Oto, jak Patsy Cline była naprawdę mamą

Patsy Cline była legendarną piosenkarką, której piosenki takie jak „I Fall to Pieces” i „Crazy” zainspirowały pokolenia artystów, które przyszły po niej. Ale nieżyjąca ikona kraju była chyba najszczęśliwsza, gdy była w domu ze swoim mężem, Charliem Dickiem i ich dwójką dzieci, Julie i Randym.

„była bardzo praktyczną mamą”, mówi Julie, teraz 61 CountryLiving.com. „Chciała tam być i chociaż kochała swoją pracę, to było też coś, co trzeba było zrobić. To był dla niej sposób na wsparcie rodziny. Myślę, że wolałaby być w domu.”

próba balansu sceny i rodziny Patsy przed tragiczną śmiercią w wieku 30 lat jest polaryzacyjnym tematem w filmie biograficznym „Patsy i Loretta” z października 1999 roku, w którym Julie jest producentką. Oprócz podkreślenia głębokiej przyjaźni między Patsy i Lorettą Lynn, Julie włączyła również wspomnienia z dzieciństwa, aby lepiej namalować obraz Patsy jako matki.

po pierwsze, niektóre zdjęcia miały miejsce w prawdziwym domu, w którym mieszkali w ostatnim roku życia Patsy. Sceny pokazujące „jak ciężko było, kiedy musiała odejść” są również zgodne z reakcją Julie na Patsy jadącą w drogę. Podczas gdy niektóre są bardziej bolesne niż inne, każdy smutek jest tylko małą porcją ogólnych szczęśliwych chwil Julie z Patsy.

„zawsze są emocjonalne chwile, kiedy mamy do czynienia z mamą, jej spuścizną, jej muzyką i opowiadaniem jej historii” – mówi. „Ale jednocześnie bardzo lubimy się dzielić, to utrzymuje ją przy życiu, utrzymuje ją żywą.”

było też kilka najmilszych wspomnień Julie o jej mamie, które nie zostały uwzględnione w Patsy i Loretcie, z których jedno pokazuje, jak Patsy była pionierem nawet wtedy.

„kiedy byłem mały, moja mama i ja kolorowaliśmy i miała własną kolorowankę, a ja nie mogłem kolorować w jej kolorowance”, wspomina Julie. „Miała własne kredki i kolorowanki, zanim było, wiesz, fajnie, robić to jako dorosła.”

to te cenne czasy, które dają Julie siłę, by zapomnieć o jej stracie i uhonorować Patsy takimi projektami jak Patsy i Loretta.

„po tych wszystkich latach, które minęły, przyzwyczaiłaś się do mówienia o rzeczach, a także miło było ją zapamiętać” – mówi. „to taki szczęśliwy program, że naprawdę nie czułem wiele smutku. Właściwie czułem się trochę ciepły i wygodny.”