tożsamość grupy społecznej jest skonstruowana z narracji i tradycji, które są tworzone, aby dać jej członkom poczucie wspólnoty. Grupa społeczna może być małą, spójną jednostką (jak rodzina), której członkowie są wszyscy znani. Grupa społeczna może być Andersońską „wyimaginowaną społecznością” opartą na nacjonalizmie. Niezależnie od wielkości i złożoności grupy społecznej, grupa musi budować i utrzymywać tożsamość, która jednoczy jej członków. Używam terminu „pamięć zbiorowa”, aby opisać historie, artefakty, Jedzenie i picie, symbole, tradycje, obrazy i muzykę, które tworzą więzi łączące członków.
dyskurs pamięci zbiorowej rozpoczął się od pracy Emile ’ a Durkheima. Chociaż Durkheim nigdy nie używał terminu „pamięć zbiorowa”, zauważył, że społeczeństwa wymagają ciągłości i połączenia z przeszłością, aby zachować społeczną jedność i spójność. Jego badania nad tradycyjnymi tradycjami religijnymi sugerowały, że rytuały przekazywały tradycyjne wierzenia, wartości i normy, a wspólne rytuały dawały poczucie „zbiorowego ożywienia”, transcendencji jednostki i profanum w zjednoczoną świętą grupę. Durkheim stwierdził, że myśl kolektywna wymaga od jednostek fizycznego połączenia się w celu stworzenia wspólnego doświadczenia, które było wspólne dla grupy. Ponieważ zbiorowe doświadczenie musujące wymagało fizycznego zgromadzenia społeczności, ważne było, aby grupy opracowały metody rozszerzania tej jedności, gdy grupa się rozpadła. Wierzył, że totemy, naturalne przedmioty, które zostały uznane za święte, mają ogromną moc i sugerują, że zapewniają one jednostkom urządzenie do indywidualnego pamiętania jedności musującego doświadczenia grupowego. Chociaż Durkheim twierdził, że kolektywne ożywienie zapewniło przeniesienie przeszłości do teraźniejszości, jego nacisk na kolektywną myśl opierał się na indywidualnej pamięci oraz obchodach i totemach, które wyzwalały te wspomnienia.
chociaż prace Durkheima badały tradycyjne społeczeństwa, interesujące jest rozważenie wydarzeń po atakach z 11 września 2001 w tym kontekście. Spontaniczne działania upamiętniające wybuchły w całych Stanach Zjednoczonych. Ludzie zbierali się przez cały dzień i noc, czuwali przy świecach i oznaczali teren kwiatami, świecami, plakatami, rysunkami kredą i flagami. Liczni uczestnicy dyskutowali o poczuciu wspólnoty, która istniała wśród różnych jednostek. W całym kraju jednostki opuszczały spontaniczne grupy i potrzebowały przedmiotu totemicznego, aby zachować poczucie solidarności i jedności. Flaga Amerykańska stała się zbiorowym przedmiotem totemicznym, który stanowił połączenie ze zbiorowymi, musującymi doświadczeniami, symbolizując Solidarność „amerykańskiego klanu”.
Maurice Halbwachs, student Durkheim, jest pierwszym socjologiem, który użył terminu „pamięć zbiorowa”, a jego praca jest uważana za fundamentalne ramy dla badania pamięci społecznej. Halbwachs zasugerował, że cała pamięć indywidualna została skonstruowana w ramach struktur i instytucji społecznych. Twierdził, że indywidualna pamięć prywatna jest rozumiana tylko w kontekście grupowym; grupy te mogą obejmować rodziny, organizacje i państwa narodowe. Halbwachs argumentował, że jedynymi indywidualnymi wspomnieniami, które nie są konstruowane w kontekście grupy, są obrazy ze snów. Wierzył, że sny różnią się od praktycznie każdej innej ludzkiej myśli, ponieważ brakuje im struktury i organizacji. Jednostki organizują i rozumieją wydarzenia i pojęcia w kontekście społecznym, a zatem zapamiętują je w sposób, który „racjonalnie” porządkuje i organizuje je poprzez tę samą konstrukcję społeczną. Halbwachs stwierdził, że każda pamięć zbiorowa zależy od określonych grup, które są określone przez przestrzeń i czas; Grupa konstruuje pamięć, a jednostki wykonują pracę zapamiętywania.
Halbwachs dalej rozwijał Durkheimiowską koncepcję utrzymania musowania w okresach izolacji grupowej i spokoju społecznego. Durkheim stwierdził, że totemy nieustannie przypominają członkom grupy o jej zachwytach. Halbwachs rozszerzył ideę totemów O wydarzenia okolicznościowe, które służą jako przypomnienie zbiorowej pamięci. Halbwachs zasugerował, że wydarzenia okolicznościowe były ważne dla wzmocnienia autobiograficznych wspomnień, które jego zdaniem zanikały z czasem bez okresowego wzmacniania pamięci. Coroczne obchody rocznicy 11 września, spotkania ocalałych, pogrążonych w żałobie i innych osób, które nie doświadczyły bezpośrednio ataków, zapewniają ciągłe wzmacnianie pamięci apelem zmarłych, dudami, recytacjami i darami kwiatowymi.
wreszcie Halbwachs odchodzi od podejścia Durkheimiańskiego, przyjmując instrumentalne podejście presentystyczne do pamięci zbiorowej. W podejściu presentystycznym stwierdza się, że na społeczne konstrukcje pamięci wpływają potrzeby teraźniejszości. Halbwachs stwierdził, że pamięć zbiorowa jest kształtowana przez obecne problemy i rozumienie. Grupy wybierają różne wspomnienia, aby wyjaśnić bieżące problemy i obawy. Aby wyjaśnić teraźniejszość, liderzy grupy rekonstruują przeszłość za pomocą racjonalizacji, aby wybrać, które wydarzenia zostaną zapamiętane, te, które zostaną wyeliminowane, i zmienić kolejność wydarzeń, aby dostosować je do narracji społecznej .
Pierre Nora rozszerza instrumentalny presentyzm Halbwachsa, stwierdzając, że zbiorowa pamięć jest używana przez grupy do interpretacji przeszłości, a jednak wspomnienia te stają się oderwane od przeszłości. Nora twierdziła ponadto, że grupy wybierają pewne daty i osoby do upamiętnienia, celowo eliminują innych z reprezentacji (amnezja zbiorowa) i wymyślają tradycje wspierające pamięć zbiorową. Zauważył, że reprezentacje pamięci zbiorowej to te, które zostały wybrane przez sprawujących władzę; pamięć zbiorowa jest zarówno narzędziem, jak i przedmiotem władzy. Nora twierdziła, że wraz z pojawieniem się nowoczesności tradycje traciły społeczne znaczenie i znaczenie. W konsekwencji zakłada, że elity w społeczeństwie wytwarzały „symulacje naturalnej pamięci”, które wspierały wschodzące państwa narodowe.
„wynalazek tradycji” Erica Hobsbawma jest rozwinięciem interpretacji pamięci zbiorowej we współczesności. Hobsbawm sugeruje, że zmiany społeczne, które nastąpiły w wyniku nowoczesności, zniszczyły obyczaje i wymagały ustanowienia i modyfikacji nowych tradycji w celu ustanowienia władzy, kontroli społecznej i solidarności. Te wymyślone tradycje odciskają pewne wartości, przekonania i normy, które sugerują ciągłość nieistniejącej przeszłości i tworzą tożsamość społeczną, a rytuały i symbole są używane do jednoczenia i pobudzania nowoczesnego społeczeństwa.
zarówno Halbwachs, jak i Nora sugerują, że „pamięć zbiorowa” każdej grupy jest w rzeczywistości zmanipulowaną konstrukcją tych, którzy zachowują moc i status, aby zdefiniować te wspomnienia. David Lowenthal dołącza do chóru instrumentalnych prezenterów. Sugeruje on, że historie narodowe są konstruowane w celu uwzględnienia obecnych interesów i przytacza rozwój i utowarowienie przemysłu dziedzictwa i nostalgii w brytyjskich miejscach dziedzictwa jako przykłady tej konstrukcji społecznej. Foucault zasugerował również, że postmodernistyczna desakralizacja tradycji stworzyła społeczną pustkę, wypełnioną działalnością pamiątkową, używaną jako narzędzie władzy politycznej.
John Bodnar niesie instrumentalny prezentyzm jeszcze dalej niż Halbwachs. Bodnar twierdzi, że pamięć Publiczna nie jest dokładnym odzwierciedleniem przeszłości, ale koncentruje się na potrzebach zarówno teraźniejszości, jak i przewidywanej przyszłości. Włączenie przyszłości do debaty teraźniejszości / przeszłości potwierdza przesłankę pamięci jako kwestionowanej konstrukcji społecznej, która chroni siłę status quo. Bodnar rozróżnia słownictwo i reprezentację oficjalną. Wspomnienia potoczne pochodzą od ludzi i są używane do wyjaśnienia tych wydarzeń, które najbardziej natychmiast wpływają na masy. Oficjalna pamięć jest tworzona w celu stabilizacji status quo. Uświęcenie oficjalnej pamięci sugeruje, że pamięć została wybrana przez jakąś grupę, która uzyskała moc reprezentowania i interpretowania tych wspomnień.
w ciągu ostatnich dwudziestu lat badania nad pamięcią były wykorzystywane do zbadania związku między pamięcią a traumą. Kenneth Foote, geograf kulturowy, zbadał, w jaki sposób przestrzeń fizyczna jest wpływana przez tragiczne i gwałtowne wydarzenia Amerykańskie. Stwierdza, że istnieją cztery możliwe sposoby, w jakie społeczeństwa zmieniają krajobrazy będące miejscami przemocy i/lub tragedii: uświęcenie, oznaczenie, naprawienie i zatarcie. Miejsca brutalnej tragedii są uświęcane, gdy społeczeństwo przekształca wcześniej profanowane miejsce do statusu Świętego. Miejsce uświęcone jest miejscem publicznym, które jest zarezerwowane dla pamięci konkretnej osoby lub grupy ludzi; zazwyczaj jest to trwały znacznik, który został oficjalnie wyświęcony podczas jakiejś formy ceremonii poświęcenia. Te lokalizacje są geograficznie oddzielone i są utrzymywane przez długi czas. Miejsca wyznaczone są oznaczone jako miejsca specjalne, ale nie mają konotacji poświęconej przestrzeni. Strony te są „odsłonięte, a nie poświęcone” (s. 18). Foote stwierdza, że wyznaczone miejsca zazwyczaj są miejscami, które z czasem mogą stać się konsekrowane, zasadniczo są to ” miejsca pamięci w toku.”Witryny reprezentujące przyczyny mniejszości lub” raz w życiu ” dziwaczne wydarzenia mogą również stać się wyznaczonymi witrynami. Strony mogą również zostać naprawione; naprawione strony usuwają dowody przemocy/tragedii i wracają do poprzedniego użytku publicznego. Zatarcie, zwykle zarezerwowane dla brutalnych tragedii, które wywołują wstyd społeczności, usuwa witryny z użytku publicznego; budynki i zabytki związane z terenem są eliminowane i nie ma oficjalnej wzmianki ani znacznika identyfikującego teren. Prace Foote ’ a poparte są badaniem pomników poświęconych tym, którzy zginęli z powodu terroryzmu od 1988 roku. Istnieją oczywiste przykłady uświęcenia, poświęcenia i sprostowania w miejscach bombardowania Pan Am 103, World Trade Center, Pentagonu i w Shanksville w Pensylwanii.
Anderson, Benedict. 2006. Imagined Communities: Reflections on The Origin and Spread of Nationalism, revised edition. Verso
Bodnar, John. 1993. Przerabianie Ameryki. Princeton NY: Princeton University Press.
Durkheim, Emile. 1995. Elementarne formy życia religijnego, przeł. Karen Fields. New York: The Free Press.
1993. Shadowed Ground: America ’ s Landscapes of Violence and Tragedy. Austin: University of Texas Press.
Foucault, M. 1977. Język, Kontrpamięć, praktyka: wybrane eseje i wywiady, przeł. DF Bouchard, S. Simon. Ithaca NY: Cornell University Press.
Halbwachs, Maurice 1992 . O pamięci zbiorowej, wyd. i trans. Lewis Coser. Chicago, Illinois: University of Chicago Press.
Hobsbawm, Eric i Terence Ranger. 1992. Wynalazek tradycji. New York: Cambridge University Press.
Lowenthal, David. 1985. The Past is a Foreign Country (Cambridge: Cambridge University Press).
„The Era of Commemorations”, Realms of Memory: the Construction of the French Past, Volume III, Lawrence Kritzman ed., trans.by Arthur Goldhammer, New York: Columbia University Press.