15, 1734, Dalton-in-Furness, Lancashire, inż.- zmarł w listopadzie. 15 stycznia 1802 w Kendal, Westmorland)-Brytyjski malarz portrecista z końca XVIII wieku. W swoich portretach Romney unikał zagłębiania się w charakter Czy wrażliwość Opiekunki. Jego wielki sukces z jego patronami zależał w dużej mierze od właśnie tej zdolności do beznamiętnego pochlebstwa. Dominuje raczej linia niż kolor; płynne rytmy i łatwe pozy rzymskiej rzeźby klasycznej leżą u podstaw gładkich wzorów jego kompozycji.
w latach 1755-1757 Romney był uczniem Christophera Steele ’ a, wędrownego malarza portretowego i gatunkowego. Kariera Romneya zaczela sie, kiedy zwiedzil Polnocne angielskie hrabstwa malowanie portretów dla kilku Gwinei kazdy. W 1762 wyjechał do Londynu. Jego malarstwo historyczne śmierć generała Wolfe ’ a przyniosło mu Nagrodę Society of Arts, jednak niemal natychmiast zwrócił się ku malarstwu portretowemu. W 1764 złożył pierwszą wizytę w Paryżu, gdzie zaprzyjaźnił się z Josephem Vernetem. Romney szczególnie podziwiał twórczość Nicolasa Le Sueura, którego użycie antyku silnie do niego przemawiało. W 1773 wyjechał na dwa lata do Włoch, gdzie studiował freski Rafaela Stanze w Rzymie, obrazy Tycjana w Wenecji i Correggio w Parmie. Podróże zagraniczne dojrzały jego sztukę, a nowy wdzięk pojawia się w portretach takich jak Pani Carwardine i Syn (1775) i świadoma elegancja dużego, pełnometrażowego Sir Christophera i Lady Sykes (1786).
Romney był z natury wrażliwy i introspekcyjny. Trzymał się z dala od Akademii Królewskiej i innych artystów, zaprzyjaźniając się w kręgach filozoficznych i literackich. Około 1781-82 poznał Emmę Hart (późniejszą Lady Hamilton), która go zafascynowała. Dla Romneya stała się środkiem ucieczki do wyimaginowanego, idealnego świata. Namalował swoją „boską Emmę” ponad 50 razy, w różnych postaciach od Bachantki do Joanny d ’ Arc.