jego ojciec, kupiec, zmienił swoje rodzinne miejsce zamieszkania w Shiraz na krótko przed narodzinami Hafiza i zmarł wcześnie, gdy chłopiec był jeszcze dzieckiem. Przygarnął go z matką wujek. Chociaż śmierć ojca pozostawiła rodzinę w bardzo niebezpiecznej sytuacji, Hafezowi udało się osiągnąć dobre wykształcenie, biegle posługując się językiem arabskim i perskim oraz pamiętając Koran w bardzo młodym wieku. Zapamiętał także twórczość Saadiego Shiraza i pisarzy Farida-Uddina Attara, Yalala ad-Dina Muhammada Rumi i Nezami Ghaniawiego.
opowiadają, że w wieku 21 lat spędził czterdziestodniowe czuwanie z nocami przy grobie poety baby kuha, zmarłego w 1050 roku, który napisał, że ten, kto będzie czuwał nad swoim grobem przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy, dotrze do serca ukochanej osoby. Po tych dniach stałej obecności spotkał sufickiego nauczyciela Attara i został jego uczniem.
pracował jako kopista i uczeń piekarza, zanim uzyskał wsparcie wybitnych sponsorów. Następnie został profesorem studiów religijnych . Przed osiągnięciem wieku 30 lat został nadwornym poetą Abu Ishaka, osiągając wielką sławę i wpływy. Mubariz Muzaffar przejął Shiraz, a wśród jego decyzji zawiesił Hafiza na stanowisku profesora badań koranicznych na Uniwersytecie. Na tym etapie pojawiają się wiersze protestu i pretensji przeciwko uciskowi tyrana. SHA Shuya (syn dyktatora) wziął do niewoli ojca i przywrócił Hafiza na swojej starej katedrze. Poeta rozpoczął aspekt duchowości sufickiej w swojej twórczości. Stracił przychylność władcy, zmuszając go do przeprowadzki dla swojego bezpieczeństwa przez około 50 lat, narzucając sobie samoograniczenie w Isfahanie. Jego wiersze emanują melancholią. W wieku 52 lat, na wyraźne zaproszenie Sha Shui, kończy wygnanie i wraca do Shiraz. Poezja jego ostatnich lat zawiera moc nauczyciela, który zjednoczył się z Bogiem.