Abstract
Antropologia od dawna interesuje się przestrzennymi wyrażeniami kultury, z których jedną jest koncepcja obszaru kultury. Wynikająca początkowo z potrzeby uporządkowania materiałów w muzeach etnograficznych, ostatecznie przekształciła się w główny temat badawczy. Pierwszym, który opracował specyficzną technikę analityczną był Clark Wissler, który regionalizował kultury Indian amerykańskich na podstawie agregacji cech i kompleksów. Wkrótce nastąpiły podobne badania na nie-zachodnich częściach świata, w tym udoskonalenia dokładności statystycznej. Opracowano alternatywy dla metody cechowo-złożonej, z których najbardziej godne uwagi są próby bardziej bezpośredniego dotarcia do funkcji Kultury i wprowadzenia wymiaru czasowego. Ostatnio zmniejszyła się troska antropologów o obszary kulturowe. Wydaje się, że wiąże się to nie tylko z przesunięciem zainteresowań badawczych, ale także z rozczarowaniem z powodu braku opracowania bardziej zadowalających środków obszarowych. Bliższa współpraca z geografami niewątpliwie pomogłaby zaradzić tej ostatniej sytuacji.