Russell, Graetz i Wiitanen opracowali podstawowy Spacewar! koncepcja w lecie 1961 roku, w oczekiwaniu na instalację PDP-1. Russell niedawno skończył czytać serię Lensmana E. E.” Doc ” Smitha i myślał, że historie będą dobrą podstawą do programu. „Jego bohaterowie mieli silną tendencję do bycia ściganym przez złoczyńcę w całej galaktyce i musieli wymyślić wyjście ze swojego problemu, gdy byli ścigani. Taka akcja sugerowała Spacewar!. Miał bardzo błyskotliwe opisy spotkań statków kosmicznych i manewrów floty kosmicznej.”Inne wpływy cytowane przez innego programistę Martina Graetza to powieści E. E. Smitha „Skylark” i japońskie filmy tokusatsu „pulp fiction”.
przez pierwsze kilka miesięcy po jego instalacji, społeczność programistyczna PDP-1 w MIT skupiła się na prostszych programach, aby opracować sposób tworzenia oprogramowania dla komputera. W tym okresie Russell często odwiedzał swoich starych przyjaciół w społeczności i opisywał Spacewar! koncepcja dla nich. Russell miał nadzieję, że ktoś zaimplementuje grę, ale nie planował tego zrobić sam. Inni członkowie społeczności uznali, że to on jest logicznym wyborem do stworzenia gry i zaczęli naciskać na niego, aby ją zaprogramował. W odpowiedzi Russell zaczął udzielać różnych wymówek, dlaczego nie mógł tego zrobić. Jednym z nich był brak trygonometrycznej procedury funkcyjnej potrzebnej do obliczenia trajektorii statku kosmicznego. To skłoniło Alana Kotoka z TMRC do wezwania DECA, który poinformował go, że mają już taką rutynę napisaną. Kotok pojechał do DECA, aby odebrać taśmę zawierającą kod, zatrzasnął ją przed Russellem i zapytał, jakie ma inne wymówki. Russell, wyjaśniając później, że” rozejrzałem się i nie znalazłem wymówki, więc musiałem się ustatkować i trochę przemyśleć”, zaczął pisać kod mniej więcej w czasie, gdy wyświetlacz PDP-1 został zainstalowany pod koniec grudnia 1961 roku. Gra została opracowana, aby spełnić trzy zasady, które Russell, Graetz i Wiitanen opracowali do stworzenia programu, który funkcjonował równie dobrze jako rozrywka dla graczy i jako demonstracja dla widzów: aby wykorzystać jak najwięcej zasobów komputera, jak to możliwe, aby być konsekwentnie interesujące i dlatego każdy bieg być inny, i być zabawne, a zatem gra. Napisanie pierwszej wersji Spacewar zajęło Russellowi, z Pomocą innych programistów—w tym Boba Saundersa i Steve ’ a Pinera (ale nie Wiitanena, który został wezwany przez Rezerwę Armii Stanów Zjednoczonych)—łącznie około 200 godzin!, lub około sześciu tygodni na opracowanie podstawowej gry. Został napisany w języku montażowym PDP-1.
Russell miał program z ruchomą kropką przed końcem stycznia 1962, a wczesną grę operacyjną z obrotowymi statkami kosmicznymi do lutego. Oba statki kosmiczne zostały zaprojektowane tak, aby przywołać zakrzywiony statek kosmiczny z opowieści Bucka Rogersa i rakiety PGM-11 Redstone. Ta wczesna wersja zawierała również losowo generowane pole gwiazdy w tle, początkowo dodane przez Russella, ponieważ puste tło utrudniało określenie względnego ruchu dwóch statków kosmicznych przy niskich prędkościach. Społeczność programistyczna w tym obszarze, w tym Instytut Hingham i TMRC, opracowała to, co później zostało nazwane „etyką hakerską”, zgodnie z którą wszystkie programy były swobodnie udostępniane i modyfikowane przez innych programistów w środowisku współpracy bez obawy o własność lub prawa autorskie, co doprowadziło do grupowego wysiłku w celu opracowania początkowego Spacewar Russella! gra. W związku z tym, ponieważ niedokładność i brak realizmu pola gwiazd irytował członka TMRC, Petera Samsona, napisał program oparty na prawdziwych mapach gwiazd, które powoli przewijały się po nocnym niebie, włączając każdą gwiazdę w paśmie od 22,5° N do 22,5° S do piątej jasności, wyświetlanej przy ich względnej jasności. Program został nazwany ” drogim Planetarium „-odnosząc się do wysokiej ceny komputera PDP—1 w porównaniu do analogowego planetarium, jako część serii” drogich ” programów, takich jak droga maszyna do pisania Pinera-i został szybko włączony do gry w marcu przez Russella, który służył jako kolator podstawowej wersji gry.
początkowa wersja gry również nie zawierała studni grawitacji centralnej gwiazdy ani funkcji hiperprzestrzeni; zostały one napisane przez studenta MIT i członka TMRC, dana Edwardsa i Graetza, aby dodać elementy strategii do tego, co początkowo było strzelanką o czystym refleksie. Początkowa wersja funkcji hiperprzestrzeni była ograniczona do trzech skoków, ale nie zawierała ŻADNEGO RYZYKA, z wyjątkiem możliwości ponownego wejścia do gry w niebezpiecznej pozycji; późniejsze wersje zniosły limit, ale dodały rosnące ryzyko zniszczenia statku zamiast przenoszenia go. Dodatkowo, w marcu 1962 roku Saunders stworzył Gamepady do gry, aby przeciwdziałać „Space War Elbow” z siedzenia zgarbionego nad przełącznikami mainframe. Gra była grą wieloosobową, ponieważ komputer nie miał żadnych zasobów, aby poradzić sobie z kontrolowaniem drugiego statku. Podobnie inne proponowane dodatki do gry, takie jak bardziej wyrafinowane wyświetlanie eksplozji po zniszczeniu statku kosmicznego i wpływanie torped na grawitację, musiały zostać porzucone, ponieważ nie było wystarczającej ilości zasobów komputerowych, aby poradzić sobie z nimi podczas płynnego działania gry. Wraz z dodanymi funkcjami i zmianami w miejscu, Russell i inni programiści przesunęli nacisk z rozwoju gry na przygotowanie się do pokazania jej innym, takim jak na MIT Science Open House pod koniec kwietnia 1962 roku. Grupa dodała limit czasowy, funkcję hiperprzestrzeni i większy, drugi ekran dla widzów na demonstracji, a w maju Graetz przedstawił artykuł o grze, ” SPACEWAR! Możliwości PDP-1 w czasie rzeczywistym”, na pierwszym spotkaniu Stowarzyszenia użytkowników sprzętu cyfrowego. Demonstracja okazała się sukcesem, a gra okazała się bardzo popularna na MIT; laboratorium, które gościło PDP-1, wkrótce zakazało gry, z wyjątkiem lunchu i po godzinach pracy. Goście, tacy jak Frederik Pohl, bawili się w „uroczą grę”; redaktor Galaxy Science Fiction napisał, że MIT „zapożycza z magazynów science-fiction”, a gracze mogą udawać postaci ze Skylark.
począwszy od lata 1962 roku i kontynuując w ciągu następnych kilku lat, członkowie społeczności programistycznej PDP-1 w MIT, w tym Russell i inni członkowie Hingham Institute, zaczęli rozprzestrzeniać się na inne szkoły i pracodawców, takich jak Uniwersytet Stanforda i DEC, i tak jak oni rozpowszechnili grę na inne uniwersytety i instytucje z komputerem PDP-1. W rezultacie, Spacewar! być może pierwsza gra wideo być dostępne poza jednym Instytucie Badawczym. W ciągu następnej dekady programiści z tych innych instytucji zaczęli kodować własne warianty, w tym funkcje, takie jak zezwalanie na więcej statków i graczy na raz, zastępowanie funkcji nadprzestrzeni urządzeniem maskującym, Minami kosmicznymi, a nawet wersją z perspektywy pierwszej osoby graną na dwóch ekranach, która symuluje widok każdego pilota z kokpitu. Niektóre z tych Spacewar! instalacje powielały również gamepad Saundersa. DEC dowiedział się o grze wkrótce po jej stworzeniu i dał jej demonstracje działające na PDP-1, a także opublikował broszurę o grze i komputerze w 1963 roku. Według relacji z drugiej ręki, słyszanej przez Russella podczas pracy w DEC, Spacewar! został podobno użyty jako test dymu przez techników DEC na nowych systemach PDP-1 przed wysyłką, ponieważ był to jedyny dostępny program, który wykorzystywał każdy aspekt sprzętu. Chociaż gra była szeroko rozpowszechniona w tamtych czasach, nadal była bardzo ograniczona w swoim bezpośrednim zasięgu: podczas gdy tańszy niż większość komputerów mainframe, PDP-1 został wyceniony na 120 000 USD (odpowiednik około 1 014 000 USD w 2019 r.) i tylko 53 zostały sprzedane, większość Bez monitora, a wiele z pozostałych w celu zabezpieczenia lokalizacji wojskowych lub laboratoriów badawczych bez wolnego czasu komputerowego, co uniemożliwiło oryginalny spacer kosmiczny! od dotarcia poza wąską, akademicką publiczność. Chociaż niektóre późniejsze modele DEC, takie jak PDP-6, były wyposażone w Spacewar! wstępnie załadowany, publiczność do gry pozostała bardzo ograniczona; PDP-6, na przykład, sprzedał się tylko 23 sztuk.