Magnolia Bigleaf znajduje się w bogatych lasach mesic; wszelkie zakłócenia, które pozwalają uzyskać więcej światła do ziemi, są korzystne dla ustanowienia magnolii bigleaf, ale pomimo stosunkowo szybkiego wzrostu, gdy stymulowany przez więcej światła, inne podszycia i Drzewa baldachimowe/sadzonki są zwykle w stanie wyrosnąć i wyprzedzić konkurencję. To dobrze pasuje do rośliny, ponieważ jest tolerancyjna na niski poziom światła; nie potrzebuje pełnego słońca, aby przetrwać po ustaleniu (jednak nie toleruje pełnego cienia). Naturalna regeneracja jest dość ograniczona ze względu na niedobór dojrzałych, nasiennych roślin i fakt, że populacja tego drzewa składa się głównie z szeroko rozproszonych osobników. Ponadto gatunek ten jest nękany przez słaby zestaw nasion (najprawdopodobniej z czynników ograniczających wymienionych powyżej) i niską żywotność nasion, cechę podzielaną przez jego kuzyna i częstego współpracownika na wolności w Appalachach, Fraser magnolia.
Ashe magnolia jest rzadkim krzewem, wyjątkowo małym drzewem, które można znaleźć tylko wzdłuż urwisk i wąwozów przylegających do rzeki Apalachicola na Florydzie, wraz z kilkoma innymi rzadkimi roślinami unikalnymi dla tego obszaru, takimi jak cis Florida i Torreya Florida. Przypomina typowy subsp. macrophylla, ale ma krótsze, szersze liście, mniejsze kwiaty i dłuższe owoce. Kwiaty o średnicy od 150 do 200 mm kwitną późną wiosną i są białe z różowo-fioletowymi plamkami na wewnętrznych tepalach. Owoce są spożywane przez dzikie zwierzęta, ale z powodu ich niedoboru nie stanowią znaczącej części diety żadnego stworzenia.
w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych, zwłaszcza w Alabamie i okolicach, Magnolia macrophylla jest czasami nazywana „cowcumber magnolia”, w przeciwieństwie do znacznie mniejszych liści ogórka-drzewo magnolia, M. acuminata.