pierwsze ujęcie dokumentu Eugeniusza Jareckiego „Król” to wstęga drogi w odległym kraju, kamera nisko przy drodze i jej Krzaki, jak samochód z włączonymi światłami, daleko w oddali, coraz bliżej. Nie byle jaki samochód: srebrny Rolls-Royce z 1963 roku, który należał do Elvisa Presleya i który firma produkcyjna kupiła w celu nakręcenia filmu. Aby zrobić to zdjęcie, operator kamery i kierowca musieli współpracować; to oczywiście nie był przypadek, ale wyrachowany moment. Większość „Króla” opiera się na podobnych pomysłach. Domniemanym tematem Jareckiego jest nie tylko spuścizna Presleya, ale przede wszystkim amerykańska maszyna sławy, która znajduje odzwierciedlenie w innych dziedzinach, zwłaszcza w Polityce; interesuje go pokazanie, jak Elvis reprezentuje „amerykański sen” i na przykład „amerykańską historię”, jako część większego celu pokazania, jak Ameryka przeszła od Elvisa do Trumpa. Ale film robi to w boleśnie uproszczonych terminach, z fragmentami historii w stylu encyklopedii, autentycznie bolesnymi, ale bezpodstawnymi przemyśleniami na temat „jak się tu dostaliśmy” i dziwnym poleganiem na komentarzach gwiazd, którym brakuje szczególnego związku z Presleyem, i którzy w końcu tłumią prawdziwe spostrzeżenia osób nie-celebrytów, które to robią. W rezultacie „król” nie jest tak bardzo diagnozą, jak jest częścią mediascape, który rozpoznaje.
cały łuk „Króla” śledzi chronologicznie życie Presleya: the Rolls pojawia się w Tupelo w stanie Missisipi, a następnie udaje się do innych miast, które miały znaczący wpływ na jego życie i pracę—Memphis, Nashville, Nowy Jork, Hollywood i Las Vegas—wraz z wycieczką (bez Rollsa) do Bad Nauheim w Niemczech Zachodnich, gdzie Presley stacjonował podczas służby wojskowej w latach 1958-1960. Kolaż wywiadów, wykonanych wewnątrz samochodu, a także innych wykonanych na miejscu lub w studio, daje twardy zarys historii życia Presleya, przeplatany błyskotliwymi spostrzeżeniami na temat jego doświadczeń. Jarecki spostrzegawczo odwiedza dom w Tupelo, który nie jest słynnym miejscem urodzenia Presleya, ale drugim domem, w którym mieszkał, gdy jego ojciec został uwięziony za zły czek. W trakcie tego bocznego paska Aluzyjna metoda Jareckiego okazuje się oświecająca: udaje się do pobliskiego miasta Parchman, na farmie więziennej, gdzie przetrzymywany był ojciec Presleya, Vernon, i filmuje krótki solowy występ starszego muzyka bluesowego Leo „Bud” Welcha, czarnoskórego człowieka i współczesnego Presleya, który słyszał go na początku i który podaje definicję swojej pracy, która (bez płci) może wytrzymać wieki: „The blues ain’ t nothing but a good man feeling bad.”
„The King” szczerze konfrontuje się z rasową Polityką Sztuki i popularności Presleya—jego wizytami w czarnych kościołach w Memphis, jego pasją do muzyki czarnych artystów (których w oddzielonym mieście musiał zobaczyć po kryjomu) i ekspresowym wysiłkiem sama Phillipsa z Sun Records (gdzie Elvis miał swoje pierwsze przeboje), aby znaleźć białego piosenkarza, który wystąpi jak czarny artysta. Jarecki przedstawia rażące i celowe przywłaszczenie kulturowe Presleya i Phillipsa z różnych punktów widzenia: jako forma oporu wobec segregacji, autentyczny wysiłek, aby uhonorować muzyków, których kochali, ale także droga do bogactwa i sławy, która pozostawiła tych muzyków za sobą, nie nagrodzonych i nierozpoznanych. (Identyfikuje również Memphis jako muzyczne rozdroże i podkreśla wpływ Presleya przez muzyków country i komercyjnego popu, jak również.) Na początku filmu Chuck D omawia tekst z jego piosenki „Fight The Power” z 1989 roku: „Elvis był bohaterem dla większości. Ale on nigdy nic dla mnie nie znaczył. Ten frajer był rasistą.”Ale później w filmie Chuck D – w innym klipie z wywiadem z Jareckim—zostaje przywrócony, aby zaprzeczyć samej koncepcji przywłaszczenia kultury, tak jakby teraz, w świetle dłuższego doświadczenia, daje wsteczne błogosławieństwo Presleyowi, że Jarecki jest zbyt chętny do przyjęcia i emblazonowania w filmie. (Van Jones natomiast krytykuje Presleya jako „przywłaszczającego sobie kulturę” i zastanawia się, dlaczego Jarecki tak chętnie „ratuje” go przed zarzutem.)
Presley zyskał sławę, oczywiście, z hip-drżącą erotyczną szczerością, która była nowa we współczesnej erze mass mediów i która została wzmocniona przez telewizję. Jego przyjaciel z liceum, Jerry Schilling, wspomina Elvisa jako obecność, nawet wtedy, w duchu Marlona Brando i Jamesa Deana, a patriarchowie kraju zareagowali z oburzeniem i przerażeniem na Presleya i wzrost rock and rolla. Choć rock miał tu zostać, sam Presley został zdjęty ze sceny i doprowadzony do porządku, gdy został powołany do wojska, w 1958 roku. Dwa lata służby wojskowej Presleya to sedno filmu, moment krytyczny-Pierwszy, ponieważ, jak mówi Schilling, przeszedł z outsidera do Insidera, z bohatera rebeliantów do establishmentu – ” Elvis opuścił miasto jako James Dean, a wrócił nieco jako John Wayne.”Po drugie, ponieważ prawdopodobnie został wprowadzony w czasie służby wartowniczej do recepty, do której się uzależnił. Po trzecie, ponieważ w ciągu dwóch lat nieobecności świat muzyki pop szybko się zmienił, a kiedy wrócił do życia cywilnego, w 1960 roku, jego dni jako oryginalnego wykonawcy były za nim i pod wpływem swojego menedżera, pułkownika Toma Parkera, znalazł coś innego: Hollywood; następnie Las Vegas.
tymczasem nastały lata sześćdziesiąte, a Presley wydawał się od nich odległy. Presley, biały muzyk, który staje się bogaty i znany z grania muzyki czarnych ludzi, i Biała Gwiazda Hollywood, gdy nie było czarnych muzyków porównywalnie wybitnych w Hollywood, nie brał udziału w Ruchu Praw Obywatelskich ani nie mówił za nim. Weteran armii, który swoją miarę sukcesu zawdzięczał wizerunkowi publicznemu wynikającemu z jego służby, nie wypowiadał się przeciwko wojnie w Wietnamie. (Zgłosił się do pracy dla prezydenta Richarda Nixona w kampanii antynarkotykowej; „Król” wspomina o tym tylko przelotnie, ale historia jest tematem niezwykle wnikliwego fabularyzowanego filmu „Elvis & Nixon” z 2016 roku, autorstwa Lizy Johnson.) „Król” prowadzi politykę za pomocą serii wirtualnych znaczników: w miarę jak film przechodzi przez karierę Presleya, oferuje serię kciuków w górę i kciuki w dół do działań i decyzji Presleya, czy to za pomocą wskazówek muzycznych, milczenia w ciąży, czy burzliwych uwag uczestników filmu. Ethan Hawke (który jest również jednym z producentów filmu) mówi, że na każdym kroku Presley brał pieniądze (zamiast cokolwiek bardziej artystycznie satysfakcjonującego wyboru). Mike Myers nazywa celebrytę ” przemysłową chorobą kreatywności.”Emmylou Harris mówi o samotności Presleya jako tragicznej.
film sugeruje, że fizyczne żniwo jego pobytu w Las Vegas zwiększyło jego uzależnienie od używek i tabletek nasennych, co doprowadziło do jego śmierci w wieku czterdziestu dwóch lat w 1977 roku. Bardzo wzruszające jest oglądanie wywiadów z ludźmi, którzy znali Presleya, takimi jak jego koledzy z liceum Schilling i George Klein; jego Była dziewczyna (jako supertitle identyfikuje ją) Linda Thompson; nieżyjący już Scotty Moore (który zmarł w 2016 roku), gitarzysta, który pracował z Presleyem przy sesjach The Sun Records; i Earlice Taylor, były sąsiad w Memphis. Jest wspaniałe pół godziny wnikliwej refleksji na temat kariery Presleya.
ale zbyt często Jarecki preferuje dźwięk, klip wideo, czy powierzchowne rozmyślanie nad bezpośrednim kontaktem ze światem Presleya i tymi, którzy mają o nim wiedzę z pierwszej ręki-lub z uczestnikami nie-gwiazdami, których perspektywa jest ignorowana. W ramach muzycznej spuścizny Presleya—a także odzyskania jego autentycznego źródła w czarnej muzyce—Jarecki pokazuje studentów na zajęciach w Stax Music Academy w Memphis, a następnie wprowadza grupę do Rolls, aby zaśpiewać „Chain of Fools” a cappella (i porywająco), zatłoczoną w swoich miejscach. To, co ci studenci mają do powiedzenia na temat Presleya, jego muzyki i jego dziedzictwa, byłoby znacznie bliższe tematowi filmu niż to, co wnieśli niektórzy starsi Celebryci Hollywood. Ale Jarecki przewrotnie nie pozwala im nic powiedzieć. (Zamiast tego dyrektor chóru Szkoły, Justin Merrick, zostaje zwerbowany przez Jareckiego jako gadająca Głowa.) Rolki przechodzą ulicami głównie czarnych dzielnic, a Jarecki filmuje przez okno, łapiąc przechodniów, jakby wystarczyła ich cicha obecność.
pomimo sporadycznej obecności Jareckiego na ekranie i głosu na ścieżce dźwiękowej, film nie pokazuje jego wysiłków w śledztwie, metod postępowania, przesłanek, spotkań. Jarecki nakręcił fragmenty „króla” na długo przed wyborami w 2016 roku. Czy jego spojrzenie na Presleya, na Amerykę, na sam film zmieniło się wraz z wynikami wyborów? Nie powiedział. Pokazywanie pracy jest równie ważne dla dokumentalistów, jak dla matematyków—szczególnie w przypadku dokumentu takiego jak „król”, w którym jest tak wiele pracy, tak wiele elementów, które zostały wycięte, złożone, wypolerowane i ściśnięte, aby połączyć się w tym celu. Skąd pochodzą te informacje? Jak powstaje? Jakie osobiste doświadczenie wchodzi w jego tworzenie, jakie pomysły wyłaniają się z tego doświadczenia? Filmowanie, które integruje proces z produktem końcowym, jest kluczowym nurtem we współczesnym filmie dokumentalnym i wiąże się z czymś więcej niż tylko z poczuciem estetyki i etyki twórców. Te pytania nie są tylko sprawami teoretycznymi; są to sprawy polityczne o pierwszorzędnym znaczeniu. Zamiast doświadczenia, Jarecki proponuje błyszczące abstrakcje. „Król” trzyma się wysokiej drogi i pozostaje Królewski; choć Rolls jest na drodze, film rzadko dotyka ziemi.