jeden z najbardziej entuzjastycznych uczniów Froebela, baronowa z Marenholtz-Bülow, był w dużej mierze odpowiedzialny za przekazanie swoich pomysłów nauczycielom w Anglii, Francji i Holandii. Później zostały one wprowadzone do innych krajów, w tym do Stanów Zjednoczonych, gdzie ruch Froebeliański osiągnął swój największy sukces. Tam John Dewey przyjął Zasady Froebela w swojej szkole eksperymentalnej na Uniwersytecie w Chicago. Przedszkola powstały w całej Europie i Ameryce Północnej i stały się standardową instytucją edukacyjną dla dzieci w wieku od czterech do sześciu lat.
Froebel był pod wpływem wybitnych niemieckich filozofów idealistycznych swoich czasów oraz Jean-Jacques ’ a Rousseau i Pestalozziego. Był człowiekiem szczerze religijnym, który, ze względu na wiarę w podstawową jedność wszystkich rzeczy, dążył do panteizmu i został nazwany mistykiem natury. Jego najważniejszym wkładem w teorię wychowania była wiara w „samoczynność” i zabawę jako istotne czynniki w edukacji dzieci. Rolą nauczyciela nie było wiercenie czy indoktrynacja dzieci, ale raczej zachęcanie do wyrażania siebie poprzez zabawę, zarówno indywidualnie, jak i w grupach. Froebel opracowywał koła, kule i inne zabawki, które określał mianem „prezentów” lub „zawodów”, które miały stymulować naukę poprzez zabawę przy akompaniamencie piosenek i muzyki. Nowoczesne techniki edukacyjne w przedszkolu i przedszkolu są mu bardzo zadłużone.