celem badania ostrej toksyczności jest uzyskanie informacji na temat aktywności biologicznej substancji chemicznej i uzyskanie wglądu w jej mechanizm działania. Informacje na temat ostrej toksyczności ogólnoustrojowej uzyskane w wyniku badania są wykorzystywane w identyfikacji zagrożeń i zarządzaniu ryzykiem w kontekście produkcji, obchodzenia się z substancjami chemicznymi i ich stosowania. Wartość LD50, zdefiniowana jako statystycznie pochodna dawka, która po podaniu w badaniu toksyczności ostrej może spowodować śmierć u 50% leczonych zwierząt w danym okresie, stanowi obecnie podstawę klasyfikacji toksykologicznej chemikaliów. Do klasycznych badań LD50 typowo wybieranymi gatunkami są myszy i szczury laboratoryjne. Często obie płcie muszą być wykorzystywane do celów regulacyjnych. W przypadku jednoczesnego podawania doustnego i pozajelitowego uzyskuje się informacje o biodostępności badanego związku. Wynikiem szeroko zakrojonych dyskusji na temat znaczenia wartości LD50 i towarzyszącego im opracowania alternatywnych procedur jest to, że obecnie władze zwykle nie wymagają klasycznych testów LD50 z udziałem dużej liczby zwierząt. Badanie graniczne, procedura stałej dawki, metoda klasy toksycznej oraz metody w górę i w dół stanowią uproszczone alternatywy przy użyciu tylko kilku zwierząt. Podjęto również wysiłki na rzecz rozwoju systemów in vitro; np., zasugerowano, że ostrą toksyczność ogólnoustrojową można podzielić na wiele elementów biokinetycznych, komórkowych i molekularnych, z których każdy można zidentyfikować i określić ilościowo w odpowiednich modelach. Różne elementy mogą być następnie używane w różnych kombinacjach do modelowania dużej liczby toksycznych zdarzeń w celu przewidywania zagrożeń i klasyfikacji związków.