im więcej pracuję z klientami, tym bardziej jestem przekonany, że niektóre z najgorszych rzeczy, które przytrafiają się nam w miejscu pracy, są naszą własną twórczością.
kiedy to mówię, przychodzi mi na myśl kilka konkretnych przykładów. Weźmy na przykład moją klientkę Lizę, która tolerowała swoje błędy publicznie wołane przez swojego menedżera i była przerażona konfrontacją z nim.
i był Mason, który prawie rzucił pracę, bo jego szef nigdy nie dotrzymał obietnicy przyznania mu podwyżki i awansu.
potem jest Teresa, która została przytłoczona nową pracą i założyła, że popełniła duży błąd, akceptując tę rolę.
każdy z nich odczuwał silny ból-ból tak straszny, że był gotowy odejść od tego, co było naprawdę świetną pracą! Ból tych sytuacji zatrzymał ich w jednym z największych przeciwników w miejscu pracy: strachu.
Liza bała się konfrontacji ze swoim menadżerem. Powiedziała mi, że nie myśli, że poradzi sobie z rozmową bez płaczu. Mason był oburzony, że nie dostał obiecanej podwyżki, ale bał się ją podnieść. W końcu, co jeśli jego szef powiedział: „Och, przepraszam, naprawdę nie uważamy, że jesteś tego wart.”A Teresa czuła się zupełnie nieadekwatna. Bała się być postrzegana jako oszust; że nie może być tak kompetentna, jak osoba, która ją zatrudniła, myślała, że jest.
w każdym z tych przykładów—i prawdopodobnie wielu, które można przytoczyć w swojej karierze—strach powstrzymywał ludzi od podejmowania działań.
psychologowie mówią, że kiedy jesteśmy w stanie strachu, narażamy naszą zdolność do racjonalnego przetwarzania myśli i wydarzeń. Nasz mózg chce nas chronić, wysyłając nas w kierunku z dala od punktu bólu.
a „zasada przyjemności” Freuda sugeruje, że prawie we wszystkim, co robimy, naszą misją jest unikanie bólu.
pomyśl o tym: kiedy boli cię ból, czy możesz podjąć ryzyko konfrontacji z menedżerem? Proszenie o podwyżkę, o której nigdy więcej nie wspominano? Albo powiedzieć nowemu szefowi, że potrzebujesz pomocy w nowej pracy?
We wszystkich tych sytuacjach naturalną reakcją jest unikanie. Przestań! Cięcie i uciekaj! Podciągnij kołdry i schowaj się!
jak więc wyjść z bagna strachu i zacząć podejmować kroki w celu rozwiązania tych sytuacji w pracy? Oto prosty, trzystopniowy plan.
Krok 1: przeanalizuj strach
Czy wiesz, że jako ludzie mamy z natury tylko dwa lęki: strach przed głośnymi hałasami i strach przed upadkiem? Te obawy są zaprogramowane w nas, aby zapewnić nam bezpieczeństwo i były przekazywane z pokolenia na pokolenie.
oznacza to, że wszystkie nasze inne lęki są wyuczonymi lękami. Są one wyzwalane przez doświadczenia życiowe, które pobudzały strach w pewnym momencie, a teraz, kiedy jesteśmy w podobnych sytuacjach, ten wyuczony strach jest ponownie wywoływany.
jeśli naprawdę chcesz Rozbroić swój strach, nazwij go. Wyjmij to z szafy. Powieś do wyschnięcia. Badania pokazują, że kiedy wyciągniemy nasze lęki na światło dzienne, możemy zacząć sprawiać, że ten strach wygasa.
aby rzucić światło na swoje lęki, wyjmij dziennik i uzupełnij te zdania:
boję się: (na przykład zwolnienie z pracy.)
ten strach jest spowodowany: (niepewność, która wynika z nie uzyskania potwierdzenia pochwały lub uznania.
w wyniku nie radzenia sobie z tym strachem jestem: (całkowicie zestresowana, nie śpiąca i przybiera na wadze.)
jeśli podejmę konstruktywne kroki, aby rozwiązać ten strach: (będę miał znacznie wyższą jakość życia zawodowego.)
po zidentyfikowaniu, jaki strach cię powstrzymuje, będziesz miał łatwiejszy czas na podjęcie działań, aby go uwolnić.
Krok 2: Stwórz Plan z technikami terapii ekspozycji
kiedy psychologowie pracują z pacjentami, aby przezwyciężyć strach przed pająkami, robią to, podejmując stopniowe małe kroki. Najpierw pokazują im zdjęcie pająka. Następnie umieszczają osobę w pokoju z pająkiem.
następnie dotykają pająka piórkiem, potem rękawiczką, potem gołą ręką i wreszcie trzymają pająka. To proces zwany terapią ekspozycyjną. ten rodzaj terapii ożywia twój mózg wokół strachu, który masz i pozwala ci go ominąć.
to samo możesz zrobić ze swoim miejscem pracy, bez piór i rękawiczek.
w przypadku Lizy zidentyfikowaliśmy trzy działania, które mogłaby podjąć.
po pierwsze, mogłaby poprosić swojego menedżera o cotygodniowe spotkanie, ponieważ trudno jest rozwiązać poważny problem bez żadnej innej ciągłej komunikacji. Następnie ustaliła, że cotygodniowy program spotkań może zawierać zarówno podsumowanie jej osiągnięć, jak i dyskusję o tym, gdzie potrzebuje pomocy od swojego menedżera. To zaangażowałoby ich w wzajemnie wspierającą się rozmowę.
w końcu mogłaby podać wyznaczony czas na wymianę opinii na tym spotkaniu. Pomogłoby to otworzyć zdrową drogę do dzielenia się opinią ze swoim menedżerem, gdzie mogłaby pracować nad rozwiązaniem problemu bycia wezwanym publicznie.
korzystając z koncepcji terapii ekspozycji, możesz zrezygnować z stawiania ultimatum („muszę rzucić tę pracę”) i zamiast tego zaprojektować własny schemat terapii ekspozycji, aby stawić czoła lękowi i podjąć działania.
Krok 3: Wykonaj
we wszystkich trzech tych sytuacjach byliśmy w stanie zaprojektować plany, aby pomóc pracownikom przezwyciężyć ich obawy—a gdy już zrealizowali te plany, byli w stanie rozwiązać problemy.
kiedy Liza prowadziła ustrukturyzowane spotkania ze swoim menedżerem, była w stanie poruszyć swoje obawy o to, że zostanie publicznie wezwana za popełnianie błędów. Kiedy jej menedżer był świadomy jej obaw, byli w stanie współpracować, aby opracować bardziej skuteczne rozwiązanie.
Mason rozwiązał problemy związane z podwyżkami i awansami po konfrontacji z dyrektorem, który był znany z wielkich obietnic i praktycznie żadnych dalszych działań. Teresa zdała sobie sprawę, że ma większą przewagę w swojej nowej pracy, niż sądziła, i nauczyła się wykorzystać ją na swoją korzyść, aby uzyskać o wiele większą widoczność strategiczną w nowej pracy.
Wszystkie o wiele lepsze wyniki niż uleganie strachowi i ucieczka.
Zobacz co Cię sparaliżowało w strachu w pracy. Przeanalizuj ten strach i użyj technik terapii ekspozycji, aby opracować plan i podjąć działania w celu rozwiązania danej sytuacji. To nie jest wygodny proces, ale będziesz zaskoczony tym, co jest po drugiej stronie.
po prostu zapytaj tych wszystkich ludzi, którzy kiedyś bali się pająków.