tło i kontekst
klasyczna historia Orfeusza dotyczy znanego muzyka, który jest tak zrozpaczony śmiercią swojej żony, Eurydyki, że próbuje ją uratować z zaświatów, miejsca zmarłych. Ta tragiczna opowieść została zaadaptowana do opery przez wielu kompozytorów, w tym Claudio Monteverdiego (napisany i pierwszy raz wykonany 1607), Christopha Glucka (pierwszy raz wykonany 1762, później poprawiony) i Josepha Haydna (napisany 1791, pierwszy wykonany 1951).
© Photos.com/Jupiterimages
w przeciwieństwie do innych kompozytorów, Offenbach nadał historii farsyczny zwrot akcji. W jego wersji Orfeusz i Eurydyka, choć są ze sobą małżeństwem, prowadzą polubownie odrębne życie, każde w błogości zajęte nowym kochankiem. Podobnie jak Eurydyka w oryginalnej Greckiej opowieści, bohaterka Offenbacha zostaje śmiertelnie ukąszona przez węża, ale zamiast umierać tragicznie, chętnie przenosi się do zaświatów, aby być z Plutonem—władcą zaświatów—który w śmiertelnej formie stał się jej kochankiem za życia. W wersji Offenbacha Orfeusz usiłuje wbrew swojej woli odzyskać Eurydykę. Zarówno on, jak i Eurydyka są zadowoleni, gdy jego próba się nie powiedzie. Offenbach był równie lekceważący pod względem muzycznym, łącząc dworskie menuety z wysokimi kankanami i cytując satyrycznie z wcześniejszej opery Glucka.
kiedy miała miejsce premiera opery Offenbacha, krytycy wyrazili szok, zarówno dlatego, że wyśmiewali czczone przez Glucka opowiadanie tej opowieści, jak i dlatego, że odrzucili ideę doskonałości starożytnej Grecji. Publiczność go jednak pokochała i w ciągu kilku lat Orfeusz w zaświatach odniósł międzynarodowy sukces. Tak znaczona była sława Opery i tak trwała, że w 1886 roku Camille Saint-Saëns satyryzował ją cytując kankana finału w znacznie wolniejszym tempie i przypisując go żółwiom w karnawale zwierząt (1886).
słynnej uwertury należy zauważyć, że w czasie Paryskiej premiery Operetki nie było pełnej uwertury, tylko krótkie preludium. Francuzi tak woleli swoje opery. Gdy twórczość Offenbacha osiągnęła międzynarodową sławę, domagano się bardziej znaczącej uwertury, szczególnie przez niemieckie teatry. Przygotowano więc uwerturę, która w znaczący sposób wykorzystywała najlepszą muzykę Operetki, oczywiście kończącą Kankan. Uwertura szybko zyskała popularność na własny rachunek i pozostaje ulubionym utworem na koncertach orkiestrowych.