Mizrahi Jew, hebrajska liczba mnoga Mizraḥim, ʿEdot Ha-Mizraḥ („grupy etniczne Wschodu”) lub Bene Ha-Mizraḥ („synowie Wschodu”), zwany także orientalnym Żydem, członkiem lub potomkiem około 1,5 miliona Żydów, którzy żyli w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie aż do połowy XX wieku i których przodkowie wcześniej nie mieszkali w Europie. Zbiorczo oznaczone ʿEdot Ha-Mizraḥ (hebr.: „Grupy etniczne Wschodu”) w Izraelu po masowej migracji do kraju po 1948 r.odróżniali się od dwóch innych głównych grup Żydów—Aszkenazyjczyków (tradycja zakorzeniona w Nadrenii) i Sefardyjczyków (tradycja zakorzeniona w Hiszpanii).
do połowy XX wieku społeczności Żydów istniały w całej Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie, a ich różnorodne zwyczaje różniły się lokalizacją. W krajach arabskich, takich jak Maroko, Algieria, Tunezja, Libia, Egipt, Jemen, Palestyna, Jordania, Liban, Irak I Syria, Żydzi mówili językiem arabskim jako językiem ojczystym. W Iranie, Afganistanie i Bucharze (Uzbekistan) posługiwali się językiem perskim (Perski). W Kurdystanie (regionie obejmującym część współczesnej Turcji, Iraku, Iranu, Syrii i Armenii) ich język był nowoczesną odmianą aramejskiego. Społeczności Żydów istniały również w Indiach, innych częściach Azji Środkowej i Chinach.
chociaż garstka Żydów Mizrahi pozostała w niektórych z tych krajów do XXI wieku, zdecydowana większość wyemigrowała do Państwa Izrael po jego utworzeniu w 1948 roku. Wczesne fale imigracji Mizrahi były naznaczone dyskryminacją i złym traktowaniem ze strony tych, którzy już osiedlili się w Izraelu, którzy byli głównie Aszkenazyjczykami. Mimo to stały się integralną częścią Izraelskiego społeczeństwa i Polityki.