garncarz Josiah Wedgwood wynalazł pierwszy Pirometr do pomiaru temperatury w swoich piecach, który najpierw porównał kolor gliny wypalanej w znanych temperaturach, ale ostatecznie został ulepszony do pomiaru skurczu kawałków gliny, który zależał od temperatury pieca. Późniejsze przykłady wykorzystywały ekspansję metalowego pręta.
pierwszy Pirometr ze znikającymi włóknami skonstruowali L. Holborn i F. Kurlbaum w 1901 roku. Urządzenie to miało cienki żarnik elektryczny między okiem obserwatora a obiektem żarowym. Prąd przechodzący przez żarnik był regulowany, dopóki nie był tego samego koloru (a tym samym temperatury) co obiekt i nie był już widoczny; został skalibrowany, aby umożliwić wywnioskowanie temperatury z prądu.
temperatura zwracana przez znikający Pirometr żarnika i inne tego rodzaju, zwane pirometrami jasności, zależy od emisyjności obiektu. Przy większym wykorzystaniu pirometrów jasności stało się oczywiste, że istnieją problemy z poleganiem na wiedzy o wartości emisyjności. Stwierdzono, że emisyjność zmienia się, często drastycznie, wraz z chropowatością powierzchni, masą i składem powierzchni, a nawet samą temperaturą.
aby ominąć te trudności, opracowano proporcje lub dwukolorowy Pirometr. Opierają się one na fakcie, że prawo Plancka, które odnosi temperaturę do intensywności promieniowania emitowanego w poszczególnych długościach fal, może być rozwiązane dla temperatury, jeśli twierdzenie Plancka o intensywności w dwóch różnych długościach fal jest podzielone. Rozwiązanie to zakłada, że emisyjność jest taka sama w obu długościach fal i zmniejsza się w podziale. Jest to znane jako założenie szarego ciała. Pirometry Ratio to zasadniczo dwa pirometry jasności w jednym instrumencie. Zasady działania pirometrów ratio zostały opracowane w latach 20. i 30., a były dostępne na rynku w 1939 roku.
ponieważ Pirometr proporcji wszedł do powszechnego użytku, ustalono, że wiele materiałów, z których metale są przykładem, nie ma tej samej emisyjności przy dwóch długościach fal. W przypadku tych materiałów emisyjność nie zmniejsza się, a pomiar temperatury jest błędny. Wielkość błędu zależy od emisyjności i długości fal, w których wykonywane są pomiary. Pirometry dwukolorowe nie mogą mierzyć, czy emisyjność materiału zależy od długości fali.
aby dokładniej zmierzyć temperaturę rzeczywistych obiektów o nieznanych lub zmieniających się emisjach, pirometry o długości fali zostały przewidziane w amerykańskim Narodowym Instytucie standardów i technologii i opisane w 1992 roku. Pirometry o długości fali multiwavelength wykorzystują trzy lub więcej długości fal i matematyczną manipulację wynikami, aby spróbować osiągnąć dokładny Pomiar temperatury, nawet gdy emisyjność jest nieznana, zmienia się i różni się we wszystkich długościach fal.