komórki Reeda–Sternberga (znane również jako histiocyty lakunarne dla niektórych typów) są charakterystycznymi, gigantycznymi komórkami znajdowanymi w mikroskopie świetlnym w biopsjach osób z chłoniakiem Hodgkina. Zwykle pochodzą one z limfocytów B, klasycznie uznawanych za kalekie komórki germinalne centrum B. W zdecydowanej większości przypadków geny immunoglobulin komórek Reeda-Sternberga zostały poddane zarówno rekombinacji V(D)J, jak i hipermutacji somatycznej, ustanawiając pochodzenie z centrum germinalnego lub komórki centrum postgerminalnego B. Pomimo posiadania genetycznej sygnatury komórki B, komórki Reed-Sternberga klasycznego chłoniaka Hodgkina nie wykazują ekspresji większości genów specyficznych dla komórek B, w tym genów immunoglobulin. Przyczyna tego hurtowego przeprogramowania ekspresji genów nie została jeszcze w pełni wyjaśniona. Prawdopodobnie jest wynikiem rozległych zmian epigenetycznych o niepewnej etiologii, ale jest częściowo konsekwencją tak zwanych „kalekich” mutacji nabytych podczas hipermutacji somatycznej. Patrząc na morze komórek B, nadają tkance wygląd zjedzonej przez ćmy.
komórki Reeda-Sternberga są duże (30-50 mikronów) i są wielojądrowe lub mają dwujądrowe jądro z widocznymi eozynofilowymi jądrami inkluzji (przypominającymi wyglądem „oko sowy”). Komórki Reeda-Sternberga są dodatnie dla CD30 i CD15, Zwykle ujemne dla CD20 i CD45. Obecność tych komórek jest niezbędna w diagnostyce chłoniaka Hodgkina – brak komórek Reeda-Sternberga ma bardzo wysoką ujemną wartość prognostyczną. Obecność tych komórek jest potwierdzona głównie przez zastosowanie biomarkerów w immunohistochemii. Można je również znaleźć w reaktywnej limfadenopatii (takiej jak zakaźne immunoblasty mononukleozy, które są podobne do wyglądu, związane z karbamazepiną limfadenopatie) i bardzo rzadko w innych typach chłoniaków nieziarniczych. Anaplastyczny chłoniak wielkokomórkowy może również wykazywać komórki podobne do RS.