język syryjski, język semicki należący do grupy północno-środkowej lub północno-zachodniej, która była ważnym chrześcijańskim językiem literackim i liturgicznym od III do VII wieku. Syriak opierał się na wschodnim aramejskim dialekcie Edessy, Osroëne (dzisiejsza Şanlıurfa, w południowo-wschodniej Turcji), który stał się jednym z głównych ośrodków chrześcijaństwa na Bliskim Wschodzie pod koniec II wieku.
najwcześniejsze inskrypcje Syryjskie pochodzą z pierwszej połowy i wieku; najwcześniejsze dokumenty nie zapisane na kamieniu pochodzą z roku 243.
z powodu sporów teologicznych, syryjscy chrześcijanie podzielili się w V wieku na Kościół Wschodu (tzw. Kościół Nestoriański), czyli Syryjczyków Wschodnich, znajdujących się pod Perską strefą wpływów, i miafizyczną syryjską ortodoksyjną (tzw. Kościół Jakobicki), lub Syryjczyków Zachodnich, znajdujących się pod bizantyjską strefą wpływów. Po tym podziale obie grupy wykształciły odrębne dialekty różniące się głównie wymową i pisaną symboliką samogłosek. Zobacz też: język aramejski.