Gabriela Mistral (1889-1957), pseudonim Lucila Godoy y Alcayaga, urodziła się w Vicuña w Chile. Córka poety dyletanta, zaczęła pisać wiersze jako nauczycielka wiejska po namiętnym romansie z pracownikiem kolei, który popełnił samobójstwo. Przez wiele lat uczyła w szkole podstawowej i średniej, aż jej poezja stała się sławna. Odegrała ważną rolę w systemach edukacyjnych Meksyku i Chile, działała w komitetach kulturalnych Ligi Narodów, była chilijskim konsulem w Neapolu, Madrycie i Lizbonie. Otrzymała tytuły honoris causa uniwersytetów we Florencji i Gwatemali oraz była honorowym członkiem różnych towarzystw kulturalnych w Chile, a także w Stanach Zjednoczonych, Hiszpanii i na Kubie. Wykładała literaturę hiszpańską w Stanach Zjednoczonych na Columbia University, Middlebury College, Vassar College oraz na University of Puerto Rico.
wiersze miłosne na pamiątkę zmarłych, Sonetos de la muerte (1914), sprawiły, że stała się znana w całej Ameryce Łacińskiej, ale jej pierwszy wielki zbiór wierszy , Desolación, został opublikowany dopiero w 1922 roku. W 1924 roku ukazał się tom poezji „Ternura”, w którym dominuje temat dzieciństwa; ten sam temat, związany z tematem macierzyństwa, odgrywa znaczącą rolę w tomiku „Tala”, wydanym w 1938 roku. Jej kompletna poezja została opublikowana w 1958 roku.