wysokie ubóstwo i nierówność dochodów Ekwadoru najbardziej dotykają rdzennych, mieszanych ras i ludności wiejskiej. Rząd zwiększył wydatki socjalne, aby złagodzić te problemy, ale krytycy kwestionują skuteczność i realizację Narodowego Planu Rozwoju. Niemniej jednak program warunkowego transferu gotówki, który wymaga od dzieci uczestników uczęszczania do szkoły i przeprowadzania badań lekarskich, pomógł poprawić poziom wykształcenia i opiekę zdrowotną wśród biednych dzieci. Ekwador jest zablokowany na poziomie powyżej zastąpienia płodności i populacja najprawdopodobniej będzie nadal rosnąć, a nie ustabilizować.
szacuje się, że za granicą mieszka od 2 do 3 milionów Ekwadorczyków, ale wzrost bezrobocia w kluczowych krajach przyjmujących – Hiszpanii, Stanach Zjednoczonych i Włoszech – spowalnia emigrację i zwiększa prawdopodobieństwo powrotu do Ekwadoru. Pierwsza duża emigracja Ekwadorczyków miała miejsce w latach 1980-2000, kiedy to kryzys gospodarczy doprowadził Ekwadorczyków z południowych prowincji do Nowego Jorku, gdzie mieli kontakty handlowe. Druga, Ogólnopolska fala emigracji pod koniec lat 90. była spowodowana kolejnym spowolnieniem gospodarczym, niestabilnością polityczną i kryzysem walutowym. Hiszpania była logicznym celem podróży ze względu na wspólny język i szeroką dostępność nieformalnych miejsc pracy o niskich kwalifikacjach w czasach, gdy wzmożona kontrola granic utrudniała nielegalną migrację do USA. Ekwador ma niewielką, ale rosnącą populację imigrantów i jest głównym odbiorcą uchodźców w Ameryce Łacińskiej; 98% to sąsiedzi Kolumbijczycy uciekający przed przemocą w swoim kraju.