aby naprawić tę sprawę, Kongres uchwalił ustawę radiową z 1927 roku, która została podpisana przez prezydenta Calvina Coolidge ’ a 23 lutego 1927 roku. Ustawa wzmocniła autorytet rządu federalnego „do regulowania wszelkich form międzypaństwowych i zagranicznych transmisji radiowych i Komunikacji w Stanach Zjednoczonych, ich terytoriach i posiadłościach”, i przyjęła standard, że stacje radiowe musiały być wykazane jako”w interesie publicznym, wygoda, lub konieczność”.
początkowy nacisk położono na reorganizację usług nadawczych, które rozrosły się do 732 stacji. Ustawodawstwo tworzyło pięcioosobową Federalną Komisję radiową, której zadaniem było nadzorowanie, z komisarzem mianowanym z każdego z pięciu okręgów regionalnych. Pierwotna ustawa przewidywała, że po roku większość prac Komisji zostanie ukończona ,po czym ” wszystkie uprawnienia i uprawnienia nadane Komisji na mocy niniejszego Aktu, z wyjątkiem cofnięcia licencji, są nadane i wykonywane przez sekretarza handlu; z wyjątkiem tego, że po tym okresie Komisja ma prawo i jurysdykcję do działania i określania wszelkich spraw wniesionych do niej na mocy warunków niniejszej sekcji”.
jednak po roku stało się jasne, że komisarze potrzebują więcej czasu, a w marcu 1928 ich mandat został przedłużony o rok. Ta ponowna autoryzacja zawierała przepis, znany jako” poprawka Davisa ” po reprezentancie sponsora Ewinie L. Davis (D-Tennessee), który wymagał „sprawiedliwego i sprawiedliwego przydziału licencji, długości fali, czasu działania i mocy stacji dla każdego ze Stanów, Dystryktu Kolumbii, terytoriów i posiadłości Stanów Zjednoczonych w każdej strefie, w zależności od populacji”. W grudniu 1929 mandat Komisji został przedłużony na czas nieokreślony.