przy wsparciu rządu USA, Panama wydaje Deklarację Niepodległości od Kolumbii . Rewolucja została zaprojektowana przez frakcję Panamską wspieraną przez firmę Kanału Panamskiego, francusko-amerykańską korporację, która miała nadzieję połączyć Ocean Atlantycki i pacyficzny z drogą wodną przez Przesmyk Panamy.
w 1903 roku podpisano traktat Hay-Herrán z Kolumbią, przyznający Stanom Zjednoczonym korzystanie z przesmyku Panamy w zamian za rekompensatę finansową. Senat Stanów Zjednoczonych ratyfikował traktat, ale kolumbijski Senat, obawiając się utraty suwerenności, odmówił. W odpowiedzi prezydent Theodore Roosevelt wyraził milczącą aprobatę dla buntu panamskich nacjonalistów, który rozpoczął się 3 listopada 1903 roku. Aby pomóc Rebeliantom, zarządzana przez USA linia kolejowa w Panamie usunęła swoje pociągi z północnego końca Colón, w ten sposób spławiając kolumbijskie wojska wysłane w celu stłumienia powstania. Pozostałe siły kolumbijskie zostały zniechęcone do marszu na Panamę przez przybycie amerykańskiego okrętu wojennego „Nashville”.
6 listopada Stany Zjednoczone uznały Republikę Panamy, A 18 listopada podpisano traktat Hay-Bunau-Varilla z Panamą, przyznający Stanom Zjednoczonym wyłączne i stałe posiadanie strefy Kanału Panamskiego. W zamian Panama otrzymała 10 milionów dolarów i rentę w wysokości 250 000 dolarów, począwszy od dziewięciu lat później. Traktat został wynegocjowany przez Sekretarza Stanu USA Johna Hay ’ a i właściciela firmy Panama Canal Company. Niemal natychmiast traktat został potępiony przez wielu Panamczyków jako naruszenie nowej suwerenności narodowej ich kraju.
15 sierpnia 1914 roku Kanał Panamski został zainaugurowany przez amerykański statek Ancon, statek towarowy i pasażerski. Po dziesięcioleciach protestów i negocjacji Kanał Panamski przeszedł pod Panamską kontrolę w grudniu 1999 roku.