Nguyen Van Thieu, (ur. 5 kwietnia 1923, Tri Thuy, Prowincja Ninh Thuan, Wietnam—zm. 29 września 2001, Boston, Massachusetts, USA), Prezydent Republiki Wietnamu (Wietnamu Południowego) od 1967 do upadku Republiki w 1975.
syn małego ziemianina, Thiu wstąpił do Viet Minh w 1945 roku, ale później walczył dla francuskiego reżimu kolonialnego przeciwko Viet Minh. W 1954 objął kierownictwo Wietnamskiej Narodowej Akademii Wojskowej, a po 1956 kontynuował służbę pod rządami Ngo Dinh Diem w Wietnamie Południowym. Thiu odegrał ważną rolę w udanym zamachu stanu przeciwko Diem w 1963 roku. W 1965 został szefem państwa w wojskowym rządzie, na czele którego stanął Premier Nguyen Cao Ky. W 1967 został wybrany na prezydenta na mocy ogłoszonej w tym samym roku nowej konstytucji. W 1971 uzyskał reelekcję bez opozycji.
pojawienie się Thiu zbiegło się z początkiem wielkiej interwencja w wojnie przeciwko powstańcom Wietkongu i Wietnamowi Północnemu. Pomimo krytyki autorytarnego charakteru jego reżimu, zachował poparcie Stanów Zjednoczonych w administracji prezydentów USA Lyndona B. Johnsona i Richarda M. Nixona. Nadal umacniał swoją władzę po porozumieniach pokojowych z 1973 roku (w których jego rząd był nieco niechętnym uczestnikiem) i wycofaniu wojsk amerykańskich z Wietnamu Południowego.
komunistyczne zdobycze w północnych prowincjach Wietnamu Południowego na początku 1975 roku skłoniły Thiu do wycofania wojsk do obrony stolicy, Sajgonu (obecnie miasto Ho Chi Minh). Źle zarządzany odwrót przerodził się w obławę, pozwalając siłom komunistycznym otoczyć stolicę. Po kilku dniach stawiania oporu Thieu był przekonany, że jego rezygnacja może pozwolić na wynegocjowanie ugody z wojną. 21 kwietnia 1975 w przemówieniu potępiającym Stany Zjednoczone podał się do dymisji na rzecz swojego wiceprezydenta, Trana Van Huonga, a wkrótce potem opuścił kraj. Wyjechał najpierw na Tajwan, a później do Anglii, gdzie zamieszkał w Surrey, a następnie osiadł w Stanach Zjednoczonych.