leczenie chirurgiczne
Duval był pionierem w leczeniu bólu przewlekłego zapalenia trzustki za pomocą środków chirurgicznych w latach 50.XX wieku za pomocą zwieraczy przez dwunastnicę i jejunostomii trzustki ogonowej (procedura Duvala). Wyniki tej procedury były obarczone zmiennymi i zwykle słabymi wynikami, być może tylko pomagając niektórym pacjentom z prawdziwym nawracającym ostrym zapaleniem trzustki. Bardziej rozbudowana procedura drenażu, boczna pancreatojejunostomia, opisana przez Puestowa i Gillesby 'ego, a następnie zmodyfikowana przez Partingtona i Rochelle’ a, została zastosowana w podgrupie pacjentów z rozszerzonym głównym przewodem trzustkowym i stała się pierwszym leczeniem chirurgicznym powszechnie uznawanym za skuteczne w leczeniu bólu w tej chorobie. W tym czasie jednak jego zastosowanie było utrudnione, ponieważ nie było możliwości określenia przedoperacyjnego, czy pacjent z przewlekłym zapaleniem trzustki miał rozszerzone przewody wymagane do tego zabiegu, ponieważ ani ERCP, ani CT nie były dostępne aż do lat 70. Tak więc, w trakcie badania śródoperacyjnego pankreatogramu użyto do wyłonienia kandydatów do bocznej pankreatojejunostomii. U osób bez rozszerzonych przewodów, Pozostałe opcje były do wykonania zwieracz (który został w dużej mierze porzucony z powodu jego awarii)lub nic więcej. W 1960 roku, chirurdzy zaczęli wykonywać resekcje trzustki dla przewlekłego zapalenia trzustki, początkowo dystalnej trzustki (ze słabymi wynikami), a później dystalnej subtotalnej (95%) resekcje, które były stosunkowo bardziej skuteczne na ból, ale wykonane większość pacjentów cukrzycą. Resekcje proksymalne głowy trzustki (tj. procedury Whipple ’ a) nie były szeroko stosowane aż do lat 80., kiedy to związana z tym zachorowalność operacyjna i śmiertelność znacznie spadły.
pacjenci, u których ból utrzymuje się pomimo agresywnego leczenia nieinwazyjnego, powinni poddać się endoskopowej wstecznej pankreatografii w celu określenia kalibru i cech morfologicznych ich przewodów trzustkowych. W zależności od badanej populacji, do połowy tych pacjentów mogą mieć rozszerzone kanały, często z obszarami zwężenia-wyglądem „łańcucha jezior” lub „sznura pereł”; pozostałe mają albo kanały normalnego kalibru (2 do 4 mm średnicy) lub małe kanały, które mogą nie mieć bocznych gałęzi-wygląd „drzewa w zimie”. Przewody o średnicy większej niż 8 mm mogą być z powodzeniem dekompresowane przez wewnętrzny zabieg chirurgiczno-drenażowy, taki jak wzdłużna pancreaticojejunostomy (zmodyfikowana procedura Puestow), ale mniejsze przewody nie są podatne na wewnętrzny drenaż chirurgiczny lub resekcję.
podobnie jak większość obecnie stosowanych procedur chirurgicznych, te z powodu przewlekłego zapalenia trzustki stopniowo stały się częścią zbrojarium bez poddawania rygorystycznym testom i nigdy nie były porównywane z leczeniem lub bez leczenia. Zdecydowana większość pacjentów jest nadal operowana, gdy mimo leczenia nadal odczuwają uciążliwy ból. Istnieje bardzo niewiele kontrolowanych badań w literaturze chirurgicznej na temat tej choroby. Dwa randomizowane kontrolowane badania porównujące operację z terapią endoskopową omówiono w sekcji terapii endoskopowej. Opcje chirurgiczne obejmują operacje dekompresji / drenaż, resekcje trzustki, i procedury denervation. Podobnie jak w przypadku endoskopowej terapii interwencyjnej, nie opracowano ani nie uzgodniono obiektywnych kryteriów konieczności interwencji chirurgicznej.
operacje dekompresji/drenażu: obecnie nie ustalono ostatecznej roli tych różnych inwazyjnych metod w leczeniu pacjentów z objawowym przewlekłym zapaleniem trzustki o dużych przewodach. Biorąc pod uwagę informacje dostępne w chwili obecnej, większość lekarzy zaleca wzdłużną pankreaticojejunostomy u pacjentów z bólem i rozszerzonymi przewodami. Operacja ta może również opóźnić postęp zewnątrzwydzielniczej i endokrynologicznej niewydolności. Chirurgiczna dekompresja zatkanego głównego przewodu trzustkowego była przez długi czas złotym standardem. Procedury drenażowe są obecnie najczęściej bok do boku trzustkiojejunostomii. Ta szczególna procedura zachowuje funkcję miąższu. Wzdłużne trzustkiojejunostomia jest również stosowany w oparciu o koncepcję przewodu niedrożność prowadzi do rozdęcia i że to z kolei powoduje ból i dlatego powinny być preferowane, jeśli przewód jest poszerzony. Ebbehoj i wsp.byli w stanie wykazać związek między stopniem bólu a ciśnieniem wewnątrznaczyniowym. Ciśnienie trzustki mierzono za pomocą przezskórnie umieszczonej igły przedoperacyjnie, pooperacyjnie i rok po drenażu przewodu trzustkowego. Pacjenci, u których ciśnienie zmniejszyło się po operacji i pozostało niskie, byli bezbolesni, podczas gdy u pacjentów z nawracającym bólem ciśnienie wzrosło.
teoretycznie każda procedura, która poprawia drenaż, poprzez poprawę przepływu do jelita czczego lub żołądka, może złagodzić ból. Dekompozycja trzustki powoduje natychmiastowe i trwałe złagodzenie bólu u wysokiego odsetka (80% -90%) pacjentów z bezalkoholowym przewlekłym zapaleniem trzustki. Zabiegi te były mniej skuteczne w przypadku przewlekłego alkoholowego zapalenia trzustki z uśmierzeniem bólu średnio na poziomie 60%. Chociaż wczesne dobre wyniki odnotowano również po bocznej pancreaticojejunostomy u pacjentów z alkoholowym zapaleniem trzustki, gdy pacjenci ci są obserwowani przez 5 lat tylko 38%-60% z nich nadal bezbolesne. Operacje te opierają się na obecności szeroko rozszerzonego głównego przewodu trzustkowego (Zwykle przyjmowanego jako > 6-7 mm) i założeniu, że rozszerzone przewody oznaczają nienormalnie wysokie ciśnienie w układzie przewodów i miąższu trzustki. Najczęściej wykonywana operacja jest wariantem procedury Puestow, która jest w rzeczywistości modyfikacją Partingtona-Rochelle 'a (boczna operacja trzustki).
wiele badań dotyczących bocznej pankreatico-dwunastnicy wykazało, że krótkotrwałe złagodzenie bólu uzyskuje się u około 80% pacjentów i że operacja może być wykonywana przy bardzo niskiej zachorowalności i śmiertelności (0% -5%). Chociaż krótkoterminowe badania pozytywnie odbijają się na procedurze, długoterminowe badania kontrolne pokazują, że ból nie pojawia się niezbyt często. W miarę upływu czasu ból powtarza się, być może związane z postępem uszkodzenia trzustki i zwłóknienia. Łagodzenie bólu przez okres dłuższy niż dwa lata uzyskuje się tylko u 60% pacjentów. Strategie ratowania u pacjentów z uporczywym lub nawracającym bólem po zabiegach drenażowych obejmują wznowienie lub przedłużenie procedury pancreatojejunostomii i resekcji. U pacjentów poddawanych zabiegom drenażu dróg trzustkowych, 25% -66% pacjentów wymaga jednoczesnego drenażu dróg żółciowych lub żołądka, ze względu na istotną funkcjonalnie niedrożność przewodu żółciowego lub dwunastnicy. Zwężenia dróg żółciowych lub dwunastnicy są bardziej prawdopodobne u pacjentów z chorobami wielkogabarytowymi niż u pacjentów bez rozszerzonych przewodów.
jedyną zgłoszoną próbą porównania drenażu przewodu trzustkowego bez interwencji w leczeniu bólu jest próba nealona i Thompsona. W serii 143 pacjentów z przewlekłym zapaleniem trzustki 85% z 87 pacjentów leczonych dekompresją przewodu trzustkowego uzyskało złagodzenie bólu, podczas gdy ból ustępował samoistnie tylko u 1,3% z 56 pacjentów nieoperacyjnych. Badanie nie było randomizowane, jednak głównym kryterium oceny kandydatury do operacji była obecność rozszerzonego przewodu trzustkowego. Tak więc, co badanie faktycznie donosi jest wynikiem pancreatojejunostomy u pacjentów z rozszerzonymi przewodami w porównaniu do historii naturalnej u pacjentów z przewlekłym zapaleniem trzustki i bez rozszerzenia przewodu. Badanie wykazało również, że pogorszenie czynności trzustki było wolniejsze u pacjentów z rozszerzonymi przewodami niż u pacjentów z małymi przewodami. Chociaż efekt ten został przypisany przez badaczy do ochrony lub ulgi zapewnianej przez chirurgiczny drenaż, związek przyczynowo-skutkowy jest niepewny ze względu na różnice w populacji pacjentów.
konsensus, choć oparty na dowodach zebranych doświadczeń, stwierdza, że dekompresję przewodu trzustkowego poprzez boczną pancreatojejunostomię (operację typu Puestow) można osiągnąć przy niskiej związanej z tym zachorowalności i śmiertelności oraz że u większości pacjentów złagodzenie bólu zostanie osiągnięte. Dla najbardziej doświadczonych chirurgów trzustkowych jest to preferowana opcja leczenia chirurgicznego u pacjentów, których główny przewód trzustkowy mierzy 6 mm lub więcej ze względu na jego prostotę, bezpieczeństwo i korzyści, w tym zaletę, że pozostała tkanka trzustkowa i funkcja nie są co najmniej zagrożone przez utratę Z resekcji.
drenaż pseudocysty trzustki zapewnia inną formę dekompresji trzustki w połączeniu, a nawet w ciągłości z boczną pancreatojejunostomią, gdy główny przewód jest również rozszerzony. Do 39% pacjentów poddawanych bocznej pancreaticojejunostomy mają dowody choroby pseudocysty w czasie operacji. Pseudocysty występują u około 25% pacjentów z przewlekłym zapaleniem trzustki i mają znacznie niższy wskaźnik samoistnego ustąpienia niż te, które są konsekwencją ataku ostrego zapalenia trzustki. Mogą być źródłem bólu nie do odróżnienia od leżącego u podstaw przewlekłego zapalenia trzustki. W jednym badaniu drenaż chirurgiczny spowodował całkowite krótkotrwałe złagodzenie bólu u 96% z 55 pacjentów, a 53% pozostawało bezbolesne po medianie okresu obserwacji wynoszącej 11 lat. Alternatywą może być endoskopowy drenaż pseudocyst do żołądka lub dwunastnicy, zwłaszcza u pacjentów, którzy nie mają związanego rozszerzenia przewodów. Brak badań bezpośrednio porównujących chirurgiczne z endoskopowym drenażem pseudocysty.
należy również wspomnieć, że istnieje wiele odmian wcześniej wymienionych operacji. Frey i wsp. połączyli rdzeń z głowy trzustki z boczną pancreaticojejunostomią. W jego serii złagodzenie bólu po 5 latach było całkowite lub poprawiło się w 87% przypadków. Istnieje również jedna randomizowana seria pacjentów porównująca procedurę Begera i Freya, bez różnicy w zmniejszeniu bólu, ale mniejszej zachorowalności z procedurą Freya.
procedury resekcji: zasada terapeutyczna resekcji opiera się na założeniu, że ból w przewlekłym zapaleniu trzustki jest głównie spowodowany zapaleniem. Ten stan zapalny staje się nidus dla jakościowych i ilościowych zmian włókien nerwowych. Jest to szczególnie widoczne w scenariuszu klinicznym normalnych rozmiarów przewodów i mas głowy trzustki. Trzydzieści procent pacjentów z przewlekłym zapaleniem trzustki rozwijać zapalne powiększenie głowy trzustki z późniejszym niedrożności przewodu trzustkowego, a czasami również wspólnego przewodu żółciowego i dwunastnicy. W tych przypadkach trzustkaduodenektomia,” procedura Whipple 'a”, była procedurą z wyboru od dawna, ponieważ zapewnia ona w miarę skuteczne łagodzenie bólu. Resekcje te mają jednak zarówno natychmiastową zachorowalność pooperacyjną, jak i długoterminową zachorowalność. Cukrzyca insulinozależna zwiększa częstość występowania z 20% przedoperacyjnie do 60% W następnych latach. Również powikłania postgastrektomii umniejszają znacząco ogólną jakość życia. Długoterminowa śmiertelność i jakość życia po tej procedurze u pacjentów z przewlekłym zapaleniem trzustki nie zawsze była zachęcająca, a w niektórych badaniach rozczarowująca. Sama dalsza trzustka miała słabe wyniki, chyba że choroba jest w dużej mierze ograniczona do ciała i ogona gruczołu, np. z niedrożnością przewodu środkowego trzustki lub z pseudocystą w ogonie. Natomiast resekcja głowy trzustki za pomocą konwencjonalnej lub zachowującej odźwiernika pancreaticoduodenectomy zapewni ulgę w bólu nawet u 85% pacjentów, nawet jeśli choroba rozciąga się na dystalną trzustkę. Aby poradzić sobie z tymi niepożądanymi konsekwencjami procedury Whipple ’ a, chirurdzy zwrócili się do odźwiernika zachowującego trzustkoduodenektomię (PPPD) i „procedurę Begera”. Russel, badając wyniki zachowania dwunastnicy w całkowitej pankreatektomii w porównaniu ze standardowymi pankreaticoduodenectomy, nie stwierdził różnicy w łagodzeniu bólu między wynikami tych dwóch operacji. Zauważył, że 13 (14%) z 32 osób nadal cierpiało na silny ból po dwunastnicy, zachowując całkowitą pankreatektomię, a sześć wymagało poważnych leków przeciwbólowych. Rzekome korzyści z lepszego stanu odżywienia pooperacyjnego i kontroli glukozy w procedurze zachowania dwunastnicy zostały omówione w dwóch randomizowanych badaniach.
Frey i Amikura niedawno donieśli o chirurgicznej modyfikacji, która łączy usunięcie części przedniego odcinka głowy trzustki z zespoleniem wzdłużnym przewodu do jelita czczego. Randomizowane badanie wykazało niewielką różnicę między procedurą Freya a resekcją głowy trzustki zachowującą dwunastnicę, opisaną przez Begera i Buchlera.
na uwagę zasługuje w ostatnich latach bardzo niska zachorowalność operacyjna i śmiertelność po resekcji trzustki, co może być jedną z przyczyn skierowania większej liczby pacjentów z łagodnymi chorobami na leczenie operacyjne. W ostatnim cyklu 231 resekcji trzustki, których najczęstszym wskazaniem było przewlekłe zapalenie trzustki, śmiertelność operacyjna wynosiła 0,4%. McLeod i wsp. badali zachorowalność operacji Whipple ’ a. Chociaż badania koncentrowały się na resekcji nowotworów, obserwacje odnoszą się również do tych w przewlekłym zapaleniu trzustki i wykazują zadowalające trawienie, utrzymanie masy ciała i poziom aktywności u zdecydowanej większości pacjentów. Badanie jakości życia po resekcji trzustki wykazało, że cukrzyca i jej powikłania miały największy negatywny wpływ na codzienne samopoczucie.
dystalna trzustka ma bardzo ograniczoną rolę w leczeniu bólu i tylko u pacjentów z nierozwartymi przewodami trzustkowymi i pseudocystami obejmującymi ogon trzustki procedura ta wydaje się być związana z dobrym wynikiem. Keith i wsp. przeanalizowali wyniki 80% dystalnej pankreatektomii, pankreaticoduodenectomy i całkowitej pankreatektomii. Po średniej obserwacji 5 lat, 9 lat i 6 lat, odpowiednio, stwierdził, że czterech z pięciu pacjentów po pancreaticoduodenectomy wymaga narkotyków. Trzynastu z 32 pacjentów uzyskało całkowite złagodzenie bólu po 80% dystalnej trzustce. Ostatecznie całkowita pankreatektomia jest zwykle zarezerwowana jako ostateczność po nieudanej częściowej resekcji trzustki.
resekcja tkanki trzustki powoduje utratę niektórych funkcji zewnątrzwydzielniczych i endokrynologicznych oraz zwiększa możliwość lub przyspiesza wystąpienie złego wchłaniania tłuszczu i cukrzycy. Podczas gdy tylko 20% prawidłowej tkanki trzustki jest wymagane do klinicznie odpowiedniego funkcjonowania, trzustka już uszkodzona przez przewlekłe zapalenie trzustki może mieć znacznie zmniejszone rezerwy jeszcze przed resekcją. Ze względu na całkowity brak insuliny i glukagonu po całkowitym wycięciu trzustki może wystąpić bardzo krucha cukrzyca, która może być źródłem znacznej zachorowalności, a nawet śmiertelności. Aby zmniejszyć te przeciwności, opisano autotransplantację części narządu lub tkanki wysepki. W tym ostatnim badaniu, Farney i wsp.uzyskali niezależność od insuliny U 20% z 24 pacjentów po średnim okresie obserwacji wynoszącym 5, 5 roku. Szersze doświadczenie z autotransplantacją komórek wysepek zostało zgłoszone przez grupę Minnesota w 1995 r. obejmującą 48 pacjentów. Czterdziestu siedmiu z 48 pacjentów miało przewlekłe zapalenie trzustki o małych przewodach. Tylko jeden pooperacyjny zgon, ale 25% pacjentów napotkał powikłania. W okresie obserwacji zginęło 8 osób, żadna z nich nie była związana z operacją. W okresie obserwacji trwającym od 1 do 17 lat 39% pacjentów stwierdziło, że ból ustąpił, a 61% nadal odczuwało pewien stopień bólu. U dwudziestu z 39 pacjentów (51%) uzyskano początkową niezależność od insuliny (mniej niż 1 miesiąc), ale liczba ta spadła do 15 pacjentów (38%) powyżej 1 miesiąca. Nowsze doświadczenia w Europie dotyczące 13 pacjentów wskazywały na trwałą niezależność od insuliny U 5 z 9 pacjentów, którzy przeżyli (4 późne zgony) w okresie od 9 do 48 miesięcy po zabiegu chirurgicznym. Najnowsze badania sugerują poprawę zarówno w obszarach kruchej cukrzycy, jak i kontroli bólu. Rodriquez i wsp. rekrutowali 22 pacjentów, którzy przeszli trzustkę i autologiczny przeszczep komórek wysepek. U wszystkich pacjentów wykazano wytwarzanie peptydu C i insuliny wskazujące na czynność przeszczepu. Czterdzieści jeden procent było zależnych od insuliny, a 27% wymagało minimalnej ilości insuliny lub przesuwnej skali. Osiemdziesiąt dwa procent nie wymagało już leków przeciwbólowych pooperacyjnie, a 14% doświadczyło zmniejszenia zapotrzebowania na narkotyki. Ich sukces przypisano ze względu na zapewnienie trzustki i przeszczep komórek wysepek wcześniej w trakcie choroby. Clayton i wsp. obserwowali 40 pacjentów, którzy przeszczepili trzustkę, a następnie przeszczep komórek wysepek. W 2 lata po przeszczepieniu mediana HbA1c u 18 pacjentów wynosiła 6,6% (5,2% -19,3%), peptyd C na czczo 0,66 ng/mL (0,26-2,65 ng/mL) i wymagała mediany 12 (0-45) jednostek insuliny na dobę. W wieku 6 lat Dane te były 8% (6.1%-11.1%), 1.Odpowiednio 68 ng/mL (0, 9-2, 78 ng/mL) i 43 J./d (6-86 J./d). Większość pacjentów (68%) nie wymaga już analgezji opioidowej. Ostatecznie Gruessner i wsp. wykonali 112 autotransplantów wysepek w czasie całkowitej pankreatektomii. Stwierdzono, że autotransplantacje wysepek w czasie całkowitej pankreatektomii u pacjentów, którzy nie przeszli wcześniej operacji na ciele i ogonie trzustki, były związane z uzyskaniem całkowitej niezależności od insuliny u > 70% biorców. W przeciwieństwie do tego, wcześniejsza dystalna trzustka lub drenaż Puestow był związany z całkowitą niezależnością insuliny u < 20%. Autotransplantacja wysepek stanowi cenny dodatek do chirurgicznej resekcji trzustki, jako leczenie przewlekłego zapalenia trzustki; i nawet w przypadkach, w których nie osiągnięto niezależności insuliny, potencjalne korzystne działanie peptydu C sprawia, że procedura jest opłacalna, szczególnie we wczesnych chorobach.
wiele badań dotyczących resekcji trzustki, a nawet tych dotyczących procedur drenażowych, pokazuje, że do 15% pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym w celu leczenia bólu z powodu przewlekłego zapalenia trzustki okaże się mieć raka trzustki i wykazano, że przewlekłe zapalenie trzustki jest w rzeczywistości małym, ale rzeczywistym czynnikiem ryzyka rozwoju raka trzustki. Jest to ważna uwaga, o której należy pamiętać podczas prac diagnostycznych i wyboru operacji. Morfologia trzustki na podstawie tomografii komputerowej i cholangiopankreatografii może nie odróżniać raka od przewlekłego zapalenia trzustki. Potwierdzenie cytologiczne przez cienkoigłowe aspiracji jest pomocne, gdy pozytywne, ale prawdziwa diagnoza może stać się znany tylko z resekcji (10% przypadków). To rozważenie w niektórych przypadkach może określić strategię leczenia.
odnowa chirurgiczna: Większość nerwów czuciowych powracających z trzustki przechodzi przez zwoje celiakii i nerwy splanchniczne. Istnieje hipoteza, że przerwanie tych włókien może zmniejszyć ból. Mallet-Guy zgłosił doświadczenie z 215 pacjentami w ciągu 30 lat, których głównym leczeniem bólu było denerwacja sensoryczna. Ci pacjenci najpierw poddali się badaniu jamy brzusznej w celu udokumentowania braku poszerzenia przewodu trzustkowego lub rzekomych torbieli i skorygowania wszelkich związanych z tym patologii dróg żółciowych; natychmiast po tym nastąpiła resekcja większego nerwu splanchnicowego i zwoju celiakii poprzez podejście lewostronne. Mimo że odnotowano doskonałe wyniki długoterminowe (90% pacjentów było bezbolesnych, a 60% obserwowanych przez ponad pięć lat), heterogeniczność populacji pacjentów i jednoczesne stosowanie procedur przekierowania dróg żółciowych w wielu przypadkach wyklucza znaczące wnioski. Leczenie to nie zostało powszechnie zaakceptowane.
blok celiakii można wykonać podczas laparotomii lub przezskórnie, zwykle od tyłu. Umieszczenie iniekcji można wykonać po prostu za pomocą punktów anatomicznych lub sprawdzając pozycję za pomocą modalności obrazowania: fluoroskopia, zdjęcia rentgenowskie, ultrasonografia, tomografia komputerowa lub angiografia. Blok nerwowy z 25 mL 50% alkoholu z każdej strony powinien być poprzedzony pozytywnym blokiem diagnostycznym z długo działającym znieczuleniem miejscowym, przeprowadzonym co najmniej 1 d wcześniej. Metoda ma na celu zablokowanie nerwów splanchnicowych, zanim dotrą do splotu trzewnego.
Stone i Chauvin zgłosili doniesienia o 15 pacjentach z przewlekłym zapaleniem trzustki, u których wcześniej przeprowadzono nieskuteczne zabiegi operacyjne w celu leczenia bólu. Denerwację przeprowadzono za pomocą przeztworczej lewej splanchnicektomii z równoczesną wagotomią, a u wszystkich 15 pacjentów uzyskano natychmiastową kontrolę bólu. Pięć później cierpiał nawracający ból, ale były skutecznie leczone z prawej splanchnicektomii. Odległe wyniki nie są znane. Pojawienie się chirurgii torakoskopowej sprawiło, że procedura ta bardziej atrakcyjna, a kilka małych serii zgłosiło jej wykonalność i wczesne wyniki. Maher i wsp. niedawno donieśli o 15 pacjentach z przewlekłym zapaleniem trzustki, głównie idiopatycznym, z przewlekłym bólem mierzonym za pomocą wizualnej analogowej skali bólu. Jednostronna torakoskopowa resekcja nerwu splanchnicznego u ośmiu pacjentów oraz obustronna resekcja nerwu splanchnicznego u siedmiu pacjentów spowodowała znaczne zmniejszenie częstości i intensywności bólu, a także w spożyciu środków odurzających. Ogólnie u 80% pacjentów uzyskano dobre wyniki lub poprawę, a średnia obserwacja wynosiła 16 miesięcy. Potrzebne jest kontrolowane badanie porównujące tę procedurę z innymi opcjami chirurgicznymi lub leczeniem. Należy zauważyć, pancreaticoduodenectomy i dwunastnicy-zachowując resekcji głowy trzustki może również przynieść ulgę w bólu przynajmniej w części poprzez denervation.