przebieg życia Williama Oslera zabrał go z plebanii w kanadyjskiej dziczy, najmłodszego z dzieci duchownego, na prestiżowe stanowisko na Uniwersytecie Oksfordzkim, baroneta i reputację największego żyjącego lekarza na świecie. Naukowiec, lekarz i nauczyciel, Osler nigdy nie dokonał większych odkryć medycznych. Ale napisał przełomowy podręcznik medyczny, zreformował edukację medyczną i zmienił życie tłumów.
choć Osler zawsze prowadził prywatną praktykę lekarską, przez całą swoją karierę był przede wszystkim nauczycielem, badaczem i patologiem i często nie rozdzielał tych trzech. We wszystkich trzech instytucjach, w których wykładał — McGill University, University of Pennsylvania i Johns Hopkins — Osler podkreślał znaczenie praktycznego nauczania, nauczania w laboratorium, przy łóżku i w kostnicy. Głębokie zrozumienie tematu w połączeniu z szybkim dowcipem uczyniło go ulubionym wśród studentów i pacjentów.
naukowiec i humanista, Osler często publikował i był często wzywany do przemawiania na konferencjach medycznych. Jego talent jako pisarza wkrótce doprowadził do prośby Oslera o napisanie podręcznika medycznego; zrobił to, a zasady i Praktyka Medycyny stały się przełomowym podręcznikiem, przechodząc przez osiem wydań za życia Oslera i w sumie szesnaście.
życie Oslera charakteryzowały nie tylko jego osiągnięcia zawodowe. Był hojny dla przyjaciół, znajomych, nawet w pobliżu obcych; domy Oslerów w Baltimore i Oksfordzie były znane z gościnności. Miał poczucie humoru, które pochylił się w kierunku psotnych, i lubił robić kawały na swoich przyjaciół i współpracowników. Dzieci uwielbiały go, a uczucie było odwzajemnione; często mówiono, że wolał ich towarzystwo niż Towarzystwo dorosłych.
Osler nigdy nie przeszedł na emeryturę, ale stanowisko Regius Professor of Medicine na Uniwersytecie Oksfordzkim, przyjęte w 1905 roku, pozwoliło mu na wolniejsze tempo i szansę na kontynuowanie innych zainteresowań, takich jak jego pasja do kolekcjonowania książek. Jego żona, Grace Revere Osler i syn Edward Revere Osler, zwany Revere, były silnymi względami w jego decyzji o przeprowadzce. Rodzina wkrótce została zakłócona przez nadejście I wojny światowej; Revere został żołnierzem i zginął w 1917 roku. Osler żył dwa lata dłużej i zmarł w grudniu 1919 roku w wieku siedemdziesięciu lat. Katedra Christ Church w Oksfordzie przepełniona żałobnikami.