warstwy korowe zostały klasycznie zidentyfikowane przez ich charakterystyczne i dominujące typy i rozmiary komórek, a także gęstości opakowań ciał komórkowych lub mielinizowanych włókien. Gęstości wielu receptorów dla klasycznych neuroprzekaźników różnią się również w zależności od głębokości wstęgi korowej, a tym samym określają właściwości neurochemiczne warstw cyto – i mieloarchitektonicznych. Jednak obecnie brakuje systematycznego porównania korelacji między tymi histologicznie definiowalnymi warstwami a rozkładem laminarnym receptorów nadajnikowych. Analizujemy gęstość 17 różnych receptorów różnych systemów przekaźnikowych w warstwach ośmiu cytoarchitektonicznie zidentyfikowanych, funkcjonalnie (motorycznie, sensorycznie, multimodalnie) i hierarchicznie (pierwszorzędowo i drugorzędowo sensorycznie, asocjacyjnie) odrębnych obszarów kory mózgowej człowieka. Maksima gęstości receptorów znajdują się w różnych warstwach przy porównywaniu różnych regionów korowych, tj. gęstości receptorów laminarnych wykazują różnice w receptorarchitekturze między obszarami izokorowymi, zwłaszcza między korą motoryczną i pierwotnymi korami czuciowymi, w szczególności pierwotnymi korami wzrokowymi i somatosensorycznymi, a także między obszarami allocortical i isocortical. Ponadto występują znaczne różnice między wzorcami laminarnymi cytoarchitektonicznymi a receptorami architektonicznymi. O ile granice warstw cyto-i mieloarchitektonicznych są dobrze porównywalne, profile laminarne gęstości receptorów rzadko pokrywają się z histologicznie określonymi granicami warstw. Zamiast tego, najwyższe gęstości większości receptorów znajdują się tam, gdzie gęstość synaptyczna jest maksymalna, tj. w warstwach nadkrystalicznych, szczególnie w warstwach II-III. kora entorhinalna jako przykład allocortex pokazuje specyficzną organizację laminarną, która w dużej mierze odbiega od wszystkich innych obszarów korowych analizowanych tutaj.