Hybrydycznośćedit
jedną z jego głównych idei jest „hybrydyzacja”, która, wychodząc z pracy Edwarda Saida, opisuje powstawanie nowych form kulturowych z wielokulturowości. Zamiast postrzegać kolonializm jako coś zamkniętego w przeszłości, Bhabha pokazuje, jak jego historie i kultury nieustannie ingerują w teraźniejszość, domagając się przekształcenia naszego rozumienia relacji międzykulturowych. Jego prace przekształciły badania nad kolonializmem poprzez zastosowanie poststrukturalistycznej metodologii do tekstów kolonialnych.
Ambiwalencjaedytuj
idea ambiwalencji postrzega kulturę jako składającą się z przeciwstawnych percepcji i wymiarów. Bhabha twierdzi, że ta ambiwalencja—ta dwoistość, która przedstawia rozłam w tożsamości skolonizowanego drugiego—pozwala na istnienie istot będących hybrydą własnej tożsamości kulturowej i tożsamości kulturowej kolonizatora. Ambiwalencja przyczynia się do tego, że władza kolonialna charakteryzuje się opóźnieniem. Kolonialne znaczenie autorytetu nabiera znaczenia dopiero po tym, jak ” traumatyczny scenariusz kolonialnej różnicy, kulturowej lub rasowej, przywraca oko władzy do jakiegoś wcześniejszego archaicznego obrazu lub tożsamości. Paradoksalnie jednak taki obraz nie może być ani „oryginalny” —na mocy konstruującego go aktu powtórzenia—ani identyczny-na mocy definiującej go różnicy.”W związku z tym obecność kolonialna pozostaje ambiwalentna, podzielona między jej wyglądem jako oryginalnego i autorytatywnego a jej artykulacją jako powtórzeniem i różnicą. Otwiera to dwa wymiary dyskursu kolonialnego: ten, który charakteryzuje się inwencją i opanowaniem oraz ten, który charakteryzuje się wyparciem i fantazją.
różnica Kulturowa, wymowa i stereotypeEdit
Bhabha przedstawia różnicę kulturową jako alternatywę dla różnorodności kulturowej. W różnorodności kulturowej kultura jest ” przedmiotem empirycznej wiedzy „i z góry istnieje wiedza, podczas gdy różnica kulturowa postrzega kulturę jako punkt, w którym spotykają się dwie lub więcej kultur, a także tam, gdzie pojawia się większość problemów, dyskursywnie skonstruowana, a nie z góry dana,” proces enuncjacji kultury jako ” kompetentnej.””Enuncjacja jest aktem wypowiedzi lub ekspresji kultury, która ma miejsce w trzeciej przestrzeni. Ponieważ kultura nigdy nie jest z góry dana, musi być wypowiedziana. To dzięki enuncjacji różnica kulturowa jest odkrywana i rozpoznawana. Proces enuncjacyjny wprowadza podział między tradycjami stabilnego systemu odniesienia a negacją pewności Kultury w artykulacji nowych kulturowych, znaczeń, strategii, w politycznej teraźniejszości, jako praktyki dominacji czy oporu. Dlatego różnica kulturowa jest procesem identyfikacji, podczas gdy różnorodność kulturowa jest porównawcza i kategoryzowana. Co więcej, To właśnie ta możliwość różnicy i artykulacji może uwolnić znaczącego skórę / kulturę od fiksacji typologii rasowej, jednak stereotyp utrudnia krążenie i artykulację znaczącego „rasy” jako czegoś innego niż to. Ważnym aspektem dyskursu kolonialnego i postkolonialnego jest ich zależność od pojęcia „fixity” w konstruowaniu inności. Fiksacja oznacza powtarzanie, sztywność i niezmienny porządek, a także nieporządek. Stereotyp zależy od tego pojęcia fixity. Stereotyp tworzy „tożsamość”, która wynika tak samo z mistrzostwa i przyjemności, jak z niepokoju i obrony dominującego, ” jest bowiem formą wielorakich i sprzecznych przekonań w rozpoznawaniu różnic i wyparciu się ich.”
Mimikraedytuj
podobnie jak koncepcja hybrydyczności Bhabhy, mimikra jest metonimem obecności. Mimika pojawia się, gdy członkowie skolonizowanego społeczeństwa naśladują i przyjmują kulturę kolonizatorów. Lacan twierdzi, że ” efektem mimikry jest kamuflaż…nie chodzi o harmonizowanie z tłem, ale na tle plamistym.”Mimika kolonialna pochodzi z pragnienia kolonisty zreformowanego, rozpoznawalnego innego, jako przedmiotu różnicy, która jest, jak pisze Bhabha, „prawie taka sama, ale nie do końca.”Tak więc mimikra jest oznaką podwójnej artykulacji; strategii, która zawłaszcza drugą, gdy wizualizuje władzę. Co więcej, mimikra jest oznaką niewłaściwego, „różnicy lub ponownej oporności, która spaja dominującą strategiczną funkcję władzy kolonialnej, intensyfikuje inwigilację i stanowi bezpośrednie zagrożenie zarówno dla „znormalizowanej” wiedzy, jak i uprawnień dyscyplinarnych.”W ten sposób mimikra nadaje podmiotowi kolonialnemu częściową obecność, tak jakby „kolonialny” był zależny od swojej reprezentacji w samym dyskursie autorytatywnym. Jak na ironię, koloniści pragną wyłaniać się jako „autentyczni” poprzez mimikę—poprzez proces pisania i powtarzania—poprzez tę częściową reprezentację. Z drugiej strony, Bhabha nie interpretuje mimikry jako narcystycznej identyfikacji kolonizatora, w której kolonizowany przestaje być osobą bez kolonizatora obecnego w jego tożsamości. Uważa on mimikrę za ” podwójną wizję, która ujawniając ambiwalencję dyskursu kolonialnego zaburza również jego autorytet. I jest to Podwójna wizja, która jest wynikiem tego, co opisano jako częściowe przedstawienie / rozpoznanie obiektu kolonialnego…w dyskursach, w których wyłaniają się one jako „nieodpowiednie tematy kolonialne”, dominują postacie podwojenia, częściowe obiekty metonimii kolonialnego pożądania, alienujące modalność i normalność tych przedmiotów.”
pragnienie kolonizatora jest odwrócone, ponieważ przywłaszczenie kolonialne wytwarza teraz częściową wizję obecności kolonizatora; spojrzenie drugiego jest odpowiednikiem spojrzenia kolonizatora, które dzieli wgląd spojrzenia genealogicznego, które uwalnia marginalizowaną jednostkę i łamie jedność istoty ludzkiej, dzięki której rozszerzył swoją suwerenność. W ten sposób „obserwator staje się obserwowaną i „częściową” reprezentacją reartykułuje całe pojęcie tożsamości i alienuje je od istoty.”
trzecia Przestrzeniaedytuj
trzecia przestrzeń działa jako niejednoznaczny obszar, który rozwija się, gdy dwie lub więcej jednostek/kultur wchodzi w interakcje (porównaj to z konceptualizacją trzeciej przestrzeni przez urbanistę Edwarda W. soję). „Podważa nasze poczucie historycznej tożsamości kultury jako siły homogenizującej, jednoczącej, uwierzytelnionej przez pierwotną przeszłość, utrzymanej w narodowej tradycji Narodu.”Ten ambiwalentny obszar dyskursu, który służy jako miejsce dyskursywnych warunków enuncjacji”, wypiera narrację Zachodu napisaną w jednorodnym, seryjnym czasie.”Czyni to poprzez” destrukcyjną czasowość enuncjacji.”Bhabha twierdzi ,że” kulturowe wypowiedzi i systemy konstruowane są w tej sprzecznej i ambiwalentnej przestrzeni enuncjacji.”W rezultacie hierarchiczne roszczenia do wrodzonej oryginalności lub czystości kultur są nieważne. Enunciation implikuje, że kultura nie ma sztywności i nawet te same znaki mogą być zawłaszczone, przetłumaczone, zrehistoryzowane i odczytane na nowo.
praca Bhabhy w teorii postkolonialnej wiele zawdzięcza poststrukturalizmowi. Wpływami Bhabhy są Jacques Derrida i dekonstrukcja, psychoanaliza Jacques ’ a Lacana i Lacaniego oraz dyskursywizm Michela Foucaulta. Dodatkowo, w wywiadzie z 1995 roku z W. J. T. Mitchellem, Bhabha stwierdził, że Edward Said jest pisarzem, który wywarł na niego największy wpływ. W Nauki społeczne, Edward W. Soja najpełniej oparła się i przekształciła podejście Bhabhy do rozumienia pojęcia przestrzeni, działania i reprezentacji.