaniach u pacjentów w wieku ≥60 lat z ciężką depresją. Paroksetyna w dawce 10 do 40 mg/dobę poprawiała objawy depresyjne w stopniu podobnym do TCA u pacjentów z chorobami współistniejącymi i była skuteczniejsza niż placebo w leczeniu dystymii i łagodnej depresji.Paroksetyna w dawce 20 do 60 mg / dobę była skuteczniejsza niż placebo po 8 do 12 tygodniach leczenia zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych (OCD), lęku panicznego, lęku społecznego (fobia społeczna), uogólnionych zaburzeń lękowych (Gad) i stresu pourazowego (PTSD). U pacjentów z nerwicą natręctw, zespołem paniki, lękiem społecznym lub GAD, poprawa utrzymywała się lub zapobiegano nawrotom przez okres 24 tygodni do 1 roku. Skuteczność paroksetyny była podobna do skuteczności innych leków z grupy SSRI u pacjentów z nerwicą natręctw i zaburzeniami lękowymi oraz podobna do skuteczności imipraminy, ale większa niż skuteczności 2 ’ chlordesmetylodiazepamu u pacjentów z GAD.Paroksetyna jest ogólnie dobrze tolerowana u dorosłych, osób w podeszłym wieku i pacjentów z chorobami współistniejącymi, z profilem tolerancji podobnym do profilu innych leków z grupy SSRI. Najczęstszymi działaniami niepożądanymi związanymi ze stosowaniem paroksetyny były nudności, zaburzenia czynności seksualnych, senność, astenia, bóle głowy, zaparcia, zawroty głowy, pocenie się, drżenie i zmniejszenie apetytu.Podsumowując, paroksetyna, podobnie jak inne SSRI, jest na ogół lepiej tolerowana niż TCA i jest opcją leczenia pierwszego rzutu w przypadku dużych zaburzeń depresyjnych, dystymii lub małej depresji. Podobnie jak inne SSRI, paroksetyna jest również odpowiednią terapią pierwszego rzutu w OCD, zaburzeniach paniki, zaburzeniach lęku społecznego, GAD i PTSD. Warto zauważyć, że paroksetyna jest obecnie jedynym SSRI zatwierdzonym do leczenia zaburzeń lękowych społecznych i GAD, co czyni go jedynym lekiem swojej klasy wskazanym dla wszystkich pięciu zaburzeń lękowych oprócz poważnych zaburzeń depresyjnych. Tak więc, biorąc pod uwagę wysoki stopień psychiatrycznej współistniejącej depresji i lęku, paroksetyna jest ważną opcją pierwszego rzutu w leczeniu poważnych zaburzeń depresyjnych, OCD, zaburzeń panicznych, zaburzeń lękowych społecznych, Gad i PTSD.Właściwości farmakodynamiczneparoxetine jest silnym i selektywnym inhibitorem presynaptycznego wychwytu zwrotnego serotoniny i zwiększa neuroprzekaźnictwo serotoninergiczne poprzez wydłużenie aktywności serotoniny w receptorach postsynaptycznych. Paroksetyna jest umiarkowanym inhibitorem noradrenaliny (noradrenaliny) i słabym inhibitorem transporterów dopaminy w ludzkiej tkance mózgowej in vitro.U zdrowych ochotników paroksetyna w dawce 30 mg / dobę ma hamujący wpływ na szybki sen oczny (REM); zmniejsza liczbę faz REM i przedłuża opóźnienie REM. Jednak dostępne dane dotyczące efektywności snu są niejednoznaczne. Chociaż w jednym badaniu nie stwierdzono istotnych zmian związanych z efektywnością snu, w porównaniu z wartościami wyjściowymi w innym badaniu była ona znacząco obniżona.Paroksetyna w dawce 20 mg / dobę miała niewielki znaczący wpływ na aktywność psychomotoryczną u zdrowych ochotników, a paroksetyna w dawce 30 mg / dobę nie nasilała zaburzeń psychomotorycznych wywołanych alkoholem. Paroksetyna w dawce 40 mg / dobę była związana z minimalnym zaburzeniem psychoruchowym i mniejszym zaburzeniem niż w przypadku amitryptyliny, amylobarbitalu (amylobarbitalu), doksepiny, haloperydolu, lorazepamu, oksazepamu lub trazodonu.U zdrowych ochotników paroksetyna w dawce 30 mg/dobę nie powodowała żadnego klinicznie istotnego działania hemodynamicznego ani elektrofizjologicznego. W dawce 20 mg / dobę lek zmniejszał aktywację płytek krwi u pacjentów z depresją i chorobą niedokrwienną serca oraz normalizował aktywację płytek krwi u pacjentów z ciężką depresją.Właściwości farmakokinetyczne parametry farmakokinetyczne paroksetyny wykazują szeroką zmienność międzyosobniczą. Paroksetyna jest dobrze wchłaniana po podaniu doustnym, a na wchłanianie nie wpływa obecność pokarmu ani leków zobojętniających sok żołądkowy. Stan stacjonarny został osiągnięty po 7 do 14 dniach u zdrowych ochotników, którym podawano paroksetynę w dawce 30 mg / dobę. Maksymalne stężenie w osoczu (Cmax) 62 µg/l osiągane było po 5 do 6 godzinach. Paroksetyna ma dużą objętość dystrybucji (3 do 12 L/kg) po dożylnym bolusie 5 do 10 mg; tylko około 1% podanej dawki pozostaje wolne w osoczu. Po podaniu doustnym paroksetynę stwierdzono w mleku kobiecym.Paroksetyna jest w znacznym stopniu metabolizowana w wątrobie do nieaktywnych metabolitów glukuronidu i siarczanów. Jest metabolizowany głównie przez izoenzym cytochromu P450 (CYP) 2D6 u osób intensywnie metabolizujących; nasycenie tego enzymu powoduje kumulację leku po wielokrotnym podaniu lub dużych dawkach. Okres półtrwania w fazie eliminacji paroksetyny wynosi około 21 godzin. 62% podanej dawki jest wydalane z moczem, a 36% z kałem; <2% leku jest wydalane w postaci niezmienionej.U osób w podeszłym wieku stężenie leku w osoczu w stanie stacjonarnym było zwiększone, a okres półtrwania w fazie eliminacji wydłużony w porównaniu z młodszymi osobami. U osób z zaburzeniami czynności nerek średnie Cmax było 4-krotnie większe niż u zdrowych ochotników. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz u osób z klirensem kreatyniny od 1, 8 do 3, 6 L/h (30 do 60 ml/min) Cmax i pole powierzchni pod krzywą zależności stężenia w osoczu od czasu były zwiększone dwukrotnie.Paroksetyna, podobnie jak fluoksetyna i sertralina, jest silnie związana z białkami osocza i ma potencjał interakcji lek-lek z innymi lekami silnie związanymi z białkami. Wszystkie selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) hamują enzymy CYP, co potencjalnie skutkuje interakcjami lekowymi z lekami metabolizowanymi przez te enzymy; paroksetyna, podobnie jak fluoksetyna, jest silnym inhibitorem CYP2D6 i tym samym może powodować interakcje z innymi SSRI, niektórymi trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi (TCA), lekami przeciwpsychotycznymi i lekami przeciwarytmicznymi.Zastosowanie terapeutyczne u dorosłych pacjentów z zaburzeniami Psychicznymiogłówne zaburzenia depresyjne:Paroksetyna w dawce 10 do 50 mg/dobę, w krótko – i średnioterminowych (6 do 24 tygodni) dobrze zaprojektowanych badaniach, wykazała znamiennie wyższą skuteczność w porównaniu z placebo i podobną skuteczność do TCA (amitryptylina 50 do 250 mg/dobę, imipramina 50 do 275 mg/dobę, lofepramina 140 do 210 mg/dobę), wszystkie inne badane SSRI (fluoksetyna 20 do 80 mg/dobę, sertralina 50 do 200 mg/dobę). 50 do 100 mg/dobę, mianseryna 60 mg/dobę, mirtazapina 30 do 45 mg/dobę, nefazodon 200 do 600 mg/dobę, tianeptyna 37,5 mg/dobę, trazodon 146,1 do 154.3 mg/dobę i wenlafaksyna 75 mg/dobę) w leczeniu dorosłych pacjentów w trakcie leczenia lub w warunkach ambulatoryjnych z głównie umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami depresyjnymi. Wyjściowa skala oceny depresji Hamiltona (HDRS) lub skala oceny Montgomery ’ ego i Åsberga (Mådrs) były zmniejszone o 31 do 47% w grupie otrzymującej paroksetynę I O 11 do 27% w grupie otrzymującej placebo (p ≤ 0, 05). Zmniejszenie w stosunku do początkowych wyników w skali HDRS lub MÅDRS było podobne w przypadku paroksetyny do tych w przypadku amitryptyliny TCAs (39 do 68 w porównaniu z 44 do 71%), imipraminy (31 do 63% w porównaniu z 25 do 59%) i lofepraminy (57 do 54%) oraz fluoksetyny z grupy SSRI (48 do 67% w porównaniu z 45 do 68%), sertraliny (64 i 66% w porównaniu z 68 i 73%) i fluwoksaminy (50 i 53% vs 47 I 55%). Response rates (defined as 50% reduction in MADRS or HDRS score from baseline) were similar with paroxetine to those with TCAs (60 to 74% with paroxetine vs 65 to 87% with amitriptyline, 63% with paroxetine vs 54% with lofepramine and 71% with paroxetine vs 60% with imipramine) and SSRIs (58 to 77% with paroxetine vs 57 to 78% with fluoxetine, 69 and 77% with paroxetine vs 72 and 86% with sertraline, and 53% with paroxetine vs 50% with fluvoxamine).Częstość występowania nawrotu lub nawrotu w ciągu 1 roku przedłużonego leczenia po początkowej odpowiedzi była znacząco mniejsza w grupie otrzymującej paroksetynę w dawce od 10 do 50 mg/dobę (10 do 17%) niż w grupie placebo (49%; p < 0, 05) i podobna do tej w grupie otrzymującej imipraminę w dawce od 50 do 275 mg/dobę (4 do 14%).U pacjentów w podeszłym wieku (≥60 lat) z depresją, początkowe wyniki w skali HDRS były zmniejszone w podobnym stopniu dla paroksetyny w dawce od 10 do 40 mg/dobę, jak dla amitryptyliny w dawce od 50 do 150 mg/dobę (odpowiednio 65 i 61% w porównaniu z 63 i 55%), nortryptyliny (stężenia w osoczu od 50 do 150 µg/l) , doksepiny ≤200 mg/dobę (53 i 47%) i klomipraminy w dawce od 25 do 75 mg/dobę (70 70%). Początkowe wyniki w skali HDRS były zmniejszone o 31% w grupie otrzymującej paroksetynę w dawce od 20 do 40 mg / dobę i o 20% w grupie otrzymującej fluoksetynę w dawce od 20 do 60 mg / dobę. Odsetek odpowiedzi (odsetek pacjentów ze zmniejszeniem o 50% wyjściowego wyniku HDRS) wynosił 64 i 76% w grupie otrzymującej paroksetynę w porównaniu z 58 i 86% w grupie otrzymującej amitryptylinę, 65% w grupie otrzymującej paroksetynę w porównaniu z 72% w grupie klomipraminy i 38% w grupie otrzymującej paroksetynę w porównaniu z 17% w grupie otrzymującej fluoksetynę (p < 0, 05). Ponadto, 66% pacjentów z paroksetyną i 78% pacjentów z linii nortripty spełniło kryteria odpowiedzi określone jako wynik HDRS ≤10.Paroksetyna w dawce 10 do 40 mg/dobę zapobiegała rozwojowi depresji, gdy była podawana przez 2 tygodnie przed i 12 tygodni w trakcie leczenia dużymi dawkami interferonu α u pacjentów z czerniakiem złośliwym; częstość występowania dużej depresji pod koniec leczenia wynosiła 11% w grupie otrzymującej paroksetynę i 45% w grupie otrzymującej placebo (p < 0, 05).Dodanie β-blokera pindololu w dawce 7,5 do 15 mg / dobę przez 4 do 6 tygodni do leczenia paroksetyną w dawce 20 mg / dobę znacząco skróciło czas do uzyskania odpowiedzi przeciwdepresyjnej w porównaniu z dodaniem placebo u pacjentów z poważnymi zaburzeniami depresyjnymi. Dodanie paroksetyny w dawce 20 mg / dobę lub amitryptyliny w dawce 75 mg / dobę do długotrwałego leczenia litem(stężenia w surowicy 0, 5 do 0.8 mmol/l) u pacjentów z przełomowymi epizodami dużej depresji, w dobrze zaprojektowanym badaniu odpowiedź na leczenie wynosiła odpowiednio 79% i 39% (p < 0, 05 dla paroksetyny w porównaniu z amitryptyliną), Bez istotnych różnic po 6 tygodniach.W dobrze zaprojektowanych badaniach początkowe wyniki MÅDRS były zmniejszone odpowiednio o 45 i 42% u pacjentów z otępieniem otrzymujących paroksetynę w dawce 20 do 40 mg/dobę lub imipraminę w dawce 25 do 100 mg/dobę, odpowiednio o 44 i 40% u pacjentów z rakiem otrzymujących paroksetynę w dawce 20 do 40 mg/dobę lub amitryptylinę w dawce 75 do 150 mg/dobę i o 45% u pacjentów z demencją otrzymujących paroksetynę w dawce 20 do 40 mg/dobę lub amitryptylinę w dawce 75 do 150 mg/dobę.biorcy z reumatoidalnym zapaleniem stawów. U pacjentów zakażonych wirusem HIV otrzymujących paroksetynę w dawce od 10 do 40 mg/dobę, imipraminę w dawce od 50 do 200 mg/dobę lub placebo obserwowano zmniejszenie stężenia HDRS odpowiednio o 50, 81 i 41%; u 54 i 61% pacjentów otrzymujących paroksetynę w dawce od 10 do 40 mg/dobę lub nortryptylinę (stężenia w osoczu od 50 do 150 µg/l) z chorobą niedokrwienną serca, u których stwierdzono zmniejszenie wskaźnika HDRS w stosunku do wartości wyjściowych.W randomizowanych, podwójnie zaślepionych badaniach z udziałem pacjentów z depresją i lękiem, trwających od 6 do 12 tygodni, nie stwierdzono istotnych różnic w skuteczności leków przeciwdepresyjnych między grupami; Wyniki w skali MADRS zmniejszyły się od wartości wyjściowych o 83% w grupie otrzymującej paroksetynę w dawce 20 mg/dobę w porównaniu z 76% w grupie otrzymującej fluoksetynę w dawce 20 mg/dobę, o 58% w grupie otrzymującej paroksetynę w dawce 20 do 40 mg/dobę w porównaniu z 57% w grupie otrzymującej klomipraminę w dawce 25 do 150 mg/dobę oraz o 58% w grupie otrzymującej paroksetynę w dawce 20 mg/dobę w porównaniu z 57% w grupie otrzymującej tianeptynę w dawce 37,5 mg/dobę. Zmniejszenie w stosunku do początkowych wyników w skali Hars lub klinicznego lęku (miary aktywności anksjolitycznej) było podobne dla paroksetyny i leków porównawczych .Dystymia i niewielka depresja: Paroksetynę (do 40 mg / dobę) i psychoterapię porównywano z placebo w leczeniu dystymii i łagodnej depresji w dużych randomizowanych badaniach z udziałem dorosłych w wieku ≥60 lat i pacjentów w wieku od 18 do 59 lat. Paroksetyna była skuteczna w leczeniu obu stanów, ale nie różniła się znacząco od PST-PC. Te wieloośrodkowe badania miały identyczną konstrukcję i stwierdzono ≈50% podział na pacjentów z dystymią i łagodną depresją. Wszyscy pacjenci w wieku 60 lat i starsi wykazywali poprawę w ciągu 11 tygodni: paroksetyna była istotnie skuteczniejsza niż placebo (p = 0.004) w analizie intent-to-treat dotyczącej zmiany w 20-elementowej skali depresji Hopkinsa, która wykazała nieco Większą szybkość ustępowania objawów w porównaniu z placebo w okresie od 2 do 11 tygodni. Wpływ na objawy depresyjne był podobny u pacjentów z dystymią i u pacjentów z łagodną depresją. W badaniu z udziałem młodszych pacjentów wszystkie trzy grupy wykazały znaczne zmniejszenie objawów depresyjnych w ciągu 11 tygodni i nie stwierdzono istotnych różnic między interwencjami lub gdy grupy były analizowane przez diagnozę. Odsetek remisji (HDRS ≤6 lub 7) u pacjentów z dystymią otrzymujących paroksetynę lub PST-PC był istotnie większy niż u pacjentów otrzymujących placebo, ale nie różnił się w poszczególnych grupach leczenia u pacjentów z niewielką depresją.Zaburzenia lękowe: zaburzenia obsesyjno-kompulsywne (OCD): paroksetyna w dawce 20 do 60 mg/dobę znacząco poprawiła objawy diagnostyczne i statystyczne Podręcznik wydanie trzecie poprawione (DSM-III-R)OCD w porównaniu z placebo w dwóch dobrze kontrolowanych 12-tygodniowych badaniach. Wstępne dane (przedstawione w streszczeniu) wskazują, że poprawę w stosunku do placebo obserwowano po dawkach 40 i 60 mg/dobę, ale nie po dawce 20 mg/dobę. Nawrót choroby wystąpił u mniejszej liczby pacjentów przyjmujących paroksetynę niż u pacjentów otrzymujących placebo, a średni czas do nawrotu choroby był znacznie większy w przypadku leczenia czynnego niż w przypadku placebo w 12-miesięcznym badaniu.U pacjentów otrzymujących paroksetynę (z możliwością oceny n = 198) obserwowano podobne zmniejszenie objawów nerwicy natręctw jak u pacjentów otrzymujących klomipraminę (z możliwością oceny N = 94) w dobrze kontrolowanym, 12-tygodniowym badaniu, a zmniejszenie objawów było podobne w przypadku paroksetyny do obserwowanego w przypadku fluwoksaminy i citalopramu w małym (N = 30), trwającym 10 tygodni badaniu z pojedynczą ślepą próbą.Panic Disorder: W porównaniu z placebo, paroksetyna w dawce 20 do 60 mg / dobę znacząco poprawiała zaburzenia paniczne (w zależności od wielu parametrów oceny) w krótkoterminowych (10 do 12 tygodni) randomizowanych badaniach z podwójnie ślepą próbą z udziałem 120 do 278 pacjentów (ITT), przy czym paroksetyna była skuteczna we wszystkich pięciu domenach (ataki paniki, lęk, fobia, dobre samopoczucie i niepełnosprawność). W badaniu z ustalonym dawkowaniem wyniki były istotne tylko dla większej dawki paroksetyny (40 mg/dobę). Ponadto, paroksetyna w dawce 20 do 60 mg / dobę w porównaniu z placebo zmniejszała występowanie ataków paniki przez okres do 36 tygodni w podwójnie ślepej fazie przedłużonej w jednym badaniu.Lek w dawce od 20 do 60 mg/dobę był co najmniej tak samo skuteczny jak klomipramina w dawce 50 do 150 mg/dobę w leczeniu zaburzeń napadowych w dwóch dobrze kontrolowanych 12-tygodniowych badaniach i miał podobną skuteczność jak klomipramina w długotrwałej (36-tygodniowej) fazie przedłużonej w jednym badaniu. Ponadto paroksetyna (ale nie klomipramina) była znacznie skuteczniejsza w zmniejszaniu występowania ataków paniki do zera niż terapia poznawczo-behawioralna w jednym z krótkoterminowych badań. Wydaje się, że paroksetyna (do 50 mg/dobę) zmniejszała objawy rozpoznanego przez DSM-IV zaburzenia panicznego w podobnym stopniu, jak citalopram (do 50 mg/dobę) w małym (ocenianym N = 45) badaniu, chociaż zaobserwowano tendencję do większego odsetka paroksetyny niż osób otrzymujących citalopram, bez ataków paniki pod koniec badania (60 dni).Zaburzenia Lękowe Społeczne (Fobia Społeczna): Paroksetyna w dawce od 20 do 50 mg / dobę znacząco poprawiała nasilenie lęku w porównaniu z placebo u pacjentów ze społecznym zaburzeniem lękowym(N = 92 do 360) w pięciu dobrze kontrolowanych, 12-tygodniowych badaniach. Większy odsetek pacjentów otrzymujących paroksetynę (od 43 do 70,5%) niż placebo (od 8,3 do 47,8%) wykazywał znaczną lub bardzo dużą poprawę w skali klinicznego ogólnego wrażenia-poprawy (CGI-I) (p < 0,0001 do p < 0,05) i, w większości przypadków, odnotowano znamiennie większe zmniejszenie całkowitej punktacji w skali lęku społecznego Liebowitza w stosunku do wartości wyjściowych w grupie otrzymującej paroksetynę (27,5 do 47,4%) niż w grupie placebo (11.(P < 0, 0001 do p < 0, 05). Streszczenie doniesień z przedłużonego badania i długoterminowego badania dotyczącego zapobiegania nawrotom wskazują, że skuteczność paroksetyny w leczeniu pacjentów ze społecznymi zaburzeniami lękowymi może utrzymywać się przez okres do 36 tygodni.Uogólnione zaburzenia lękowe (ang. Generalised Anxiety Disorder, gad): paroksetyna w dawce od 20 do 50 mg/dobę znacząco poprawiała objawy lęku (mierzona za pomocą całkowitej punktacji HARS) w porównaniu z placebo w dwóch 8-tygodniowych, randomizowanych, podwójnie zaślepionych badaniach z udziałem 324 pacjentów ambulatoryjnych (ITT) i 426 pacjentów (ocenianych). W trzecim 8-tygodniowym badaniu zmniejszenie całkowitego wyniku w skali HARS w stosunku do wartości wyjściowych było liczbowo większe w grupie otrzymującej paroksetynę w dawce 20 do 50 mg / dobę niż w grupie placebo. Lek w dawce 20 mg / dobę wykazywał podobną skuteczność do imipraminy w dawce 50 do 100 mg/dobę, ale większą skuteczność niż 2 ’ chlordesmethyldiazepam w dawce 3 do 6 mg / dobę w leczeniu GAD w małym (ocenianym N = 63) randomizowanym badaniu. Ponadto, w 32-tygodniowym badaniu dotyczącym zapobiegania nawrotom nawrotów wystąpiło znamiennie mniej paroksetyny (10,9%) niż placebo (39,9%).Zespół stresu pourazowego (PTSD): Paroksetyna w dawce od 20 do 50 mg/dobę znacząco poprawiała objawy PTSD w stosunku do wartości wyjściowych (p < 0, 001), co oceniano za pomocą skali PTSD podawanej przez klinicystę i zwiększała odsetek pacjentów, u których wystąpiła odpowiedź na leczenie (znaczna lub bardzo duża poprawa w przypadku CGI-I) w porównaniu z placebo w dwóch randomizowanych, podwójnie ślepych badaniach trwających 12 tygodni. U pacjentów leczonych paroksetyną obserwowano istotną poprawę w porównaniu z placebo we wszystkich trzech grupach objawów (ponowne doświadczanie, unikanie i nadpobudliwość) oraz u pacjentów płci męskiej i żeńskiej. Ponadto zaobserwowano korzyści terapeutyczne we wszystkich typach urazów.Tolerancja u pacjentów otrzymujących paroksetynę z powodu różnych zaburzeń psychicznych do najczęstszych działań niepożądanych występujących z częstością ≥5% należały nudności, pocenie się, bóle głowy, zawroty głowy, senność, zaparcia, osłabienie i zaburzenia seksualne. Na ogół te działania niepożądane były łagodne, a zdarzenia takie jak nudności i zawroty głowy były przemijające.Zaburzenia seksualne są wspólne dla wszystkich SSRI. U pacjentów z depresją, którym podawano paroksetynę w dawce 20 do 50 mg / dobę, częstość występowania nieprawidłowego wytrysku wynosiła około 13%. U pacjentów z nerwicą natręctw, lękiem społecznym, GAD lub zespołem paniki częstość występowania wahała się od 21 do 28% W przypadku stosowania paroksetyny w dawce 10 do 60 mg/dobę.Metaanaliza 39 badań obejmujących ponad 3700 pacjentów potwierdziła znacznie mniejszą częstość występowania działań niepożądanych i tendencję do zmniejszania częstości odstawień z powodu działań niepożądanych związanych z paroksetyną niż w przypadku TCA, takich jak amitryptylina, imipramina, maprotylina i klomipramina.W randomizowanych, podwójnie zaślepionych badaniach trwających od 6 tygodni do 6 miesięcy, paroksetyna wykazywała podobną tolerancję do fluoksetyny, fluwoksaminy i sertraliny. Ogólna częstość występowania zdarzeń niepożądanych związanych z paroksetyną była podobna do częstości występowania innych leków z grupy SSRI, z którymi była porównywana i nie stwierdzono spójnych, statystycznie istotnych różnic pomiędzy paroksetyną a różnymi lekami z grupy SSRI w odniesieniu do poszczególnych zdarzeń niepożądanych. Wymagane są duże, kontrolowane placebo badania porównawcze z substancjami czynnymi w celu dalszego wyjaśnienia względnej tolerancji selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI).Po przerwaniu leczenia SSRI u niektórych pacjentów mogą wystąpić łagodne do umiarkowanych, samoograniczające się objawy odstawienne (np. zawroty głowy, parestezje, ból głowy i zawroty głowy pochodzenia błędnikowego). Podobnie jak w przypadku innych leków z grupy SSRI, powolne zmniejszanie dawki paroksetyny w ciągu kilku tygodni minimalizuje nasilenie tych objawów.Dawkowanie i Administracjainformacje w tej sekcji są oparte na informacjach dotyczących przepisywania leku w USA i WIELKIEJ BRYTANII. Tabletki paroksetyny należy podawać raz na dobę, najlepiej rano z posiłkiem lub bez posiłku i należy je połykać w całości, a nie żuć. Zalecana dawka początkowa dla wszystkich wskazań z wyjątkiem zaburzeń panicznych wynosi 20 mg/dobę; w tym ostatnim stanie dawka początkowa powinna wynosić 10 mg/dobę. Jeśli skuteczność nie zostanie osiągnięta, paroksetynę należy zwiększać w odstępach tygodniowych w odstępach co 10 mg do maksymalnej dawki 50-60 mg / dobę, w zależności od leczonego schorzenia i lokalnych zaleceń. Wiarygodne badania dotyczące długotrwałego (>1 rok) leczenia podtrzymującego paroksetyną nie są dostępne, ale ponieważ wiele stanów, które reagują na lek, ma charakter przewlekły, uzasadnione jest rozważenie kontynuacji przedłużonego leczenia pacjentów, u których uzyskano odpowiedź, z okresową ponowną oceną i ewentualną zmianą dawkowania. Brytyjskie wytyczne i zalecenia WHO sugerują, że pacjenci powinni otrzymywać leczenie przez co najmniej 4 do 6 miesięcy po wyzdrowieniu z depresji, a być może dłużej w przypadku OCD i zaburzeń panicznych. Podobnie jak w przypadku wielu leków psychoaktywnych, nagłe przerwanie leczenia powinno być avoided.In u pacjentów w podeszłym wieku lub osłabionych lub z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub wątroby zalecana początkowa dawka paroksetyny wynosi 10 mg / dobę. Dawka może być zwiększona, jeśli wskazane, ale nie powinna przekraczać 40 mg / dobę.Zespół serotoninowy (obejmujący zmiany stanu psychicznego, pobudzenie, mioklonie, hiperrefleksję, obfite pocenie się, hipertermię i brak koordynacji) może wystąpić podczas jednoczesnego stosowania SSRI i inhibitora monoaminooksydazy (IMAO). Z tego względu paroksetyny nie należy podawać w skojarzeniu z IMAO lub przez co najmniej 14 dni po zakończeniu leczenia nieodwracalnym IMAO i co najmniej 1 dzień po zakończeniu leczenia odwracalnym IMAO. Paroksetynę należy przerwać na co najmniej 1 dzień przed rozpoczęciem leczenia odwracalnymi IMAO i na co najmniej 2 tygodnie przed rozpoczęciem leczenia innymi Imao.Zaleca się zachowanie ostrożności podczas jednoczesnego stosowania paroksetyny z lekami metabolizowanymi przez CYP2D6 lub hamującymi ten enzym (np. chinidyną). W szczególności przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie paroksetyny i tiorydazyny. Ponadto nie zaleca się jednoczesnego stosowania paroksetyny i tryptofanu i zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego stosowania paroksetyny z warfaryną, sumatryptanem, litem lub digoksyną.Bezpieczeństwo stosowania paroksetyny u kobiet w ciąży nie zostało ustalone i lek należy stosować w okresie ciąży tylko wtedy, gdy korzyści dla matki przewyższają możliwe ryzyko dla płodu. Paroksetyna przenika do mleka matki i w tej sytuacji należy rozważyć przerwanie karmienia piersią. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności paroksetyny u dzieci i młodzieży.