kontrowersje dotyczące obrzezania we wczesnym chrześcijaństwie zostały rozwiązane w I wieku, tak aby nieżydowscy chrześcijanie nie byli zobowiązani do obrzezania. Święty Paweł, wiodący zwolennik tego stanowiska, zniechęcał obrzezanie jako kwalifikację do nawrócenia na chrześcijaństwo. Obrzezanie szybko stało się rzadkością w większości chrześcijańskiego świata, z wyjątkiem Kościoła koptyjskiego w Egipcie (gdzie obrzezanie było tradycją sięgającą czasów przedchrześcijańskich) i Judeochrześcijan. Być może z tego powodu temat obrzezania Chrystusa był niezwykle rzadki w sztuce chrześcijańskiej pierwszego tysiąclecia i wydaje się, że nie ma zachowanych przykładów aż do samego końca tego okresu, chociaż odniesienia literackie sugerują, że był czasami przedstawiany.
jednym z najwcześniejszych przedstawień, które przetrwały, jest miniatura w ważnym bizantyjskim iluminowanym manuskrypcie z lat 979-984, Menologionie Bazylego II w Bibliotece Watykańskiej. Scena ta przedstawia Maryję i Józefa trzymających Dzieciątko Jezus na zewnątrz budynku, prawdopodobnie świątyni jerozolimskiej, gdy kapłan podchodzi do nich z małym nożem. Jest to typowe dla wczesnych przedstawień, które unikają pokazywania samej operacji. W okresie narodzin Jezusa, rzeczywistą praktyką żydowską było, aby operacja była wykonywana w domu, zwykle przez ojca, a Józef jest pokazany przy użyciu noża w emaliowanej tablicy z ołtarza Klosterneuburg (1181) przez Mikołaja z Verdun, gdzie znajduje się obok tablic pokazujących bardzo rzadkie sceny (w sztuce chrześcijańskiej) obrzezania Izaaka i Samsona. Jak większość późniejszych przedstawień są one pokazane w dużym budynku, prawdopodobnie reprezentującym świątynię, choć w rzeczywistości ceremonia nigdy nie została tam wykonana. Średniowieczni pielgrzymi do Ziemi Świętej zostali poinformowani, że Jezus został obrzezany w Kościele w Betlejem.
scena stopniowo stawała się coraz bardziej powszechna w sztuce Kościoła zachodniego, a coraz rzadsza w sztuce prawosławnej. Różne tematy w egzegezie Teologicznej wydarzenia miały wpływ na traktowanie w sztuce. Jako pierwszy rysunek Krwi Chrystusa, był również postrzegany jako zwiastun lub nawet pierwsza scena Męki Chrystusa i był jednym z siedmiu boleści Maryi. Inne interpretacje opierały się na nim jako na ceremonii nadania imienia, która była równoznaczna z chrztem chrześcijańskim, aspektem, który ostatecznie stał się najbardziej widoczny w myśleniu Katolickim. Zarówno pod tym względem, jak i pod względem znalezienia miejsca w cyklu obrazowym, rozważanie obrzezania stawiało ją w rodzaj rywalizacji z o wiele lepiej ustalonym przedstawieniem Jezusa; w końcu te dwie sceny miały być połączone w niektórych obrazach.
wpływowa książka Leo Steinberga The Sexuality of Christ in Renaissance Art and in Modern Oblivion (1983, 2nd edition 1996) bada wyraźne przedstawienie penisa Chrystusa w sztuce, które, jak twierdzi, stało się nowym przedmiotem uwagi w sztuce późnego średniowiecza, początkowo zakryte jedynie przezroczystą zasłoną na początku XIV wieku, a w drugiej połowie wieku całkowicie odkryte i często będące przedmiotem spojrzeń lub gestów innych postaci na scenie. Nacisk ten jest, między innymi, pokazaniem człowieczeństwa Chrystusa, gdy pojawia się w przedstawieniach Madonny z Dzieciątkiem i innych scenach dzieciństwa Chrystusa, a także zapowiedzią Męki Chrystusa, która ma przyjść w kontekście obrzezania.
pożyczywszy dużą scenerię architektoniczną w świątyni przedstawienia, późniejsze sceny mogą ukazywać arcykapłana trzymającego dziecko samotnie, jak on lub mohel wykonuje operację, jak w ołtarzu św. Wolfganga Michaela Pachera (1481) lub obrazie Dürera (po prawej) i jego wpływowy drzeworyt z cyklu o życiu Dziewicy. Odzwierciedlało to to, co stało się i pozostaje standardową praktyką żydowską, gdzie ceremonia odbywa się w synagodze, a dziecko jest trzymane przez siedzącego Rabina, gdy mohel wykonuje operację. Taki układ widoczny jest w miniaturze z niemieckiego Pięcioksięgu w języku hebrajskim z około 1300 roku, przedstawiającej obrzezanie Izaaka. Inne obrazy przedstawiają dziecko trzymane przez Maryję lub Józefa, lub oba. Wielu pokazuje inne dziecko w tle, prawdopodobnie następne w kolejce.
Inne późnośredniowieczne i renesansowe przedstawienia obrzezania w ogóle wykazują antypatię wobec judaizmu; karykatury pokazują procedurę jako groteskowo okrutną, a mohel jako postać groźną; antyudeistyczny traktat Marcina Lutra z 1543 roku, o Żydach i ich kłamstwach, poświęca wiele stron obrzezaniu. Niektóre późnośredniowieczne przedstawienia Niemieckie przedstawiają obrzezanie Chrystusa w podobnym duchu, z dzieckiem nie trzymanym przez rodziców i urzędującymi urzędnikami żydowskimi o cechach stereotypowych. W co najmniej jednym manuskrypcie ukazane są kobiety wykonujące rytuał, który został zinterpretowany jako trop mizoginistyczny, z obrzezaniem przedstawianym jako forma wykrzesania.
do XV wieku scena ta była często widoczna w dużych ołtarzach poliptykowych z wieloma scenami w Północnej Europie i zaczęła być główną sceną na centralnym panelu w niektórych przypadkach, zwykle na zamówienie świeckich Konfraterni poświęconych Świętemu Imieniu Jezusa, które znajdowały się w wielu miastach. Często zawierały one portrety dawców członków, choć żadne z nich nie jest oczywiste w obrzezaniu Chrystusa Luca Signorellego zleconym przez Bractwo w Volterra. Bernardyno ze Sieny, który przyjął monogram Chrystusa IHS jako swój osobisty emblemat, który był również używany przez jezuitów; często pojawia się to na obrazach, podobnie jak zwój trzymany przez anioła czytający Vocatum est nomen eius Jesum.
mniejsza kompozycja w formacie poziomym pochodzi z weneckiego malarza Giovanniego Belliniego około 1500 roku i była niezwykle popularna, w następnych dziesięcioleciach wyprodukowano co najmniej 34 egzemplarze lub wersje; najbliższy pierwowzorowi znajduje się w National Gallery w Londynie, choć przypisywany jest jego warsztatowi. Wydaje się, że zostały one zamówione do domów, być może jako wota za bezpieczne narodziny najstarszego syna, chociaż powód ich popularności pozostaje niejasny. Po kilku innych przedstawieniach ukazano Symeona, proroka przedstawienia, uważanego wówczas za arcykapłana świątyni, wykonującego operację na Jezusie trzymanym przez Maryję. W innych przedstawieniach jest postacią w tle, czasami trzymającą ręce i spoglądającą w niebo, jak w Signorelli. Ołtarz z 1500 roku autorstwa innego weneckiego malarza, Marco Marziale (National Gallery, Londyn), jest dokładnym połączeniem obrzezania i przedstawienia, z tekstem proroctwa Symeona, nuncjusza dimittisa, ukazanego jakby w mozaice na sklepieniach świątyni. Było wiele porównywalnych dzieł, niektóre zamówione w okolicznościach, w których jest oczywiste, że ikonografia musiałaby przejść wyuczoną kontrolę, więc konflikt był ewidentnie zdolny do aprobaty Teologicznej, chociaż niektóre skargi są również rejestrowane.
scena była często włączana do sztuki protestanckiej, gdzie obejmowały sceny narracyjne. Pojawia się na chrzcielnicach ze względu na związek teologów z chrztem. Obraz (1661, National Gallery of Art, Waszyngton) i akwaforta (1654) Rembrandta są niezwykłe w ukazaniu ceremonii odbywającej się w stajni. W tym okresie Duże przedstawienia były rzadsze w sztuce katolickiej, nie tylko dlatego, że interpretacja dekretów ostatniej sesji Soboru Trydenckiego w 1563 r.zniechęcała do nagości w sztuce religijnej, nawet w sztuce Dzieciątka Jezus, co utrudniało przedstawienie tej sceny. Jeszcze przed tym, XVI-wieczne przedstawienia, takie jak te Belliniego, Dürera i Signorellego, miały tendencję do dyskretnego ukrywania penisa Jezusa przed widokiem, w przeciwieństwie do wcześniejszych kompozycji, gdzie ten dowód jego człowieczeństwa jest wyraźnie pokazany.
wiersze na ten temat zawierały John Milton 'S Upon the Circumcision i jego współczesny Richard Crashaw’ s Our Lord in his Circumcision to his Father, które wyjaśniały tradycyjną symbolikę.