Inkowie zbudowali swój system drogowy, rozbudowując i wzmacniając kilka wcześniej istniejących mniejszych sieci dróg, dostosowując i ulepszając poprzednią infrastrukturę, tworząc system dróg formalnych i zapewniając system utrzymania, który chroniłby drogi i ułatwiał przemieszczanie oraz wymianę ludzi, towarów i informacji. Rezultatem była wielka sieć dróg o wymiarach subkontynentalnych, która z Cusco była skierowana w czterech głównych kierunkach, które wyznaczały podział terytorialny Tawnatinsuyu, co pozwoliło Inkom i jego oficerom mieć wiedzę o wszystkim, co krążyło po drogach, bez względu na to, jak daleko były.
Inkowie opracowali techniki pokonywania trudnego terytorium Andów: na stromych zboczach budowali kamienne stopnie, podczas gdy na pustynnych obszarach w pobliżu wybrzeża budowali niskie ściany, aby utrzymać piasek przed dryfowaniem po drodze.:301
Budowa i konserwacjaedit
siła robocza wymagana zarówno do budowy, jak i konserwacji została uzyskana dzięki mita: rodzaj pracy podatkowej, dostarczanej Państwu przez podbitych ludzi, dzięki której Imperium Inków produkowało wymagane towary i wykonywało niezbędne usługi, które obejmowały utrzymanie dróg i ich odpowiedniej infrastruktury (mosty, tambos, magazyny itp.).
praca została zorganizowana przez urzędników, którzy byli odpowiedzialni za rozwój, kontrolę i eksploatację dróg i mostów, a także komunikację. Kronikarz Felipe Guaman Poma de Ayala zauważył, że władze te zostały wybrane wśród szlachetnych krewnych Inków, mieszkańców Cusco. Było trzech głównych urzędników: kierownik dróg królewskich, kierownik mostów, kierownik chasquis. Było też kilku amojonadorów lub budowniczych zabytków.
elementy Architektoniczneedytuj
Hyslop zauważył, że nie ma standardu budowy dróg, ponieważ drogi były ustawione w tak zróżnicowanych środowiskach i krajobrazach.
jezdnia i chodnikedytuj
w górach i wysokich lasach do układania kostki brukowej używano precyzyjnie ułożonych kostek brukowych, układając je płaską powierzchnią ku górze, starając się uzyskać jednolitą powierzchnię. Jednak nie wszystkie drogi były wybrukowane; w Andyjskiej Punie i na przybrzeżnych pustyniach droga była zwykle wykonywana z upakowanej ziemi, piasku lub po prostu pokrywając łąki glebą lub piaskiem. Istnieją również dowody nawierzchni z włókien roślinnych, takich jak na drodze Pampa Afuera w Casma (Departament Áncash, Peru).
szerokość jezdni wahała się od 1 do 4 metrów (3,3 do 13,1 stopy), 245, chociaż niektóre z nich mogły być znacznie szersze, takie jak 25-metrowa droga prowadząca do Huánuco Pampa. Część systemu drogowego Cusco do Quito, która była najbardziej ruchoma, miała szerokość zawsze przekraczającą 4 metry (13 stóp), nawet na obszarach rolniczych, gdzie ziemia miała wysoką wartość. Niektóre części osiągały szerokość 16 metrów (52 stopy).W pobliżu ośrodków miejskich i administracyjnych widać dwie lub trzy drogi zbudowane równolegle.Maksymalna odnotowana szerokość na północnej drodze przybrzeżnej wynosi 35 metrów (115 stóp), podczas gdy średnia szerokość na południowej drodze przybrzeżnej wynosi 8,5 metra (28 stóp).
ściany boczne i rzędy kamienneedytuj
kamienie i Mury służyły do zaznaczania szerokości drogi i sygnalizowania jej. Na wybrzeżu i w górach dostępność materiałów budowlanych, takich jak kamień i błoto do przygotowania adobes, pozwoliła zbudować ściany po obu stronach drogi, aby odizolować ją od gruntów rolnych, tak aby wędrowcy i karawany podróżowały bez wpływu na plony. Na płaskowyżach i na pustyniach mury te najprawdopodobniej zapobiegały pokrywaniu drogi przez piasek. W przypadku braku murów, drogi w bardziej opuszczonych miejscach wykorzystywały również kamienne rzędy i drewniane słupy wbijane w piasek jako wyznaczniki trasy. Kamienne rzędy budowano z kamieni o podobnych rozmiarach i kształtach, umieszczonych obok siebie i umieszczonych na jednej lub obu krawędziach drogi, ułożonych w rodzaj krawężnika. W niektórych przypadkach zaobserwowano, że boki tych kamieni były obramowane.
Bruzdyedytuj
chociaż nie jest to ściśle element konstrukcyjny używany do wyznaczania krawędzi drogi, istnieją przypadki, w których bruzdy wyznaczają drogę po obu stronach. Przykłady tych bruzd znaleziono w strefie przybrzeżnej położonej na południe od dzielnicy Chala w Arequipa.
mury oporowe
mury oporowe zostały wykonane z kamieni, adobów lub błota i zostały zbudowane na wzgórzach. Ściany te zawierały wyrównujące wypełnienia, które tworzyły platformę drogi lub wspierały glebę, która w przeciwnym razie mogłaby ślizgać się po zboczu, jak to zwykle widać w poprzecznych drogach prowadzących do wybrzeża z gór.
drenaż
drenaż rowami lub przepustami był częstszy w górach i dżungli ze względu na ciągłe opady deszczu. Na pozostałych odcinkach dróg odprowadzanie wody deszczowej odbywało się poprzez układ przegubowy oparty na kanałach podłużnych i krótszych kanałach, poprzecznie do osi drogi. Wzdłuż zboczy gór stosowano mury oporowe i są podobne do tych, które służyły do podtrzymywania tarasów. Podczas przekraczania terenów podmokłych drogi były często podparte murami podporowymi lub budowane Na Groblach.
znaki Drogoweedytuj
w podanych odległościach kierunek drogi był oznaczony kamiennymi stosami (w języku hiszpańskim mojones), rodzaj kamieni milowych, Zwykle umieszczonych po obu stronach drogi. Były to kolumny z dobrze ułożonych kamieni z kamieniem pokonującym i często strategicznie ustawione na wzniesieniach, aby być zauważonym z dużych odległości.
apachety (Południowoamerykańskie cairny) były kopcami kamieni o różnych rozmiarach, utworzonymi przez stopniowe gromadzenie się przez podróżników, którzy złożyli kamienie jako ofiarę, aby zachować swoją podróż przed niepowodzeniami i umożliwić jej pomyślne zakończenie. Apachety znajdowały się na poboczu dróg w miejscach przejściowych, takich jak przepustki lub „punkty zainteresowania” dla podróżnych. Praktyka ta została potępiona za swój pogański charakter w czasie Kolonii i Wicekrólestwa, kiedy kapłanom nakazano ich demontaż i posadzenie krzyży. Nie zaprzestano jednak tradycji wykonywania apachet, a krzyżom i ołtarzom różnej wielkości towarzyszyły kamienne kopce.
Obrazy i makietyedytuj
niektóre miejsca, takie jak schrony skalne lub klify, pokazują malowidła skalne obok dróg, co można zinterpretować jako wzmocnienie sygnalizacji. Ogólnie zoomorficzne malowane przedstawienia odpowiadają stylizowanym wielbłądom, w typowym dla Inków designie i kolorze. Znajdują się również figury wyrzeźbione bezpośrednio na kamieniu.
skały o różnej wielkości po stronie drogi mogą reprezentować kształty gór lub ważnych lodowców regionu, jako wyraz sakralizacji geografii; mogą składać się z jednej lub więcej skał.
CausewaysEdit
na terenach wilgotnych budowano nasypy w celu wytworzenia grobli, w skalistym terenie konieczne było wykopanie ścieżki w skale lub przepchnięcie jej przez sztuczny taras z murami oporowymi.niektóre ważne groble, takie jak na wybrzeżu jeziora Titicaca, zostały zbudowane w celu uwzględnienia okresowych zmian poziomu jeziora ze względu na naprzemienne pory deszczowe i suche. Miały kamienne mosty, aby umożliwić swobodny przepływ wody pod nimi.
Schodyedytuj
aby przezwyciężyć ograniczenia nałożone przez szorstkość reliefu i niekorzystne warunki środowiskowe, inżynierowie Inca zaprojektowali różne rozwiązania. Na skalistych wychodniach droga stawała się węższa, dostosowując się do orografii z częstymi zakrętami i murami oporowymi, ale na szczególnie stromych zboczach budowano lub wykuto w skale schody lub podjazdy.
Mostkiedytuj
w całym systemie drogowym było wiele rodzajów mostów i czasami budowano je parami.: 245-46 niektóre mosty były wykonane z równoległych kłód połączonych linami i pokryte ziemią i włóknami roślinnymi wspartymi na kamiennych przyczółkach, podczas gdy inne były zbudowane z kamiennych płyt spoczywających na piętrzących się kamieniach. Jedną z trudności przy tworzeniu drewnianych mostów było uzyskanie kłód. Czasami robotnicy, którzy budowali mosty, musieli przynosić drewno z bardzo daleka. Drewniane mosty były wymieniane co osiem lat.: 637
budowa mostów została wykonana przy pomocy wielu pracowników. Oznaczało to przede wszystkim konstrukcje przyczółków, Zwykle wykonanych z kamienia zarówno szorstkiego, jak i ubranego. MUR mógł być nawet bardzo dobrze dopasowany, bez dowodów na użycie zaprawy do utrzymywania kamieni na miejscu.:638 Inkowie, nie mając żelaza, stosowali metodę obróbki kamienia, która używała prostych narzędzi, takich jak młoty, do tłuczenia skał w taki sposób, że kontury górnej skały pasowały do konturów skały poniżej, tak że szwy pasowały idealnie bez zaprawy.:310W przypadku prostych mostów z bali konstrukcja została wykonana poprzez umieszczenie serii kłód nad wystającymi laskami.: 632 kamienne mosty mogły rozciągać się na krótszych długościach i wymagały budowy płytszych rzek . Niektóre płyty zostały umieszczone nad przyczółkami i pośrednimi kamiennymi filarami, gdy było to konieczne. Niedawno odkryto w Boliwii bardzo specjalny kamienny most składający się ze stosunkowo niewielkiego otworu umożliwiającego przepływ strumienia i dość imponującego kamiennego wału wypełniającego strony doliny, aby umożliwić przejście na nią drogi.
do przekraczania rzek płaskich brzegów używano połączonych ze sobą pływających trzcin, tworzących rząd łodzi totora umieszczonych obok siebie i przykrytych deską totory i ziemi.:632
mosty linowe Inków zapewniały również dostęp przez wąskie doliny. Most przez rzekę Apurímac, na zachód od Cusco, rozciągał się na odległość 45 metrów (148 stóp). Mosty linowe musiały być wymieniane mniej więcej co dwa lata: w tym celu gminy wokół przeprawy przez rzekę zostały wkomponowane w mitę pod budowę nowego mostu, natomiast Stary Most został przecięty i wpuszczony do rzeki. Ten typ mostu został zbudowany z lin włókien roślinnych, takich jak Ichu (Stipa ichu) włókna typowe dla Altiplano, które zostały połączone ze sobą w postaci sznurów i lin, które stanowiły Kable podłogowe mostu, dwie poręcze i niezbędne połączenia między nimi.
wąwozy były czasami krzyżowane przez wiszące kosze lub oroje, które mogły rozciągać się na odległości ponad 50 metrów (160 stóp).
TunnelEdit
aby dostać się do słynnego mostu linowego Apurímac, droga musiała dotrzeć do najwęższego odcinka wąwozu: w tym celu droga została przecięta wzdłuż naturalnego uskoku w stromą skałę doliny i wyrzeźbiono tunel, aby ułatwić drogę. Tunel miał szereg bocznych otworów pozwalających na wejście światła. Nie ma śladów innych tuneli wzdłuż dróg Inków.
Wyposażenieedytuj
Garcilaso de la Vega podkreśla obecność infrastruktury w systemie dróg Inków, gdzie w całym Imperium miejsca noclegowe dla urzędników państwowych i posłańców chasqui były wszechobecne, dobrze rozmieszczone i dobrze zaopatrzone. Żywność, ubrania i broń były również przechowywane i przechowywane w gotowości dla armii Inków maszerujących przez terytorium.
tambos były najliczniejszymi i być może ważniejszymi budynkami w funkcjonowaniu sieci drogowej. Były to budowle o zróżnicowanej architekturze i rozmiarach, których funkcją było głównie zakwaterowanie podróżnych i przechowywanie produktów na ich dostawy. Z tego powodu znajdowały się one w jednodniowym odstępie czasu, choć stwierdzono nieprawidłowości w ich odległościach, prawdopodobnie związane z różnymi czynnikami, takimi jak obecność źródeł wody, istnienie ziemi z produktami rolnymi lub obecność ośrodków preinkaskich. Tambos były prawdopodobnie administrowane przez miejscową ludność, ponieważ wiele z nich jest związanych z osadami z dodatkowymi konstrukcjami dla różnych zastosowań, takimi jak canchas (prostokątne obudowy otoczone murem, prawdopodobnie używane jako zakwaterowanie dla spacerowiczów), oraz collcas i kallancas. Te ostatnie były prostokątnymi budynkami o znacznych rozmiarach, które konkwistadorzy nazywali stodołami ze względu na ich długość. Były one wykorzystywane do ceremonii i zakwaterowania o różnorodnym charakterze: członków Inków lub lokalnych elit, mitimów lub innych podróżników. Tambos były tak częste, że wiele andyjskich regionalnych nazw miejscowości zawiera w nich słowo tambo.
przy drodze czÄ ™ sto spotykaĺ 'y siÄ ™ chasquiwasis, czyli stacje przekaĺşnikowe dla Inkowskiego Ĺ’ Ä … cznika chasqui. W tych miejscach chasquis czekali na wiadomości, które musieli zanieść do innych miejsc. Szybki przepływ informacji był ważny dla Imperium, które było w ciągłej ekspansji. Chasquiwasis były zwykle dość małe i niewiele jest dowodów archeologicznych i badań na ich temat.