przed Platonem słowo „filozofia” oznaczało „miłość mądrości” i było praktykowane przez wielu ludzi z niewielkim lub żadnym zastosowaniem spójnych metodologii. Ci ludzie są nazywani przed Sokratesowymi filozofami lub Sofistami. Sofiści postrzegali filozofię jako handel, który mógłby być sprzedawany i sprzedawany. Koncepcja filozofii i studiów filozoficznych, w których stosuje się ścisłe metody logiczne do systematycznego i krytycznego rozpatrywania zagadnień, wywodzi się od Platona i jego dialogów. Szeroko korzystał z logiki nieformalnej, szukając błędów i niespójności w argumentach, był jednym z pierwszych myślicieli stosujących logikę matematyczną. Jego uczeń Arystoteles rozwinął te procesy w logikę nieformalną, która tysiąc lat później położyła podwaliny pod przyszłą myśl naukową.
Platon żył w starożytnym greckim mieście-państwie Ateny. W końcu poznał Sokratesa, który stał się jednym z największych wpływów Platona. Często używał Sokratesa jako głównego bohatera w wielu swoich dialogach, w których Platon szukał odpowiedzi na kwestie polityczne, społeczne, epistemologiczne, metafizyczne i etyczne poprzez dialektyczny dyskurs między postaciami. Prace uważane za jego najbardziej wpływowe to m.in. „Apologia”, „Republika”, „Sympozjum” i „Timeusz”.